دلارای گوشه دیوار سر خورد
خسته بود …
دلش خوابی آرام میخواست ، بدون دغدغه
ارام لب زد :
_هیچی درست نمیشه من فقط هر لحظه بیشتر تو این منجلاب فرو میرم
هومن سمت در خروجی رفت و جمله آخر را
گفت :
_حداقل میتونی دست و پا بزنی، میتونی برای آخرین بار بجنگی
_هیچ شانسی ندارم
_شانس همیشه هست
گفت و در را بست
دلارای ارام شکمش را لمس کرد و ناليد :
– من و ببخش

صدای هق هقش بالا رفت :
– ببخشید
ببخشید که با حماقت کشوندمت تو این دنیا اون زمان فکر میکردم همینکه تو بیای بابات نرم میشه من هنوز خودمم بچه بودم آخه مثل تو بی گناه …
– حق داری نبخشیم منم هیچ وقت مامانمو نبخشیدم خودم رو هم نمیبخشم…

نمی دانست چند ساعت بود که روی زمین سرد نشسته و منتظر هومن بود؛
حتی نمی دانست این چندمین بار است که صدای زنگ موبایلش داخل سرش می پیچد و افکارش را بهم می ریزد
حوصله ی هیچکس را نداشت
نمیخواست صدای هیچ کسی جز هومن را بشنود
همه آن ها دست به دست هم داده بودند تا دلارای به این نقطه برسد
آن ها هم اندازه دخترک مقصر بودند
دستی روی گونه اش که به تازگی خشک شده بود کشید و به در خیره ماند.
منتظر هومن بود، هومنی که رفته و هنوز برنگشته

آهی کشید
هوا کم کم روشن میشد نیشخندی زد هومن کجا مانده بود؟
رفته رفته ناامید می شد از آمدن هومن او هم با دیدن دلارای فرار کرده بود از او دلگیر نبود بلکه حق میداد
آلپ ارسلان دختر معصوم و دست نخورده ی حاج فرهمند که چادر از سرش نمی افتاد را پس زده بود
اگر هومن نامزدش را با شکم بالا آمده نمیخواست حق داشت…

با شنیدن صدای در بلند شد
حس کرد اشتباه شنیده است
با قدم های بلندی راهش را سمت در کج کرد
– هومن ؟
اشک هایش دوباره روی گونه اش سرازیر شدند.
– هومن، خوبی؟
چه سوال کلیشه ایی! اما با دیدن چشمان قرمز و صورت شکسته ی هومن جمله ی دیگری به ذهنش نرسید
دستش را گرفت
هومن بلافاصله دستش را عقب کشید
– عقد می کنیم!
چشمان دلارای گشاد شد

نمی دانست درست شنیده است یا نه حالش خوب نبود
توهم زدن بعید به نظر نمی رسید؟
هومن بی توجه به بهتش ادامه داد :
_طبق برنامه ازدواج میکنیم برای بچه شناسنامه میگیرم
با درد ادامه داد :
_به اسم خودم!