پوزخند کمرنگی زدم:

_ حوراجون لباست یکم زیادی کوتاه نیست؟

نگاهی با ته مایه‌ی تعجب به لباسم انداختم و کمی عقب و جلوی خود را دید زدم:

_ وا…لاله، کجاش کوتاهه، لباسای تو که کوتاه‌تر از اینه!

لاله خندید و دستی به شکمش کشید:

_ والا فداتشم، تو یکم شکم داری، پاهات هم همچین شل و نرمه، سفت و خوش تراش نیست، برا همین میگم اخه…من که ورزشکار بودم، قبل حاملگی بدنم رو فرم بود بهم میومد!

به آرامی خندیدم، تخریب را به فشار خوردنش ترجیح میداد!

همچنان بدون نگاه به قباد، جلو رفته روی صندلی کنار لاله نشستم، پا روی پا انداخته با سخاوت موهایم را هم از روی شانه عقب راندم تا شانه‌های سفیدم بیشتر نمایان شود.

_ تو اینطور فکر کن لاله‌جان…

کیمیا که انگار رفته بود لباسش را تعویض کند، برگشت.

برای عقد، لباس پوشیده‌ای داشت و چادری گل گلی، اما حالا همان لباسی بود که در مزون با هم پسندیده بودیم.

با دیدنم ذوق زده جلو امد، برایش از جا برخاستم و همدیگر را در اغوش کشیدیم:

_ وااای حورااا، چه خوشگل شدیییی!

از ذوقی که با صدای بلند ابرازش کرد به خنده افتادم:

_ تو هم خوشگل شدی…بیا بشین، سرپا نمون!

دست وحید را گرفت و گفت:

_ جای عروس دوماد یکم بالاتره، تو بیا پیشمون…

سپس بی معطلی دستم را گرفت و کشید که دست دیگرم اسیر کس دیگری شد، از گرمای دستش، تشخیص اینکه چه کسی باشد سخت نبود!