خودمم این و حس کرده بودم که دو طرف پتوی دورم و بیشتر به هم نزدیک کردم و نشستم روی مبل رو به روی امیرعلی..

اونم هنوز داشت با اخم های درهم از نگرانی بهم نگاه می کرد..

– آنفلوانزا گرفتی؟

مشتم و جلوی دهنم نگه داشتم و بعد از چند تا سرفه عمیق که سردردم و بیشتر کرد جواب دادم:

– فکر کنم!

– فکر کنی؟ یعنی دکتر نرفتی؟

– نه! وقت نشد.. همه اش.. همه اش خواب بودم! چند تا قرص خوردم فقط..

– بلند شو الآن بریم!

– نمی خواد.. خوبم.. دوره اش باید بگذره.. همین قرصا رو بخورم.. کافیه!

– مدرکت و از کدوم دانشگاه گرفتی خانوم دکتر؟

جوابی به سوال پر از تمسخرش ندادم.. یعنی سرفه ای که شروع شد و قصد تموم شدن نداشت اجازه اش و بهم نداد تا این که حضورش و بالاسرم حس کردم و صداش به گوشم رسید:

– بیا آب بخور!

لیوان و ازش گرفتم و یه نفس سر کشیدم و خواستم تشکر کنم که یهو دستش روی پیشونیم نشست و قبل از این که من بخوام اقدام کنم برای عقب کشیدن سرم.. خودش دستش و پس کشید و گفت:

– تبم که داری! پس چرا بیخودی لج می کنی؟

معذب شدم و یه کم خودم و جمع و جور کردم.. با قصد و غرض لمسم نکرد.. ولی بازم دوست نداشتم خط قرمزام و رد کنه..

– خوبم!

پوف کلافه ای کشید و این بار رو مبلی که نزدیک تر به من بود نشست و من بودم که پرسیدم:

– ببخشید می پرسم ولی.. برای چی.. اومدید؟

– دیدم چند روزه خبری ازت نیست.. آخرین آنلاینت واسه چند روز پیش بود.. نگران شدم.. زنگ زدم گوشی و برنداشتی. دیگه طاقت نیاوردم.. گفتم بیام ببینم چه بلایی سر خودت آوردی.. که حالا می بینم نگرانیم خیلی هم بیخود نبوده.

توضیحش برام قانع کننده نبود و برعکس.. هزارتا سوال جدید تو سرم ایجاد کرد که چرا بعد از تموم شدن امتحانام.. باید پیگیرم باشی؟ چرا باید منتظر تماس یا پیامم باشی؟ چرا باید بهم زنگ بزنی؟ چرا وقتی جواب ندادم باید بیای در خونه ام؟ مگه تو همونی نبودی که گفتی دیگه حسی به من نداری؟ نکنه دروغ گفتی؟

ولی هیچ کدوم از این سوالا رو به زبون نیاوردم و فقط پرسیدم:

– خونه ام و.. چه جوری پیدا کردید؟

– تا کوچه ات که بلد بودم.. یه کم این ورا صبر کردم تا شاید خودت بیای بیرون.. دیدم خبری نشد دیگه ناچار شدم از یه خانومی که داشت رد می شد بپرسم خونه یه دختر جوون که این جا تنها زندگی می کنه کدومه؟ اونم مطمئن نبود ولی این جا رو نشون داد!

با درموندگی بهش خیره شدم و گفتم:

– قرار بود برای من حاشیه درست نکنید!

– نگرانت بودم درین.. چرا نمی فهمی؟

– چرا؟

– چی؟

– چرا نگرانم بودید؟

از سوال یهوییم جا خورد و با اخمای درهم به زمین خیره شد..

– از وقتی.. فهمیدم که تنها زندگی می کنی و.. دور و برت هم آدمی نیست که بخواد بهت سر بزنه.. نمی تونم جلوی این نگرانی رو بگیرم.. دست خودمم نیست!

– پس.. به خاطر همون حس ترحمتونه.. آره؟

لبخند غمگینی رو لبش نشست و سرش و به تایید تکون داد..

– یه جورایی!

– ولی احتیاجی نیست.. خودتون و به خاطر این حس.. به زحمت و دردسر بندازید.. من تا الآن تونستم از پس خودم بربیام.. از این به بعدم می تونم!

– باشه اگه این جوری فکر می کنی دیگه نمیام!

گفت و بلافاصله از جاش بلند شد.. به خیال این که بهش برخورده و می خواد بره.. خواستم یه چیزی بگم که دیدم داره می ره سمت آشپزخونه..

– ولی حالا که اومدم بذار به یه دردی بخورم!

صداش دور تر شد وقتی پرسید:

– آب کتری جوشید.. چایی دم کنم؟

گلوم و صاف کردم و صدای گرفته ام و به زور بلند کردم:

– زحمتتون می شه!