از همون دور نگاه دلسوزانه ای به من کرد و ادامه داد:
_ من چند باری سلامش کردم ولی حتی جوابی بهم نداد متوجه شدم حواسش بهم‌ نیست دیگه چیزی نگفتم

دیدم روی زمین نشسته گفتم شاید داره رفع خستگی میکنه یا تلفن رو دستشون دیدم که فکر کردم میخواد تلفن صحبت کنه
ولی تلفن رو هم که قطع کردن سرشونو تو دستاشون گرفتن گفتن

نکنه بنده خدا مشکلی براش پیش اومده نگرانش شدم
رفتم به قصد کمک براش آب اوردم که تا منو دید ترسید
بعدم با یه استرس خاصی ادامه داد:

_ ولی باور کنید اصلا من حرفی بهشون نزدم حتی از حرکتشون خودمم جا خوردم اقای دکتر که لیوانم از دستم افتاد

مازیار با آرامش دستشو روی شونه ی پیرمرد گذاشت
_ میدونم متوجه شدم شما خودتونو ناراحت نکنید مشکلی نیست

_خدا سلامتی بده، ایشون سالم باشن کافیه..
مازیار سرشو پایین انداخت
_ واقعا معذرت میخوام ازتون تشکر میکنم که حواستون به خانومم بود

خراسانی لبخند زد و گفت:
_ خواهش میکنم آقا این‌ چه حرفیه وظیفم بوده ایشونم جای دختر خودم!

شما ببخشید ناخواسته باعث ترسشونم شدم!
_نه بابا دستتون دردنکنه حلال کنید.. اگه امری ندارید رفع زحمت کنیم..
_عرضی نیست.. بفرمایید پسرم خدا به همراهتون

مازیار باز هم معذرت خواست وخداحافظی کرد
سمت ماشین اومد و سوار شد

_ بهتری دلارام؟
به یه سر تکون دادن ساده اکتفا کردم. میدونستم اگه حرف بزنم سوال پیچم میکنه

برای همین ترجیح دادم فعلا روند سکوت کردن رو پیش بگیرم تا بعد یه فکری به حال اتفاقی که افتاده بود بکنم. چون توی اون لحظه واقعا خودمم نمیدونستم چه مرگم شد واز چی ترسیدم!

انگار فهمید که مایل به حرف زدن نیستم و بدون هیچ حرف دیگه ای شروع به حرکت کرد
سرم تیر میکشید برای همین به شیشه ی پنجره تکیش دادم و چشمام رو بستم.

یکم که گذشت ماشین از حرکت ایستاد با یه حساب کتاب ومرور کردن مسیر توی ذهنم فهمیدم هنوز خیلی زود بود که بخوایم به خونه برسیم پس واکنشی نشون ندادم

حتی چشمامو هم باز نکردم
صدای در ماشین نشون از پیاده شدنش میداد. به محض پیاده شدنش با ترس لای پلکمو باز کردم و پنجره رو پایین کشیدم.

مازیار متوجه واکنشم شد فورا پنجره ی من اومد و گفت
_ چیزی شد خانومم؟ چیزی میخوای؟
_نه نه.. چیزی نیست.. ممنون.
_ قفل مرکزی رو بزن الان برمیگردم.

دوست نداشتم ازم دور بشه یا عبارت بهتر میترسیدم ولی خب چاره ای نبود.
خوب میدونستم هرچقدر بیشتر حساسیت نشون بدم مازیار هم موقع سوال پرسیدن این حساسیت رو برام جبران میکنه

برای همین با تردید سرمو به نشونه ی موافقت تکون دادم و بعد از زدن قفل به حالت اولم برگشتم..
چقدراز حس مزخرف به وجود اومده ی دلم متنفربودم!

از اینکه چشمام رو بسته بودم حس خوبی نداشتم و همش حس میکردم یکی روی صندلی راننده یا صندلی پشت نشسته ولی انگار به خودم لج کرده بودم که محکم تر از قبل چشمام رو به هم فشار میدادم و خودم مانع خودم میشدم که بازشون کنم.

نمیدونم چقدر زمان گذشت که مازیار برای اینکه نترسم تقه ای به شیشه زد و بعد با سوییچ قفل رو باز کرد
البته تو کارش خیلی موفق نبود چون با صدای برخورد دستش با شیشه ی ماشین برای یه لحظه لرز شدیدی تو دلم نشست.

مازیار با یه لیوان اب میوه توی ماشین برگشت و دستش رو به سمت من دراز کرد
_ حالت خوبه؟ بیا بخور بهتر میشی
میدونستم مخالفت کردن فایده ای نداره

برای همین از دستش گرفتم و بدون حتی تشکر کردن شروع به خوردن آبمیوه ام کردم
مازیار هم با نگاه سرسری به من ماشین رو استارت زد و به سمت خونه به حرکت در اومد

با رسیدن جلوی در خونه ترمز گرفت که در ماشین رو باز کردم و پیاده شدم
باید بهش میگفتم که همراهم به خونه بیاد چون بابا که خونه نبود

مامان هم صبح گفته بود که این تایم نوبت ارایشگاه داره پس خونه تنها میموندم و با این شرایطم حتما از ترس سکته میزدم

سکوت کردن رو کنار گذاشتم و بعد از اینکه در ماشین رو بستم خم شدم و سرم رو از پنجره داخل بردم
_ میشه بیای داخل؟ هیچ کس خونه نیست

با تردید بهم نگاه کرد و بعد از مکث کوتاهی سرشو تکون داد
_ اوکی تو برو منم الان ماشین رو پارک میکنم و میام

خوشحالیم رو پنهان کردم و راه خونه رو پیش گرفتم. وقتی به در ورودی اصلی رسیدم کلید رو از توی کیفم در اوردم و بعد از باز کردن در همون بیرون ایستادم و منتظر شدم تا مازیار هم برسه

موقع باز کردن در با کلید متوجه لرزش عجیب دستام شدم
انگار هنوز بدنم حالت نرمال به خودش نگرفته بود!
چه مرگم شده خدایا… این دیگه چه حالیه