با یه انگشت گوشه پیشونیم و خاروندم و ادامه دادم:

– الآنم.. این قضیه در هر صورت اتفاق می افته.. ولی اگه با من راه بیای و طبق برنامه ریزیم پیش بری.. درصد آبرو ریزیش کمتره.. یا حتی صفره.. ولی اگه هربار بخوای جفتک بندازی.. منم رگ دیوونگیم می زنه بالا و دیگه هیچ تضمینی واسه خوب پیش رفتن همه چیز بهت نمی دم.. اوکی؟

دستم و دراز کردم نوک دماغش و فشار دادم و همراه با چشمک و لبخند یه وری کنج لبم پرسیدم:

– کاری باری؟

بالاخره به خودش اومد و یه نفس عمیق کشید که لا به لای بازدمش خیلی راحت می تونستم صداهایی که معنی و مفهومی جز درموندگی و خستگی نمی داد و بشنوم.

ولی اون لحظه من.. تبدیل به خودخواه ترین آدم دنیا شده بودم که ترجیح می دادم هیچی نشنوم و هیچی نبینم و به هیچی فکر نکنم.. جز خودم و زندگیم و گذشته تباه شده ام و آینده ای که.. دیگه دلم نمی خواست تباه شده و درب و داغون باشه..

آینده ای که محال بود بدون درین رقم بخوره و اگه قرار بود دیگه هیچ وقت درین و نبینم و نداشته باشمش.. بهتر بود که دیگه خودمم نباشم!

درین که پیاده شد و با قدم های آروم و بی هدفش رفت تو خونه.. چند دقیقه ای هم بی دلیل همونجا موندم و بعد ماشین و به حرکت درآوردم..

البته خیلی هم بی دلیل نبود.. یه چیزی توی سرم بود که نمی ذاشت بلافاصله برم.. یه ترسی که می گفت درین قرار نیست انقدری که فکر می کنم حرف گوش کن باشه و بشینه تو خونه تا ببینه رابطه امروزمون به حامله شدنش منجر می شه یا نه..

در واقع برای همین اصرار داشتم که خودم برسونمش تا یهو وسط راه سر از داروخونه در نیاره و حالا.. داشتم می فهمیدم انقدری هم آسون نیست و من قابلیت اینکه بیست و چهار ساعته کنترلش کنم یا بس در خونه اش بشینم تا ببینم کی می ره بیرون و چیکار می خواد بکنه رو نداشتم..

ولی خب از یه راهی می شد فهمید که راه پیش روم تا چه حد سخت و پر چاله چوله اس و من باید تلاش و سرسختیم و تا چه لولی پیش ببرم..

واسه همین گوشیم و برداشتم و با یه تماس به رحیم.. ازش خواستم یکی و بفرسته در این خونه و کشیک بده تا وقتی که درین بیاد بیرون بهم خبر بده.. اینجوری راحت تر می تونستم بفهمم کجای کارم و قدم های بعدیم و باید چه شکلی بردارم..

پام و گذاشتم رو گاز و به سمت خونه روندم.. این چند وقته بدجوری از کارام عقب افتاده بودم.. حتی یه هفته گذشته که سراغ درین نرفته بودم.. به خاطر سر و صورت کبودم ترجیح می دادم تو شرکت آفتابی نشم که مجبور نباشم به بقیه.. علی الخصوص کوروش که بعضی وقتا رگ سه پیچ بودنش بدجوری باد می کرد جواب پس بدم..

ولی الآن.. با وجود اینکه جمعه بود یه سری از کارام و می تونستم تو خونه انجام بدم.. البته اگه این ذهن آشفته ای که از صبح درگیر بدبختی های تموم نشدنی گذشته و حالم بود اجازه می داد..

وسطای مسیر بودم که گوشیم زنگ خورد.. به هوای اینکه آدم رحیمه و می خواد خبر بیرون رفتن درین و بهم بده نگاهی به صفحه انداختم که دیدن شماره عمه ام.. اخمام و تو هم فرو برد..

بعد از اون شبی که یواشکی رفتم خونه اش و اون جعبه رو از کمد قفل شده اش بیرون کشیدم.. دیگه ندیدمش و جواب تماس هاش هم یکی در میون می دادم..

اونم فهمیده بود که یه دردی دارم که حالا بیشتر از قبل بهم زنگ می زد و الآنم چون مطمئن بود که سرکار نمی رم زنگ زده بود که دیگه بهانه ای نداشته باشم.

بازم دوست نداشتم جواب بدم ولی از ترس اینکه یهو جلوی در خونه ام ظاهر نشه به ناچار تماس و وصل کردم و گذاشتم رو اسپیکر:

– بله؟

– میران! سلام عمه.. خوبی؟

– ممنون!

متوجه لحن سردم شد که یه کم مکث کرد و گفت:

– کجایی؟

– تو خیابون!

– جایی داری می ری؟

– نه.. می رم خونه!

– خب پس.. بیا اینجا.. شام و با هم بخوریم.

– نه ممنون.. کار دارم.. باید برم خونه!

عمه ام که تا الآن مثل خودم سعی داشت جوری رفتار کنه که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.. یهو از کوره در رفت و صداش و برد بالا:

– میران چته تــــو؟ این رفتارا واسه چیه؟ چرا چند وقته عین دشمنت با من حرف می زنی؟ چی کار کردم مگه داری اینجوری می کنی؟

پوزخندی زدم و سرم و به چپ و راست تکون دادم که یهو صدای گریه اش بلند شد و اخمام تو هم فرو رفت..

امروز کم شاهد اشک و گریه نبودم.. دیگه گریه عمه مهناز و نمی تونستم تحمل کنم که گفتم:

– گریه نکن!

– مهمه برات؟ دو هفته اس شب و روز دارم گریه می کنم که خدایا میران چشه.. چرا داره با من اینجوری می کنه.. مهم بود برات؟ یه بار اومدی پیشم؟ اومدی بگی دردت چیه؟ اصلاً اینا به درک.. یه بار اومدی بگی از تنهایی نمردی؟ نمی گی من دلم تنگ می شه برات؟ من نمیام خونه ات.. چون می گم شاید کسی پیشت باشه و معذب بشی.. ولی تو که می دونی من همیشه تنهام و هیچ کسی و ندارم.. چرا نمیای بهم سر بزنی میران؟ تو اون سال هایی که فقط من و داشتی.. من اینجوری باهات تا کردم؟ دستت درد نکنه.. دستت درد نکنه میران!

تا اومدم حرف بزنم و جوابش و بدم تماس و قطع کرد و من با کلافگی مشتم و به فرمون ماشین کوبوندم و نفسم و به بیرون فوت کردم..

خواستم اینبار خودم شماره اش و بگیرم.. ولی با دیدن اولین خروجی که به سمت خونه عمه ام راه داشت تصمیم گرفتم مسیرم و عوض کنم و یه سر بهش بزنم.

من که فعلاً قصد نداشتم از دستبرد زدنم به کمد وسایلش حرفی بزنم پس.. این قهر و دوریم هیچ توجیهی براش نداشت و باید عاقلانه تر رفتار می کردم.

ضمن اینکه.. یه جورایی حق داشت.. تو روزایی که هیچ کس نبود و حتی مردی که به عنوان پدر می شناختمش.. حاضر نبود در ماه دو روزش و تو خونه ای که من توش می موندم سر کنه.. عمه ام بود که بهم سر می زد..

باهام حرف می زد.. من و می برد بیرون.. حتی باهم مسافرت می رفتیم.. خلاصه کلی باهام وقت می گذروند و نمی ذاشت غم تنهایی از پا درم بیاره.

حالا حقش نبود که به خاطر پنهون کردن بعضی از مسائلی که ترجیح می دادم از زبون خودش بشنوم.. اینجوری مجازاتش کنم.

*

نگاهم و از دمنوش بدرنگ رو به روم.. که حتم داشتم مزه اش هم به بدی رنگشه.. به صورت عمه ام که با حالت قهر و دلخوری رو به روم نشسته بود و با عینکی که رو انتهایی ترین نقطه بینیش نگهش می داشت سعی داشت نشون بده که داره مطلب مهمی رو توی گوشیش می خونه دوختم..

از وقتی اومدم همین قیافه رو به خودش گرفته بود و تنها چیزی که تونست یه کم کنجکاوش کنه و ازم درباره اش سوال بپرسه.. کبودی و زخم روی صورتم بود که گفتم تصادف کردم و با سر رفتم تو شیشه ماشین..

هرچند که کم از تصادف نبود و من یه لحظه وسط اون دعوا با سه نفر حس کردم دیگه دارم کم میارم و امیدی به نجات پیدا کردن نداشتم.. اگه اون چند نفر یهو سر نمی رسیدن و ما رو جدا نمی کردن.. معلوم نبود کارم به کجا کشیده می شد با اون رفیق نیمه راهی که خیلی راحت ولم کرد و رفت.

نفس عمیقی کشیدم و با اشاره به لیوان دم نوش پرسیدم:

– قراره چی بهم بگی که به جای چایی.. گل گاو زبون آوردی که پیش پیش از عصبانی شدنم جلوگیری کنی؟

من با شوخی پرسیدم ولی اون با نهایت جدیت جواب داد:

– من چیزی ندارم بگم.. ولی حتماً تو حرفی داری که بالاخره بعد از یک ماه و نیم پات و تو این خونه گذاشتی..

دستی روی پیشونیم کشیدم و لب زدم:

– سرم شلوغ بود.. کارای شرکت ریخته بهم.. پام که به خونه می رسه فقط می تونم بخوابم.. دوباره فردا تو شرکت همین بساطه.. نمی رسم بیام مهمونی!

گوشی و گذاشت کنار و عینکش و درآورد و خیره تو صورتم با جدیت گفت:

– اولاً که اینجا تو مهمون نیستی.. خونه خودته.. چه ایرادی داره اصلاً بیای یه هفته پیش من بمونی.. راحت نیستی؟ باشه.. سرت شلوغه و حتی نمی رسی نیم ساعت بیای یه سر بزنی؟ باشه.. ولی یه زنگ زدن.. یه پیام دادن یه حال و احوال کردن که دیگه وقتی از آدم نمی گیره. پس انقدر بهونه نیار و من و بچه فرض نکن میران.. یه کلمه بگو دردت چیه که داری اینجوری باهام رفتار می کنی.. فکر می کنی بعد از اینهمه سال انقدری نشناختمت که بفهمم از چیزی ناراحتی؟

خیره تو صورت گرفته اش موندم و هیچی نگفتم..

حرف زیاد بود و می تونستم با این جمله که «بیشتر از چیزی که فکرش و بکنی ازت ناراحتم» شروعش کنم..

ولی فعلاً قصد نداشتم این موضوع رو به روش بیارم چون.. انقدر درگیری توی ذهنم بود که دیگه جایی واسه مسائل جدید باقی نمی موند…

واسه همین تصمیم گرفتم بزنم یه کانال دیگه و ذهن عمه ام هم از این دلخوری منحرف کنم.. دلم می خواست درباره شکی که امروز درین با حرفاش تو وجودم انداخت بپرسم که گفتم:

– این چند وقته.. ذهنم خیلی مشغوله.. حالا که بحث به اینجا کشید.. دلم می خواد ازت بپرسم و جواب درست حسابی بشنوم.. نه فقط یه چیزی.. که من و باهاش از سر خودت باز کنی.

عمه ام که انتظار نداشت من حرفش و رو هوا بزنم و مکالمه رو اینجوری پیش ببرم.. یه کم جا خورد و با اخمای درهم از تعجب گفت:

– بپرس.. چی می خوای بدونی؟

یه کم به جلو خم شدم و کف دستام و به هم مالیدم..

– می خوام بدونم.. داستانی که از گذشته برام تعریف کردی.. چقدرش راسته.. چقدرش دروغ؟!

تعجبش داشت لحظه به لحظه بیشتر می شد و اخماش درهم تر:

– دروغ؟ چرا من باید درباره همچین چیز مهمی.. بهت دروغ بگم؟

– خیلی دلیل هست واسه این کار.. مهم ترینش اینه که.. دوست نداشتی من از بابام کینه به دل بگیرم و حتی بعد از مرگش ازش متنفر باشم.

پوزخند ناباورانه ای زد و گفت:

– من باید.. من باید خیلی آدم رذلی باشم که به خاطر این مسئله.. پای یکی دیگه رو بکشم وسط و همه گناها رو بندازم گردن اون. بعدشم.. اگه دلیلم فقط این بود.. خب چرا تا فوت مهدی صبر کردم؟ قبلش می گفتم که رابطه شما از این تیره و تاری دربیاد.

– حرف منم همینه.. چرا زودتر نگفتی؟ شاید من دلم می خواست.. به خاطر همه رفتارهای پر از کینه ام از بابام.. که بعداً فهمیدم بی دلیل بوده.. ازش معذرت خواهی کنم.

اینبار نگاهش و گرفت و خیره به دستاش لب زد:

– مهدی راضی نبود.. می گفت چیزی ندونه بهتره.. نمی خواست خودت و قاطی ماجرایی کنی که دیگه تموم شده بود و.. هم خوردنش هیچ فایده ای نداشت. بعدشم.. من اصلاً نمی دونستم که تو همچین ذهنیت غلطی نسبت به بابات پیدا کردی.. انقدر تودار بودی که هیچی نمی گفتی.. تا بعد از مرگش که بالاخره قفل زبونت باز شد و من برای اینکه حداقل روح برادرم بیشتر از این بابت کینه و نفرت تو اذیت نشه.. بهت گفتم که فکرای غلط و از سرت بیرون کنی.

نفس عمیقی کشید و ادامه داد:

– هرچند که الآن.. شب و روز دارم به این فکر می کنم که اشتباه کردم و باید طبق توصیه مهدی پیش می رفتم و قفل زبونم و بسته نگه می داشتم.

– چرا؟

خیره تو چشمام با عجز نالید:

– برای اینکه هرچقدر می خوام خوش بین باشم.. بازم نمی شه.. برای اینکه از هیچ طریقی نمی تونم مطمئن باشم که تو نرفتی سراغ اون زن.. برای اینکه از علاقه شدیدت به رویای خدا بیامرز خبر داشتم و باید زودتر می فهمیدم اگه بفهمی کی عامل اصلی مرگش بوده بیکار نمی شینی و از یه راهی سعی می کنی خودت و آروم کنی.. برای اینکه همون لحظه که همه چیز و بهت گفتم.. این و تو چشمات خوندم ولی دیگه آب ریخته شده رو نمی شد جمع کرد.

نفس عمیقی کشیدم و سرم و انداختم پایین.. نمی دونستم چی باید بگم.. عمه خوب فهمیده بود که حال و روزم بعد از شنیدن اون داستان چه جوری بود و الآن من هرچی که می گفتم.. نمی تونست این فکر و از سرش بیرون کنه.. چون انقدری من و می شناخت که فرق دروغ یا راست حرفام و متوجه بشه..

فقط تونستم.. حرفی رو به زبون بیارم که بازم تحت تاثیر حرف های درین بود که پرسیدم:

– مامانم چی؟

– چی؟

سرم و بالا گرفتم و زل زدم به صورتش..

– چند درصد از این علاقه شدیدی که تو وجود من بود و هست.. نسبت به من داشت؟ اصلاً.. اصلاً علاقه ای بود؟

– این چه سوالیه؟ تو همه زندگی رویا بودی!

پوزخندی زدم و با نهایت تلخی زمزمه کردم:

– همه زندگیش من نبودم.. اون بچه بود که وقتی فهمید مرده.. زندگیش و با دست خودش تموم کرد.. جلوی چشم من! بدون اینکه بخواد یه ثانیه به این فکر کنه.. بعدش چی به سر من میاد..

چشمام که پر شد سریع با دو تا انگشت فشارشون دادم و روم و برگردوندم.. که عمه ام کنارم نشست و با ناراحتی لب زد:

– حس منفیت نسبت به مهدی تموم شد.. حالا رفتی سراغ رویا؟ این فکرا چیه می کنی میران؟