مکث طولانی‌اش انگار نشان از شوکه شدنش میداد، سپس با صدایی بهت زده گفت:

_ سلام حورا خانوم، مشکلی پیش اومده؟ قباد خوبه؟ خدای نکرده که اتفاقی نیفتاده؟

لبخند تلخی زدم:

_ نه نه، همه خوبن…راستش من با خودتون کار داشتم!

_ نگران شدم حوراخانم، اتفاقی افتاده؟

لبه‌ی تخت نشستم و با غم خالص صدایم گفتم:

_ اتفاق که چه عرض کنم، چیزی نیست که حل نشه اما، شاید بهتره رودررو حرف بزنیم، البته اگه شما مشکلی نداشته باشین…

لحظه‌ای صدا نیامد، سپس با لحنی که هم نگرانی در ان بیداد میکرد، هم شک و تردیدش را میشد حس کرد گفت:

_ من، مشکلی ندارم اما…قباد خبر داره؟ یعنی، سو‌تفاهم نشه…منظورم اینه که قباد مشکلی ایجاد کرده؟ مشکلتون در رابطه با قباده؟

دوست داشتم بگویم اگر کاری از دستت برمی‌اید، برای من هم کاری کن…

اگر میتوانی، اگر قدرتش را داری، اگر حرفت در این زندگی برو دارد، من را هم نجات بده…

اما فقط به گفتن چیزی دیگر کفاف دادم:

_ نه، یعنی…چیزیه که نمیخوام قباد بفهمه، راجب یه موضوعی میخوام باهاتون مشورت کنم…

دو دل بود، انگار نمیخواست پشت سر قباد کاری کند، اما باز هم با کمال احترام پذیرفت و قرار بر این شد که فردا همدیگر را در یکی از کافه‌های شهری ملاقات کنیم.

و حالا با قلبی پر از استرس و درحالی که بی خبر از بقیه و در تایم کاری قباد از خانه بیرون زدم، روی صندلی همان کافه‌ی مورد نظر نشسته‌ام.

و منتظر وحیدی هستم، که قرار است بزرگترین ریسک زندگی‌ام را بکنم. ریسکی که وحید تصمیم میگیرد به نفعم تمام شود یا غیر…

با باز شدن در کافیه نگاهم برگشت، دیدمش…مردی بلند قامت و چهره‌ای معمولی و مردانه.

نگاهش گشت و روی من که نشست، با چند قدم بلند خود را به من رساند و روبه‌رویم نشست:

_ سلام حوراخانم، حالتون خوبه؟

لبخندی زده به احترامش کمی نیمخیز شدم:

_ سلام، ممنون…مزاحمتون شدم!

با لبخندی مهربان خیره‌ام شد و گفت:

_ مراحمید، عشق قباد خواهر ماست، امیدوارم بتونم کمک کنم…

عشق قباد! واژه‌ای که این روزها زیادی به من غریبه بود. خودش را خواهر من معرفی کرد به شرطی که عشق قباد باشم؟ اگر بفهمد دیگر نیستم چه؟ خواهرش نخواهم بود؟

_ چیزی سفارش دادین؟

با صدایش از افکارم فاصله گرفتم، نگاهی به منو انداخته گفتم:

_ نه، یه قهوه کافیه…

سری تکان داد و به گارسون دو عدد قهوه سفارش داد. وقتی گارسون دور شد نگاهش را به من دوخت و انگشتانش را روی میز در هم قفل کرد:

_ خب…من در خدمتم…

نفسی گرفتم و شروع به مقدمه چینی کردم:

_ میخوام بدونم که، چقدر از روابط من و قباد میدونید؟

متعجب نگاهم کرد، ابتدا کمی اخم کرد و سپس صاف نشست:

_ اونقدری میدونم که این روزا دیگه مثل قبل راجب شما حرف نمیزنه، و زمانی هم تلفنی حرف بزنه، بجای حورا، اسم لاله از زبونش درمیاد…

اب دهانم را قورت دادم و گفتم:

_ میشه بدونم شما، چقدر منو میشناسید؟

لبخندی زد، لبخندی که حالت اجباری داشت، کمی در جایش جابجا شد و قبل از حرف زدن، گارسون قهوه‌ها را آورد.

با نگاه گارسون را بدرقه کردم:

_ متوجه نمیشم حوراخانم، چندین ساله شما رو میشناسم، جای خواهرمید…چیز بدی هم ازتون ندیدم اما شنیدن این حرفا بیشتر از اینکه شکی به دلم وارد شه، نگرانم میکنه…

آهی کشیدم، دستم را به قفل فنجان رساندم:

_ اقا وحید من نمیتونم فعلا با قباد ارتباطی بگیرم، دلیلش هم براتون واضحه…این روزا توجهش بیشتر روی لاله‌س، گله‌ای هم ندارم…

آهی کشیدم، گله‌ای نداشتم…خود کرده را تدبیر نیست!‌

_ اما این روزا، یه مشکلی برام پیش اومده…رفتم دکتر، پزشکم یه جایی رو معرفی کرد که ناچارم با یه اقا برم، نمیخوام قباد بفهمه چون مشخصا میتونید حدس بزنید چه واکنشی نشون میده…

کمی به جلو خم شدم تا حرف‌هایم تاثیر بیشتر بگیرد:

_ اگه، تنها برم‌‌…شاید زنده برنگردم، حتی کیمیا هم خواست همراهم بیاد، اما دکتر تاکید کرد یه مرد همراهمون باشه و… نمیتونم به قباد بگم…

تعجب و بهت در چشمانش هویدا شد، چیزی نبود که تعجب نکند! حق داشت…زنی که قبل‌ها در چشمانش هم نگاه نمیکرد حالا از اون چیزی فراتر از توانش میخواست.

«دوستانی که چه توی سایت هستن چه عضو کانال تلگرام میتونید اگه رمان درخواستی داشتید،

با وارد کردن ی رمز و ی ایمیل ،کامنت کنید»