ناچار جلو رفتم و قبل انکه قباد ضربه‌ی بعدی را نثار محمد کند بازویش را چنگ زدم:
_ نکن قباد…نکن قسمت میدم نکن!
به یکباره به سمتم برگشت و چشمان سرخ از خشمش را به من دوخت و دستش برای زدن بالا رفت. وحشت زده دست روی شکمم گذاشتم و چشم بستم، اما سکوت محیط و اتفاق نیوفتادن چیزی که انتظارش را داشتم باعث شد تنم رها شود.
با لمس صورتم چشم باز کردم و نگاه شوکه و عجیب قباد را روی خودم دیدم، چشمانی که هر حسی را فریاد میزد، حالش اصلا خوب نبود!
خشم، غم، کینه و حتی فقدان در چشمانش نیزه‌وار در قلبم فرو میرفت.
دستش را سمتی از صورتم گذاشته و به نرمی با انگشت شستش گونه‌ام را نوازش میکرد، چشمانش با بهت و تعجب به شکمم بود و انگار باورش نمیشد باردار باشم، خودخواه‌تر از آنی بود که بخواهد قبول کند مشکل از او بود!
لب‌های لرزانم را حرکت دادم تا حرفی بزنم:
_ برو کنار…
دستش به ارامی عقب رفت و قدمی هم همانطور به عقب برداشت، با پوزخندی خیره به سر تا پایم گفت:
_ باباش کیه؟
صورتم به گمانم از گیجی در هم فرو رفت که او ابرو بالا داد:
_ میگم بابای این شکم بالا اومده‌ت کیه، حورا؟
ناباور سرم را به طرفین تکان دادم:
_ باورم نمیشه انقدر افکارت مریض باشن!
پارت بعدی کی میزارین؟
تو زنتو بعد چند ماه با شکم حامله در صورتی ک خودت بچه دار نمیشی با ی پسر مشغول کارای رمانتیک ببینی افکارت مریضه؟خب جون بکن بگو دیگه
پس میخوای همه مث خودت اولین چیزی که میشنون یا میبینن بدون پرس و جو باورشون شه؟