دیگر چیزی نگفتیم … تا وقتی نزدیک خیابان کریم خان رسیدیم . آن وقت من نفس عمیقی کشیدم و گفتم :

– بچه ها یادتون باشه … من پام گیر کرد به پله و خوردم زمین ! از داستان امروز چیزی به کسی نگید !

فافا گفت :

– من که با شما نبودم اصلا ! به مامانم گفتم می رم مولودی خونه ی دوستم !

با خنده نگاهش کردم … گفت :

– دستتون درد نکنه بچه ها ! امروز خیلی خوش گذشت ! حیف که آخرش …

و به زانوی من اشاره کرد . گفتم :

– فدای سرت ! واقعا خوشحالم که امروز بهت خوش گذشت !

ماشین سر خیابان توقف توقف کرد . فافا بوسه تند و تیزی از گونه ام گرفت :

– زنگ می زنم بهت !

و با خداحافظی کوتاهی … پیاده شد و رفت . آن وقت دوباره ماشین به حرکت افتاد … .

از پشت شیشه به فافا نگاه می کردم که پا تند کرده بود به سمت کوچه ، و هر لحظه از او دور و دورتر می شدیم … .

هستی سقلمه ای به پهلویم زد تا حواسم را جمعِ خودش کند … و پرسید :

– اونو می شناختی ؟!

– کی ؟!

– همین … عماد شاهید رو !

جا خوردم از سوالش … یک لنگه ی ابرویم بی اختیار بالا پرید . جواب دادم :

– معلومه که نه ! این چه سوالیه که می پرسی ؟!

پلک هایش را روی هم فشرد و نفس عمیق و صدا داری کشید . اخم هایم را درهم گره زدم و با آرنجم به پهلویش کوبیدم .

– ببینمت … اصلا چته تو ؟! نیم ساعته اخلاقت کلا عوض شده !

مردد گفت :

– خب … نمی دونم !

– واه ! یعنی چی ؟!

– مطمئنی که … اون هم تو رو نمی شناخت ؟!

دیگر داشتم از حرفهایش شاخ در می آوردم ! کمی روی صندلی جا به جا شدم و به سمتش چرخیدم … که باعث شد زانویم تیر بکشد . گفتم :

– چی شده هستی ؟ این حرفات یعنی چی ؟!

– می دونم به نظرت عجیب و غریبه ، ولی … یه جوری نگاهت می کرد !

– کی ؟!

– همین آقای شاهید ! … یه جوری که … چطوری بگم ؟! خیلی حریص و گرسنه !

مکثی کرد … و بعد بهترین مثالی که به ذهنش رسید را گفت :

– همون مدلی که فافا به قرمه سبزی نگاه می کنه !

چیزی نگفتم و فقط بدون پلک زدن نگاهش کردم . نمی دانم توی نگاهم چه دید که لب هایش را کج کرد و با شرمندگی توضیح داد :

– به خدا … می دونم تو نامزد داری و گفتن این حرفا درست نیست ! خب … ولی اون که نمی دونست ! برای همین حس می کنم …

– هستی !

ساکت شد .

بزاق دهانم را قورت دادم … گفتم :

– این حرفا رو … پیش کسی نگی ها !

– نه بابا ! مگه دیوونم ؟! … فقط فکر کردم خودت باید بدونی ! منم …

باز تکرار کردم :

– هستی !

– ببخشید ! ببخشید ! دیگه نمی گم !

حس بدی پیدا کرده بودم . لب هایم را روی هم فشردم و نگاهم را از هستی گرفتم .

نمی خواستم به حرف هایش فکر کنم ، ولی با فکر کردن به عماد شاهید قسمتی از قلبم تیر می کشید ! خودم هم قبول داشتم که حمایتش از من در برابر شروین کمی زیاده روی بود … و وای اگر شهاب چیزی می فهمید !

بزاق دهانم را قورت دادم . خوبی اش این بود که هیچ سر و کاری با شاهید نداشتم و دیگر او را نمی دیدم .

***