یک هفته از اون ماجرا گذشته بود و خودمو تو خونه حبس کردم ، در رو برای هیچکس باز نکردم جز یکبار که مجبور شدم برای پستچی که مواد غذایی ارسال کرده باز کنم و بزور عرفانو رد کنم بره ، یک هفته کلش با گریه گذشت ، با غرق شدن تو خاطرات گذشته ، تو عکسا و ویدیو های جامونده ، تو هدیه ها و کادو های رنگارنگ بدون مناسبت و از ته دل ، عرفان و رادان کلی اومده بودن میشه گفت روزی ۲_۳ بار میومدن اما من تنها گوش میدادم و در رو باز نمیکردم چندباری هم عرفان آرام رو آورد اما تاثیری نداشت ، اصلی ترین و اساسی ترین سوالی که میشنیدم این بود که رادان و آرام از عرفان میپرسیدن چی شده و اون مثل همیشه سکوت میکرد و دلیل رو نمیگفت ، از این جهت ممنونش بودم ، این چند روز میل به هیچی نداشتم اما برای نابود نشدنم مجبور بودم دو سه لقمه بزور جا بدم تو معدم ، تو این یک هفته خیلی لاغر شده بودم اما اینا دلیل نمیشد که بتونم خودمو جمع کنم ، یاده آخرین تولدی افتادم که براش گرفتم ،
یکبار غیر مستقیم فهمیده بودم دوست داره سوپرایز شه و من یه هفته زودتر براش تولد گرفتم همون تعداد کمی که دوست مشترکمون بود دعوت کردم ، تم مورد علاقش رو گرفتم و کادو براش سنتور گرفته بودم، عاشق ساز زدن بود اما نمیرفت سمتش میگفت تمرکز نداره پ اعصابش تحریک میشه برای عصبی شدن ، اما سنتور رو قرار بود یاد بگیره اما نشد ، سرنوشت نذاشت …
اون روز با عرفان حاضر نشدم برم سمت خونه ابدیش ، نمیتونستم نبودشو باور کنم ، نه میتونستم به زندگیم ادامه بدم نه میتونستم تمومش کنم ، این چند وقت همش با قرص آرامبخش گذشت ، با شنیدن صدای در غمگین زل زدم به در ، چی میشد در باز شه و شاهین بیاد تو ؟ چی میشد تک تک این چیزا یه کابوس مضخرف باشه ؟
صدای رادان رو شنیدم
_رسپینا ، رسپینا ، میدونم میشنوی یا در رو باز کن یا میرم کلید ساز میارم این در رو باز کنه ، آخه چته تو ؟ چیشده ؟ دارم از نگرانی دیوونه میشم ، جون عزیزترین کست این درو باز کن ببینم خوبی حداقل.
نمیدونم از کی تا حالا انقدر سنگ شده بودم که هیچ حرفی منو راضی نمیکرد به باز کردن در ، کسی منو اینطور میدید شوک میشد ، یه دختر با رنگ پریده ، چشمایی که بزور دیده میشن از ریز شدن ، لباسایی که گشاد بودن، با موهایی ژولیده و کثیف ، من هیچ تشابهی با رسپینای قبل نداشتم ، من حتی شبیه خزان شاهینم نبودم ، هیچ بودم پوچ بودم …
با شنیدن صدای تق تق از سمت در ورودی با خیرت رفتم اونجا که در باز شد و رو در رو شدم با عرفان رادان و آرام حتی آوا
رادان و آرام و آوا متحیر نگاه من میکردن ، باور نمیکردن که این همون رسپیناس
عرفان انگار حدس میزد تو چه شرایط و اوضاعیم که سمتم اومد و محکم بغلم کرد ، از این حرکتش اینبار من متعجب شدم
_نصف جونم کردی دختر ، غلط کردم گفتم ، اشتباه کردم ،اینکارو نکن با خودت
آروم در حدی که فقط من بشنوم پچ زد
_شاهین منو نمیبخشه که خزانشو انقدر ناراحت کردم ، که به این روز درش آوردم.
با شنیدن اسم شاهین دوباره چشمه ی اشکم جوشید ، همین باعث شد رادان سر عرفان فریاد بزنه
_چی بهش گفتی ؟ چیکارش کردی ؟ نگهبان گفت آخرین نفری که دیدش تو بودی ، چه بلایی سرش آوردی ؟
_به تو ربطی نداره ! به هیچکس ربطی نداره ! من بلایی سرش نیوردم ، چیزی که باید میفهمید فهمید ، چیزی که باید درک میکردو گفتم ، نمیدونستم انقدر حالش خراب میشه
_اون چیه که انقدر ریختش بهم ؟ اون چیه که این شده وضعش؟ چیه که باعث شده خودشو حبس کنه ؟ چیه که شده علت اشکاش ؟
بی جون نشستم گوشه دیوار ، رادان زودتر از هرکس اومد سمتم ، نگران و ترسیده
اما هیچ چیز منو دلخوش نمیکرد ، هیچ چیز حال منو خوب نمیکرد ، حتی علاقه ی منو رادان
پسش زدم و بلند شدم رفتم سمت اتاقی که شده بود محل زندگی و تنفس من ، جایی که روح شاهینو در بر میگرفت درو بستم .
نمیدونم بیرون داشت چه اتفاقی میوفتاد صدای بحث عرفان و رادان رو میشنیدم اما نمیفهمیدم ، بعد مدتی صداها قطع شد ،
دقیق نمیفهمیدم چقدر گذشته که صدای گریه ی آرام رو تشخیص دادم ، انگار که رادان موفق شده بود قفل زبون عرفان رو بشکنه ، اما هیچی برام اهمیت نداشت ، شده بودم یه روح ، یه روح سرگردون ، که نمیدونست چطور قراره از این اوضاع نجات پیدا کنه ، از این درد ، از این غم ، از این همه عذاب و دلتنگی که داشت ذره ذره جونشو میگرفت …
به این رمان امتیاز بدهید
روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!
میانگین امتیاز 0 / 5. شمارش آرا 0
تا الان رای نیامده! اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.
قلبمون جریحه دار نکنننننن خووب
کور شدم انقد گریه کردم چقد گناه داره چقد دلم میسوزه براش
خیییلی رمان قشنگیه 🥺❤️