– چرا نمی فهمید من چی میگم؟ درد من پیشرفت و موفقیتی که فکر می کنید با رفتن به اون خونه به دست میارید نیست.. اصلاً مبارکتون باشه.. ایشالا صد سال با خوشی توش زندگی کنید.. ولی من حتی قدر مورچه های این خونه هم براتون ارزش نداشتم که بخواید همون اول این حرفا رو بهم بزنید.. نه الآن که دیگه هیچ جایی ندارم تا یه شب سرم و توش بذارم زمین!
– والا ما هم نداریم! اون خونه که دو ماه دیگه حاضر می شه.. ما هم تو این دو ماه.. قبل از اینکه جواب کنکور صدرا بیاد و بفهمیم کجا قبول شده می خوایم بریم خونه داداشم زندگی کنیم که تو هم اگه دوست داشتی می تونی باهامون بیای و تو این مدتم.. برای خودت به فکر یه راه چاره باشی.. دیگه بالاخره خانومی شدی واسه خودت.. سر جریان اون خواستگاری هم بهمون فهموندی که به ما.. حق دخالت توی زندگیت و نمیدی.. پس.. چه بهتر جایی باشه که اصلاً چشمت به ما نیفته.. خانوم خودت باشی و نوکر خودت.. دیگه دایی و زن داییتم نباشن که مجبور بشی چپ و راست واسه هر کارت بهشون جواب پس بدی!
نفس نفس می زدم و دیگه حرفی به ذهنم نمی رسید تا در جواب اینهمه وقاحت زن داییم به زبون بیارم.. حالم خراب شده بود و دلم می خواست یه جایی رو پیدا کنم و توش فقط جیغ بزنم!
انگار زن دایی یه متن بلند بالا حفظ کرده بود تا در جواب حرف من.. بدون اینکه ربطی بهش داشته باشه یا نه.. پشت سر هم ردیفش کنه و دیگه بهم فرصت حرف زدن نده و تا اینجا هم.. موفق شده بود!
اصلاً دلم نمی خواست جلوشون گریه کنم.. حالم از همه اشون داشت بهم می خورد.. تف به این فامیلی که این شکلی گند بزنه به زندگی آدم! تف به بخت و سرنوشت و خانواده ای که باعث شد کار منِ بی کس و کار به اینجا کشیده بشه و واسه یه کف دست جا.. محتاج همچین آدم های بدبخت و تنگ نظری باشم!
واسه همین سریع بلند شدم تا اشکم جلوشون در نیاد و خواستم برم که زن داییم گفت:
– قهر نکن فوری.. برو به حرفام خوب فکر کن و ببین کی حق میگه.. بالاخره باید از یه جایی به بعد رو پای خودت وایستی یا نه؟
– من همین الآنشم رو پای خودم وایستادم زن دایی.. نه فقط الآن! از همون وقتی که مامان اسیر آسایشگاه شد و مامان بزرگ فوت کرد.. من دیگه رنگ هیچ حمایتی رو ندیدم که بخوام بهش تکیه کنم.. همه جا خودم و تنها حس کردم و حتی اگه نیاز داشتم مطمئن بودم که کسی نیست دستم و بگیره!

زن داییم به جای اینکه شرمنده بشه از این حرفا پوزخندی زد و گفت:
– خوبه پس.. عادت داری به تنها بودن دیگه.. اینجوری داییتم بیخودی عذاب وجدان نمی گیره بابت تنها گذاشتن تو.. تحویل بگیرم جمشید خان.. خواهر زاده ات اصلاً تو رو داخل آدم حساب نمی کنه که بخواد جایی توی زندگیش ازت کمک بخواد.. پس دفعه بعد که خواستی جلوی من سنگش و به سینه بزنی.. یادت باشه طرفت کیه!
سرم و با تاسف به اینهمه وقاحت زن دایی تکون دادم و نگاه پر از نفرتم و ازش گرفتم و بدون اینکه برگردم تا نگاهی هم به داییم بندازم راه افتادم برم که بالاخره داییم خودی نشون داد و صدام زد:
– وایستا دخترم..
چشمام و محکم بستم و پاهاش از حرکت وایستاد.. فقط رو حساب بزرگتر بودنش و اینکه بالاخره یه قوطی کبریت جایی که داشت و بهم داد تا این سال ها توش زندگی کنم برگشتم سمتش ببینم چی می خواد بگه که همون نگاه شرمنده اش هم ازم گرفت و گفت:
– من راضی به آلاخون والاخون شدنت نبودم.. ولی وقتی فهمیدم فریده با دوستت حرف زده و اون خیالش و راحت کرده از اینکه تو می تونی تا هر وقت دلت خواست اونجا بمونی.. دل منم قرص شد! حالا تا وقتی که اونجایی.. خودم برات می گردم دنبال یه خونه مناسب.. نگران نباش.. پیدا می شه!
ضربان قلبم تند شد و نگاه ناباورم از داییم به زن دایی فریده که هنوز روش و برگردونده بود تا نگاهش به من نیفته رفت و برگشت..
هیچ ذهنیتی درباره حرف داییم نداشتم تا اینکه خودم پرسیدم:
– دوستم؟ کدوم دوستم؟
– همون دوستت که بعضی شبا خونه اش می مونی..
سرش و به سمت زن دایی برگردوند و پرسید:
– چه بود اسمش فریده؟
زن دایی چپ چپی نگاه کرد و با صدایی که فقط دایی شنیدش یه چیزی زیر لب گفت که دایی هم رو به من همون و تکرار کرد..
– آهان! آفرین خانوم!
مسلماً احتیاجی به پرسیدن این سوال و اصرار بر اینکه حتماً این اسم و از زبون داییم بشنوم نداشتم. چون تنها دوستی که من بعضی وقتا می گفتم خونه اش موندم و اینا هم شماره اش و داشتن همین آفرین بود..
ولی حتی یه درصد نمی تونستم به این فکر کنم که آفرین با من همچین کاری کرده باشه و بعد از اونهمه روضه ای که بابت زندگی لنگ در هوام تو گوشش خوندم.. اینجوری با دایی و زن داییم همدست شده باشه واسه تحقیر کردن من بدبخت!

پس چرا به من چیزی نگفته بود؟ همین امروز صبح باهاش حرف زدم.. اونم صلاح دونسته بود که تا ثانیه آخر با یه سری دلیل و بهونه الکی.. دهنش و بسته نگه داره؟
خدایا.. کی بودن اینایی که دور و بر من و گرفته بودن! چرا نمی تونستم به هیچ کس دلخوش باشم؟
– فعلاً برو استراحت کن دخترم.. حالا تا موعد اسباب کشیمون مونده.. ایشالا آخر هفته دیگه بار می زنیم.. فریده که گفت بهت.. اگه خواستی بیای با ما خونه برادرش.. قدمت سر چشم.. اگرم نخواستی که…
وسط حرفای داییم بدون اینکه دیگه احترام بزرگتر برام معنایی داشته باشه.. روم و برگردوندم و زدم از خونه اشون بیرون.
چه اهمیتی داشت وایستادن و شنیدن حرف های صد من یه غازشون.. از اولم اشتباه کردم که وقتی داییم صدام زد وایستادم!
فکر کردم می خواد حرف مهم و امیدوار کننده ای بهم بزنه که این حجم از درموندگی و بی پناهیم تسکین پیدا کنه.. ولی ضربه آخرش خیلی کاری تر بود که صمیمی ترین رفیقم و تا این اندزه توی ذهنم پایین آورد و باورام و نسبت بهش فرو ریخت!
چرا.. چرا آفرین همچین حرفی بهشون زده؟ چرا خیالشون و از بابت اینکه من می تونم خونه اشون بمونم راحت کرده؟ چرا به من چیزی نگفت؟ چرا گذاشت تا این اندازه خوار و خفیف بشم؟ چرا گذاشت باهام مثل یه توپ فوتبال رفتار کنن که هرکی هر طرف دلش بخواد شوتم کنه!
تا یک ساعت بعد از اینکه رفتم تو خراب شده خودم فقط زار زدم و اشک ریختم اونم با کمترین صدای ممکن چون شنیده شدن صدای گریه ام و فکر کردن به اینکه دارم جلب ترحم می کنم آخرین چیزی بود که تو اون لحظه می خواستم.
همینکه منت سرم می ذاشتن و می گفتن می تونی تا دو ماه دیگه تو خونه برادر زن دایی بمونی بس بود واسه ام.. دیگه بیشتر از این دلسوزی های مسخره و دروغشون و بهم نشون می دادن حالم بهم می خورد!
هزارتا فکر در آن واحد تو سرم بود.. اول خواستم زنگ بزنم آفرین و حساب این کارش و پشت تلفن ازش پس بگیرم.. ولی تجربه ثابت کرده بود که همیشه صحبت های تلفنی گند می زنه به همه چی.. به خصوص الآن که انقدر عصبانی و کلافه ام!
از آفرین دلخور بودم بابت این کار و سکوتش در برابر من درست.. ولی دوست نداشتم این وسط یه آدم دیگه هم از دست بدم.. همینجوری داشت دایره آدمایی که توی زندگیم بودن تنگ تر و تنگ تر می شد و من.. محال بود بتونم با یکی دیگه اش کنار بیام!