صدای سلام و احوالپرسی از بیرون اتاق آمد

دامون خواست خارج شود که دلارای دستش را کشید

_ دامون تو رو خدا بگو

_آشنا میشی دیگه حالا مگر اهمیتی هم داره؟!
صبر کن جلسات بعدی همه چیز رو می‌پرسیم

دلارای سعی کرد عادی به نظر برسد

_ توکه میدونی این چند روز نه حاج خانوم نه حاج بابا با من حرف نمیزنه
دارابم به حدی عصبانیه که انگار ارث پدرش رو خوردم
حتی جواب سلامم رو هم نمی ده
یعنی من حق ندارم بدونم این پسره که اومده خواستگاری کیه؟!

دامون انگار باورش شد که سر تکان داد

چند وقت گذشته وضعیت خواهرش در خانه اصلا خوب نبود

بعد از شبی که به خانه نیامده بود حتی حاج بابا هم دیگر در صورتش نگاه نمی کرد

داراب چنان به خونش تشمه بود که اگر حاج خانوم حواسش نبود دخترک را سیاه و کبود میکرد

انگار همه میدانستند چیزی سرجای خودش نیست اما میترسیدند بپرسند

بیشتر به فکر شوهر دادن دخترک و پاک کردن صورت مسئله بودند!

_ دقیق نمی دونم چه کارشه اما حرفش خیلی برو داره

_ یعنی چی؟! چرا برای حاجی انقدر مهمه؟!

_ نمیدونم ولی اونایی که درست حاجی رو نمی‌شناختن فکر میکردن پسرشه
اون کسایی که چند ساله کنار حجره حاجی حجره دارن و درست میشناسنش میگفتن یک جورایی شاگردشه اما خیلی بیشتر از یک شاگرده
مثل اینکه از همون بچگی زیردست خود حاجی بزرگ شده
حتی بعضی‌ها با ارسلان اشتباه می گرفتنش
هرچی آلپ ارسلان پیش پدرش نبوده این پسره بوده

دلارای سر تکان داد :

_ بابا چطور اجازه داده شاگرد دوستش بیاد خواستگاری من؟!

حرفش دلنشین نبود

اصلاً برایش شغل و موقعیت اجتماعی آدم‌ها اهمیت نداشت

از بچگی محدود بود اما هیچ زمان مشکل مالی نداشتند

به آدمها به چشم پله نگاه نمیکرد

برای لحظه ای از خودش بدش آمد که پسرک را حتی در نبود خودش اینطور تحقیر کرده اما بهانه دیگری نداشت

وصلت با او من یعنی دیدن هر روزه ارسلان و خانواده‌اش…

دامون بهت زده نگاهش کرد

_ چی داری میگی دلارای؟
تو همچین آدمی هستی واقعا؟!

_ انقدر رو دستتون موندم که میخواید فقط از سر بازم کنید؟!
ایندم براتون مهم نیست؟
براتون فرقی نداره طرف با این سن هنوز شاگرد حاجیه؟!

_ یک شاگرد معمولی که نیست
دست راست حاجیه
یک جورایی در نبود حاجی این پسر همه کاره ست
اصلا من اشتباه کردم گفتم شاگرد
منظورم اینه که یه جورایی مثل پسر خوندنش میمونه

دلارای پیشانی اش را فشرد

بعد از روزها دوباره اضطراب و استرس داشت

انگار ارسلان قرار نبود دست از سرش بردارد

ارسلان نمیدانست

دفعه آخر به خاطر اینکه کنار پسرک نشسته بود آنطور خشمگین شد پس احتمالاً او خبر نداشت

لبش را گزید

وای به حال روزی که آلپ ارسلان متوجه میشد

دردسر ها دوباره شروع می شد….

بغض کرده نالید :

_نمیشه من از اتاق بیرون نیام؟

دامون متعجب جواب داد

_معلومه که نمیشه
تو چته دلارای؟!
تا الان داراب هر چی که گفت ما جلوشو گرفتیم اما انگار خودت هم دنبال دردسری ها

دلارای سرش را پایین انداخت

کاش میتوانست بگوید
کاش با یکی دردودل می‌کرد….

_ اصلا مگه خودت به حاج خانوم گفته بودی که اجازه بده بیان؟!
دیگه چته؟
حاج خانومو داراب کم ازت عصبانین که حالا وسط خواستگاری هم آبروریزی کنی؟!

سکوت کرد
حق با دامون بود

چوب خطش پر شده بود

این بار دیگر نمی‌بخشیدنش…

بدون اینکه دست خودش باشد زمزمه کرد :

_ آلپ ارسلانم هست؟!

تنها سوالی که جوابش برایش اهمیت داشت…