نفسی گرفتم و با اطمینان بیشتری اضافه کردم:

– ولی الآن دیگه همه چیز عوض شده.. حداقل میران با کارش این و بهم فهموند.. که دیگه هیچ وقت نباید از آدم ها توقعات بیجا داشت.. چه اون آدم صد پشت غریبه مثل میران باشه.. چه اعضای تنی خانواده خودم باشه.. شاید تقدیر جفتمون از اول تنهایی بوده.. پس باید باهاش کنار بیایم!

– یه چیز دیگه هم فهمیدید!

نگاهی بهش انداختم که گفت:

– این که انتقام.. هیچ وقت قرار نیست باعث آرامش و خوشبختیتون بشه.. وگرنه الآن حال جفتتون. خیلی بهتر بود!

نفس عمیقی کشیدم و هیچی نگفتم.. شاید حالم خوب نبود. ولی اگه هیچ کاری هم نمی کردم و می ذاشتم میران تا ته اون نقشه مزخرفی که برای من و بچه دار شدنم کشیده بود پیش بره.. هیچ وقت خودم و نمی بخشیدم بابت این همه کوتاه اومدنم در برابر رفتارهای میران.

من این و به خودم و شخصیتم و عزت نفسم مدیون بودم و حالا.. فقط باید با این واقعیت تلخ.. که شاید کارها و برنامه ها هیچ وقت اونجوری که انتظارش و داریم پیش نره و وسط کار خرابی به بار بیاد.. کنار می اومدم!

بعد از چند دقیقه که هر کدوم تو افکار خودمون غرق بودیم مهناز بود که گفت:

– دیگه حرفی ندارم.. هرچند.. گله و شکایت زیاده ولی.. تا وقتی خود میران نخواست شکایت کنه و تو اوج درد کشیدن این حق و بهت داد.. منم دیگه نمی تونم حرفی بزنم. هرچی هم هست مربوط به خودمه و.. این دلی که هیچ جوره آروم نمی شه.. شاید اینم مجازات منه به خاطر سکوتم که.. باید قبولش کنم. ولی فقط برای زدن این حرف ها.. نگفتم که بیای..

با تعجب بهش زل زدم تا ببینم دیگه چی کار داره که از تو کیفش یه پاکت بزرگ بیرون کشید و گرفت سمتم..

قبل از این که بگیرمش پرسیدم:

– این چیه؟

– میران خواسته بهت بدم!

دستم بی اختیار دراز شد و زمزمه کردم:

– نامه نوشته؟

ولی بعد از گرفتنش فهمیدم سنگین تر از یه نامه اس..

– نمی دونم.. من محتویاتش و ندیدم.. فقط.. مثل این که وسطِ… آتیش سوزی.. رفته این و با یه سری دیگه از وسایلش.. از اتاق آورده بیرون.. وقتی فهمید داری میای.. گفت این و بدم بهت..

چشمام و بستم یه لحظه صحنه های اون شب جلوی چشمم جون گرفت.. یادمه که میران من و بالای پله ها ول کرد و برگشت تو اتاق..

خودش و دوباره انداخت تو دل آتیش که اینا رو برای من بیرون بکشه؟ اصلاً اینا چی بودن؟ انقدر مهم بود که میران براش جونش و به خطر بندازه؟

نگاهم هنوز به پاکتی بود که روی درشم چسب خورده بود و نتونستم سرسری هم نگاهی به محتویاتش بندازم که مهناز از جاش بلند شد و رو به روم وایستاد..

سرم و برای دیدنش بالا گرفتم که اونم بعد از یه دور برانداز کردن تک تک اجزای چهره ام گفت:

– این احتمالاً.. اولین و آخرین دیدارمون بود. خودتم می دونی که نمی تونم بگم از دیدنت خوشحال شدم.. یا امیدوارم دوباره همدیگه رو ببینم.. چون یه جورایی غیر ممکنه!

آب دهنم و قورت دادم و دستایی که هنوز اون پاکت و محکم نگه داشته بودن مشت شدن.. یعنی اگه می گفتم ولی من امید دارم به یه دیدار دوباره.. تو یه روز و یه جای بهتر.. براش خنده دار بود؟

– با همه اینا.. برات آرزوی خوشبختی دارم.. من.. من به خاطر اشتباهاتی که خودم مرتکب شدم.. نه می تونم نفرینت کنم.. نه می تونم مقصر صد در صد بدونمت.. ولی از ته دل امیدوارم.. حداقل همه این اتفاقات.. یه پیامد مثبت داشته باشه.. نمی دونم سرنوشت میران با این وضعی که دچارش شده قراره به کجا بکشه ولی.. لااقل تو تلاش کن برای زندگیت و برای خوشبختیت.. این جوری هم من به خاطر سکوتم.. هم میران به خاطر بلاهایی که سرت آورد.. بیشتر از این عذاب نمی کشیم و آروم می گیریم. البته اگه.. دلت می خواد که آروم بشیم. این حرف ها رو هم.. به عنوان همون عمه میران می زنم.. نه یه زنی که باید هم جنس خودش و درک کنه.

یه کم ساکت موند و وقتی دید هیچ حرفی ندارم تا در جواب بزنم.. سری برام تکون داد و پشت به من راه افتاد سمت اون ساختمونی که عجیب حس می کردم داشت مثل یه آهنربای قوی.. من و به سمت خودش می کشوند..