سخت بود.. خیلی سخت بود.. شاید حتی از زاویه دید من.. نشدنی به نظر می رسید ولی.. تا جایی که توان داشتم تلاش می کردم تا از پسش بربیام.. شاید.. شاید نتیجه داد و منم.. این روزای جهنمی رو راحت تر گذروندم!
*
احساس تهوع داشتم.. یه تهوعی که می دونستم به خاطر پر بودن حجم معده نیست و قراره فقط با عق زدن های بی نتیجه.. لحظات و دقایق عذاب آوری که سپری کردم و بالا بیارم.
لحظاتی که انگار هنوز تموم نشده بود.. نه تا وقتی که گرمای نفس های اون ملعون و از پشت روی گردنم حس می کردم و یه دست و یه پاش و روی بدن لمس شده و بی حرکت مونده ام!
با همه اینا ولی.. از پسش براومدم. از پس نقش بازی کردن براومدم. هیچ لذتی نبود.. هیچ حس خوبی نبود.. هیچ کیفی نبود ولی.. خوب تونستم نقشش و بازی کنم.
انقدری که به محض تموم شدن و آروم گرفتن اون عوضی که امشب از قصد.. این رابطه رو بیشتر از همیشه کش داد و طولانیش کرد.. با صدای دو رگه شده اش کنار گوشم لب زد:
«آفرین خانومم! همیشه همینجوری باش.. بذار جفتمون حال کنیم. زندگی تو همین خلاصه می شه پس.. بیخودی سخت نگیر!»
با همه اینا.. مطمئن بودم که آستانه تحملم تا همینجا بود و.. دیگه بیشتر از این نمی تونستم تظاهر کنم هیچ اتفاقی نیفتاده و ما همون دوست دختر و دوست پسری هستیم که فقط قبل از ازدواج تصمیم گرفتن رابطه اشون و به این مرحله برسونن چون معتقدن تا آخر عمر مال همن!
دعای هر روز و هر شب من.. خلاص شدن هرچه زودتر از شر این کثافت بود بعد.. چه جوری می تونستم تظاهر کنم که دلم دائمی شدن این رابطه به لجن کشیده شده رو می خواد!
مطمئناً نمی تونستم اون وضعیت و تا صبح تحمل کنم.. واسه همین به محض حس کردن نفس های سنگین شده اش که نشونه به خواب رفتنش بود.. آروم دست و پاش و از روی بدنم کنار زدم و از تخت رفتم پایین.
درحالیکه نگاه ترسیده ام و ثانیه ای از صورت غرق خوابش نمی گرفتم تا یه وقت بیدار نشه.. یکی یکی لباسایی که پخش و پلا رو زمین افتاده بود و به زور تونستم قانعش کنم که دوباره وحشی نشه و پاره اشون نکنه.. جمع کردم و بعد از برداشتن کیفم.. بی سر و صدا از اتاق رفتم بیرون..

ساعت از دوازده گذشته بود و من عجیب بود که هیچ ترسی تو وجودم حس نمی کردم واسه این ساعت بیرون رفتن از خونه.
موقع اومدن دیدم که دیگه در و قفل نکرد و حالا.. فقط دلم می خواست برم و دیگه شب و اینجا نباشم.. فوقش یه گوشه ای تو کوچه وایمیستادم و به آفرین می گفتم بیاد دنبالم.
بعداً می نشستم دنبال یه بهونه برای میران می گشتم که چرا مجبور شدم نصف شب از خونه اش برم بیرون.. صد در صد باور نمی کرد ولی.. به خلاص شدن موقت از دستش.. می ارزید!
ولی همه اینا فقط خیالات خامی بود که ته نداشت.. چون هنوز پام و روی اولین پله نذاشته بودم که اول صدای باز شدن در اتاق قدم هام و از حرکت انداخت و بعد صدای نحس خودش که پرسید:
– کجا؟
سریع سرم و به سمتش برگردوندم.. درست مثل خودم هیچی تنش نبود و همونطور که قدم به قدم نزدیک تر می شد.. همه تلاشم و می کردم تا فقط به صورتش زل بزنم.. بلکه این حس تهوع مزخرفم.. با دیدن تن و بدنش.. از این شدیدتر نشه.
– می رم.. آب بخورم!
با ابروهای بالا رفته نگاهی به لباسای مچاله شده توی دستم انداخت و با دو تا انگشت بند کیفی که از تو دستم آویزون مونده بود و بالا کشید..
– واسه آب خوردن.. بار و بندیلت و جمع کردی؟
نفس سنگین شده ام و با بدبختی بیرون فرستادم و گفتم:
– نه.. بعدش.. بعدش می خواستم.. دوش بگیرم! گفتم دیگه لباسامم بپوشم. اتاق تاریک بود.. هرچی.. دستم اومد برداشتم!
– چرا تو حموم اتاق دوش نگرفتی؟!
– ترسیدم با صدای آب بیدار بشی!
با حالت متفکر و البته پر تمسخری سرش و به تایید تکون داد:
– فکر نمی کردم بیدار نشدنم انقدر برات مهم باشه!
دیگه چیزی نگفتم.. فایده ای هم نداشت.. وقتی هر حرفی می زدم پشت سرش یه سوالی می پرسید.. یا یه چیزی می گفت که بهم بفهمونه حرفم و جدی نگرفته و مثل بازجو داره از زیر زبونم چیزی که می خواد و بیرون می کشه ولی من.. نمی دونم با چه امیدی.. هنوز داشتم به این نقش مسخره.. ادامه می دادم.
– نمی خواد دوش بگیری!
نگاه پرسشگرم و به چشماش دوختم که چشمکی زد و گفت:
– شاید تا صبح بخوام چند تریپ دیگه با هم بریم.. بخوای هربار بعدش دوش بگیری و خودت و بشوری که دیگه چیزی ازت باقی نمی مونه.