هومن جلو آمد و دلارای زیر لب جوابش را داد

_ سلام

حاجی اما بلند گفت :

_سلام پسرم خوش اومدی

دلارای زیرچشمی نگاهش کرد

به ارسلان حق داد

این مرد با دیدن هومن از چشمانش محبت چکه می کرد

نمی دانست چطور مروارید تا به حال متوجه این نشده بود

تکه ‌های پازل سر جای خودشان می‌نشستند اما بعضی چیز ها با عقل جور در می آمد

اگر هومن پسر حاجی بود پس هنگامه هم دخترش محسوب می شد

اما دلارای در همین مدت کم هم متوجه شده بود این مرد هیچ احساسی به هنگامه ندارد

حتی زمانی که هنگامه صحبت می کرد و یا بحث به او کشیده می شد حس کرده بود اخم های حاجی درهم می شود

یک طور خاص که فقط دلارای درک می‌کرد

دلارای را یاد زمانی می‌انداخت که بحث از برادرانش سمت خودش کشیده می شد و حاج خانوم چشمانش را در حدقه می گرداند

احوالپرسی کوتاهی با هومن کرد و روی مبل نشست

موبایلش را از جیب شلوار جینش بیرون کشید

وقت برای فکر کردن به این خانواده عجیب و غریب نداشت

برای چیز دیگری اینجا بود

وارد صفحه شد و برای ارسلان نوشت :

_ هستی؟

ارسلان جوابی نداد

سنگینی نگاه هومن را روی خودش احساس می کرد

کلافه پوف کشید و از جا بلند شد

هومن به موهایش خیره مانده بود

چند باری هم مچش را زمانی که به لب های سرخش نگاه می کرد گرفت

وارد سرویس بهداشتی شد و در آینه به صورت خودش زل زد

زیاده روی کرده بود

قبل از اینکه پا در خانه بگذارد حرف‌های زیادی می‌زد اما حال که در این موقعیت قرار گرفته بود میفهمید شاید کمی تند رفته

ارسلان را می شناخت

آدم ملاحظه کردن نبود

اگر با این سر و وضع کنار هومن می دیدش همه چیز را به هم می ریخت

خواست آرایشش را پاک کند اما اینکه از این لحظه به بعد بدون آرایش و با حجاب پیششان برگردد زیادی غیر منطقی بود

از سرویس بهداشتی بیرون زد و وارد راهرو شد

با عجله پیام را پاک کرد

از اینکه ارسلان ندیده بود نفس راحتی کشید

دیدار بعدی با وضعیت بهتری می آمد یا حتی زمانی که هومن حضور نداشته باشد

لازم نبود به این شدت آلپ ارسلان را تحریک کند

شاید اگر کس دیگری بود اتفاقی نمی‌افتد اما ارسلان قابل پیش بینی نبود

قدم اول را برنداشته بود که موبایل میان دستانش لرزید

با دیدن شماره بهت زده به دیوار تکیه داد و نفس عمیقی کشید

سعی کرد طبیعی رفتار کند

_ الو؟

صدای ارسلان بعد از مکث کوتاهی آمد :

_ پیام میدی دختر حاجی