عمو رضا کمی در صندلی اش جابجا شد و دستی به ریشش کشید … و گفت :

 

– حالا چرا ایستادین ؟ … بشینید بچه ها !

 

و با نگاهی به شادی … اضافه کرد :

 

– تو هم دیگه برو ! کلاست دیر میشه !

 

شادی خداحافظی کرد و از خانه خارج شد … و من و شهاب کنار همدیگر ، روی مبلی دو نفره نشستیم .

 

دل توی دلم نبود … استرس مثل اسید در جانم می جوشید … ! … قبلاً هم به اندازه ی کافی به خاطر عروسیمان و تمام مشکلاتی که داشتیم ، مضطرب می شدم … حالا بعد از اتفاقی که بین من و شهاب رخ داده بود … حس می کردم بدتر هم شده ام !

 

کف دست هایم را روی زانوهایم گذاشتم و تلاش کردم مانع پریدن زانوهایم شوم … .

 

عمو رضا گفت :

 

– حالت خوبه عمو جان ؟ چرا رنگت پریده ؟!

 

لبخندی زدم و خوبمی گفتم . شهاب چرخید و نگاه دلواپسی توی صورت من چرخاند .

 

– راست میگه ! رنگت پریده ! … من چرا نفهمیدم ؟!

 

سوده با آرامش خم شد و استکان چایش را روی میز گذاشت … و همزمان گفت :

 

– شهاب جان مگه شما دکتری که بفهمی ؟!

 

آخ که چقدر این زن من را عصبی می کرد ! لبخندی تصنعی زدم و با لحن یخی گفتم :

 

– شما به فهم و شعور خودتون ببخشیدش زن عمو !

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_331

 

می خواستم بفهمد که حرفش به من بر خورده ! سوده چیزی به روی خودش نیاورد ، ولی عمو رضا نگاه تندی به سمت او حواله کرد :

 

– بحث رو به حاشیه نکشیم ! … بریم سر اصل مطلب !

 

تکرار کردم :

 

– اصل مطلب ؟!

 

– در مورد عروسیتون ! … من با علی اکبر جان مفصل حرف زدم ! … دیگه داره خیلی کش میاد همه چی … یک ماه دیگه هم محرمیتتون تمومه ! … باید برید سر خونه زندگیتون !

 

لب هایم را روی هم فشردم … حالم داشت بد می شد ! قلبم تند و دیوانه وار می کوبید ! …

 

سوده با همان حالت خونسرد گفت :

 

– حرف من همونه که اول گفتم ! … یا طبقه ی بالا … یا …

 

– سوده !

 

عمو رضا اسمش را با غضب زمزمه کرد … سوده ساکت شد . عمو رضا نفس عمیقی کشید و با نگاهی پر عذاب به من … ادامه داد :

 

– هر چی تو بخوای آیدا … هر چی بخوای برات می خرم ! هر سرویس طلایی که خواستی … هر لباس عروسی که چشمت رو گرفت … هر آرایشگاهی که دوست داشتی … من پولش رو می دم ! … یک تالار خوب عروسیتون رو می گیریم … همه ی اقوام رو دعوت می کنیم ! دو سه مدل شام می دیم ! … هر چی تو بگی ، روی چشمم قبول می کنم ! … فقط همین یک چیزو ازت می خوام عمو جان ! … سر قضیه ی خونه کوتاه بیا ! … روی منو زمین ننداز !

 

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_332

 

چند لحظه ای در پاسخ دادن تامل کردم و انگشتانم را با اضطراب درهم پیچیدم . اول نگاهم چرخید به سمت بابا اکبر … به امید اینکه چیزی بگوید و نظری بدهد … .

 

بابا اکبر ساکت بود و فقط نگاهم می کرد … ولی از حالت نگاهش فهمیدم با عمو رضا زیاد حرف زده و یک جورایی اقناع شده است ! … بعد متوجه بالا پریدنِ هیستریکِ زانوی شهاب شدم … .

 

به سرعت نگاهم چرخید به طرف او … از خشم صورتش گل انداخته بود ! دلم خالی شد !

 

– شهاب جان !

 

– من …

 

عمو رضا با تلخی جلوی حرف زدن شهاب را گرفت :

 

– تو حرف توی دهنِ این دختر نذار ، شهاب ! … با تو که اصلاً نمیشه منطقی صحبت کرد . بذار ببینم نظر آیدا چیه !

 

شهاب نفس عمیقی کشید :

 

– من هر چی آیدا بگه ، قبول می کنم !

 

با این چیزی که گفت ، یک جورایی نظرش دستم آمد !

 

با اینکه برای هر دوی ما سخت بود تا غرورمان را بشکنیم و جلوی خواسته ی سوده سر خم کنیم … ولی انگار هر دو با هم موافق بودیم که اینبار چاره جز کوتاه آمدن نداریم . بعد از اتفاقی که بینمان افتاده بود … دیگر هیچ تعللی جایز نبود ! باید زودتر عقد محضری می کردیم و سر خانه زندگیمان می رفتیم … حتی به قیمت پیروز شدن سوده !

 

بزاق دهانم را قورت دادم و بعد از سکوتی طولانی … گفتم :

 

– راستش … اینطوری که شما می گید ، مگه من می تونم روی حرفتون حرف بزنم ؟!

 

خنده ای آسوده و گرم روی صورت عمو رضا پخش شد .

 

– قربونِ دختر عاقل و فهمیده ام برم !

 

– هر چی شما و بابا اکبر صلاح می دونید … من و شهاب گوش می دیم !

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_333

 

عملاً سوده را نادیده گرفتم ! کینه ی عجیبی از او در دل داشتم … . اگر فکر کرده بود پیروز این میدان شده … کور خوانده بود ! اجازه نمی داد مستقل شویم ، چون نمی خواست از شهاب جدا شود ؟! …

 

پوزخندی زدم . می دید چطور بلدم فقط یک طبقه بالاتر از آنها باشم و اجازه ندهم حتی رنگ شهاب را ببیند !

 

عمو رضا و بابا اکبر مشغول حرف زدن شدند … شهاب نگاهی به من انداخت که مخلوطی از خشم و ناراحتی و علاقه بود . سرش را نزدیک گوشم اورد و آهسته زمزمه کرد :

 

– قربونت برم ماه جان ! … قول می دم خیلی زود جبران کنم !

 

بینی ام تیر کشید ، دلم می خواست گریه کنم … ولی لبخند کمرنگی زدم تا فکر کند اوضاع مرتب است … راضی به عذاب کشیدنش نبودم !

 

سوده سکوت شاهانه ای اختیار کرده بود و با پوزخندی پیروزمندانه به جمع نگاه می کرد . به خیال خودش توانسته بود بینی من را به خاک بمالد … و لابد از این بابت در ماتحتش عروسی گرفته بود !

 

ولی من هم دوست نداشتم اجازه بدهم زیادی ذوق کند :

 

– شهاب جان ! اگه حرفامون تموم شده ، بریم یه دوری بزنیم ؟

 

عمو رضا با سرخوشی گفت :

 

– برید عمو جان … راحت باشید ! ماشین منو بردارید ، برید !

 

باز لبخند زدم . داشتم در ذهنم پلن می چیدم چطور مسیر گفتگو را به سمت و سوی دلخواهم ببرم و حرف خریدهای عروسی را پیش بکشم تا با نادیده گرفتن سوده به عنوان مادر شوهر ، حالش را جا بیاورم … که ناگهان سوده گفت :

 

– برید عزیزم ! خیلی هم عالی ! فقط اینکه … کِی فرصت داری بریم دکتر ؟

 

در لحظه ی اول متوجه منظورش نشدم ، فقط نا مفهوم نگاهش کردم و پلک زدم .

عمو رضا پرسید :

 

– دکتر بری ؟! چرا دکتر ؟!

 

سوده لبخند زد :

 

– برای گرفتن گواهی سلامت دیگه ! … هر چند عین روز برام روشنه که آیدا جون رو سفیدمون می کنه !

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_334

 

 

انگار کسی با پتک کوبید وسط سرم … دنیا مقابل چشم هایم تکان خورد و نفسم بند آمد !

 

سوده نگاه شومی به سمت من انداخت … و من ناگهان قلبم خالی شد . او می دانست ! … حتماً … هر چیزی که بین من و شهاب گذشته بود ، می دانست … و حالا می خواست بی آبرویم کند !

 

چقدر کثیف بود این زن ! چقدر مریض بود !

 

همه چیز ناگهان و در کسری از ثانیه بهم ریخت . شهاب چنان از جا پرید … انگار سیلی خورده بود .

 

– چی داری می گی مامان ؟! … منظورت چیه ؟!

 

بابا اکبر هم برافروخته و خشمگین واکنش نشان داد :

 

– حرفتو مزه مزه کن زن داداش ! می فهمی داری چی به دختر من میگی ؟!

 

عمو رضا آن وسط مانده بود … نمی دانست شهاب را آرام کند یا بابا اکبر را … .

 

– بس کن سوده ! این اراجیف چیه ؟!

 

سوده خود را از تک و تا نینداخته ، شانه ای بالا زد و گفت :

 

– چی گفتم مگه ؟ … این رسمه !

 

عمو رضا بر افروخته داد زد :

 

– ما کِی همچی رسمای بیخودی داشتیم ؟!

 

– مگه وقتی ما عروسی کردیم ، مادرت ازمون دستمال نخواست ؟! … اینم مثل همونه !

 

سر و صداها اوج گرفت … شهاب از شدت خشم به نفس نفس افتاده بود …

 

– من اجازه نمی دم اینجا بشینی و هر حرفی از دهنت در میاد بارمون کنی ! فکر کردی کی هستی ؟!

 

سوده به عمو رضا گفت :

 

– جلوی پسرتو بگیر ها ! خیلی شلتاق می کنه !

 

شهاب خفه و هیستریک خندید . بابا اکبر گفت :

 

– تو زیادی شلتاق کردی ، زن داداش … پاتو از گلیمت درازتر کردی !

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

 

#پارت_335

 

هر کسی چیزی می گفت … سر و صداها مثل توپی پینگ پنگ در جمجمه ام کوبیده می شد … .

 

تنها کسی که ساکت بود ، من بودم … ساکت ، در خود شکسته ، تلخ … انتظار این خفت را نداشتم ! دلم می خواست بمیرم !

 

جر و بحث بابا اکبر با عمو رضا داشت به جاهای باریک کشیده می شد . عمو رضا سعی می کرد با کلماتش ، بابا اکبر را آرام کند … ولی بابا آرام شدنی نبود . کار به جایی کشیده بود که علناً تهدید می کرد نامزدی را بهم می زند !

 

– یه جوری رفتار می کنید … انگار ما خواستیم آیدا عروستون بشه ! … بابا خودتون اومدین خواستگاری … خودتون اصرار داشتین !

 

متوجه شهاب شدم … .

 

آنقدر خشمگین بود … آنقدر زیاد که من را وحشت زده می کرد . دست هایش مشت شده … و رگ های آبیِ دور ساق هایش برآمده بودند . چشم های در خون غلتیده اش خیره به صورت سوده … متنفر ، عاصی ، زخم خورده !

 

می دانستم این حرفهای بابا اکبر ، نقطه ی جوش اوست ! وحشت زده و لرزان صدایش کردم :

 

– شهاب !

 

با صدای من … توجه سوده و سپس عمو رضا و بابا اکبر به سمت شهاب جلب شد . شهابی که ساکت بود … ولی صورت سرخ و برافروخته اش من را وحشت زده می کرد !

 

سوده هم با نگرانی گفت :

 

– شهاب جان ! آروم باش ! چرا اینطوری می کنی ؟!

 

از روی مبل بلند شد و به سمت شهاب رفت … چشم های متنفر شهاب خیره به مادرش بود .

 

– تو مادری ؟! … اسم خودت رو گذاشتی مادر ؟!

 

صدایش دو رگه و گرفته بود … انگار حرف زدن سختش بود !

 

– می دونی براش له له می زنم ؟! … می دونی و باز ..‌.

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_336

 

 

عمو رضا گفت :

 

– آروم باش شهاب ! مادرت یه چیزی گفت …

 

ولی سوده آخرین تیرِ ترکشش را هم پرتاپ کرد :

 

– طلا که پاکه ، از محاسبه چه باکه ؟!

 

شهاب چشم هایش را بست و نفسش را حبس کرد … انگار کسی تف کرده بود توی صورتش ! بابا اکبر عصبی غرید :

 

– اجازه نمی دم بیشتر از این به دخترم توهین بشه ! اصلاً شما رو بخیر و ما رو به سلامت ! … من دختر به شهاب نمی دم !

 

ولی کسی که مچ دستم را گرفت و من را با خشونت از جا بلند کرد … شهاب بود !

 

– اجازه نمی دم ازم بگیریدش ! … اجازه نمی دم حتی تهدیدشو بکنید !

 

راه افتاد به سمت در … و من را همراه خود کشید . سوده جلو پرید تا مانع او شود :

 

– شیرمو حلالت نمی کنم اگه …

 

–  به من دست نزن !

 

صدای عربده ی بلند شهاب … سوده سر جا خشکش زد !

 

شهاب با قدم هایی بلند و با عجله از آپارتمان خارج شد و از پله ها پایین رفت … و من را همراه خود می کشید .

 

مچ دستم درد گرفته بود … حیران بودم و بی اختیار … . هقی از گلویم خارج شد … .

 

– شهاب ! کجا داریم می ریم ؟ … شهاب !

 

از بالا سر و صدای دیگران به گوش می رسید . شهاب جلوی در واحد ما توقفی کرد … بعد خم شد و کتانی های من را مقابل پاهایم جفت کرد :

 

– بپوش آیدا … زود باش !

 

چقدر عصبی و پر خشونت بود ! صدای باز شدن در واحد بالا به گوش رسید … و بعد عمو رضا و بابا اکبر که صدایمان می کردند .

 

شهاب باز دستم را کشید … مجبور شدم کتانی هایم را نوکِ پاهایم بزنم و دنبالش بدوم … .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_337

 

***

 

ساعت نزدیکِ ده شب … .

 

از هشتمین دفتر املاک هم خارج شدیم . مچ دستم هنوز میان انگشتانش بود … خیابان ها شلوغ و پر رفت و آمد بود … و او بدون هیچ وقفه ای پیش می رفت و من را دنبال خود می کشاند .

 

صدایش کردم :

 

– شهاب ! … یه کم آروم تر !

 

دستم درد گرفته بود زیرِ فشار عصبی انگشتانش . انگشتانِ پاهایم در کتانی ها می سوختند … حالم بد بود ! می ترسیدم همان جا وسط آن همه آدم بزنم زیر گریه !

 

باز گفتم :

 

– شهاب من خسته شدم ! دیگه نمی تونم راه برم !

 

تلاشی آغاز کردم برای اینکه مچ دستم را از بین انگشتانش آزاد کنم ، ولی او من را سفت تر گرفت !

 

نمی شنید ! … صدایم را انگار نمی شنید ! از وقتی خانه را با آن وضع ترک کرده بودیم ، چهار ساعت می گذشت … چهار ساعتِ بی وقفه ، راه رفتن ! بیهوده گشتن !

 

خشم شهاب کمتر نشده بود … بیشتر شده بود ! به هر بنگاه املاکی سر راهمان سر زدیم … سوال کردیم … نمی شد ! انگار طلسم شده بودیم !

 

انگار فقط دور خودمان می چرخیدیم !

 

باز گفتم :

 

– شهاب من دیگه نا ندارم ! نمی تونم ! …

 

بعد یک دفعه بغضم شکست :

 

– اصلاً می شنوی صدامو ؟!

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_338

 

شهاب ناگهان چرخید به طرف من و با چنان حالتی به گریه ام نگاه کرد … انگار انتظارش را نداشت !

 

– آیدا … عزیزم !

 

بعد شانه هایم را گرفت و من را کشاند کنار دیوار . سعی کردم گریه ام را کنترل کنم … کف دست هایم را روی گونه های خیسم کشیدم . چقدر حس بدی داشتم !

 

شهاب سعی می کرد آرامم کند :

 

– آروم باش قربونت برم ! ببخشید … ببخشید اذیتت کردم ! … دیگه به حرفت گوش می دم !

 

هق هقی از گلویم خارج شد . در آن لحظه چه حس ناامیدیِ عظیمی روی سینه ام سنگینی می کرد ! من و شهاب درست روبروی هم بودیم … ولی هیچوقت خودم را تا این حد دور از او نمی دیدم .

 

تمام احساسات ِ بد مثل یک پیشگویی نحس من را در بر گرفته بود !

 

حس می کردم خیلی چیزها بین ما خراب شده … حس می کردم دیگران اجازه نمی دهند ما با هم باشیم ! حس بدبختی می کردم و از این حس می خواستم بمیرم !

 

دست های شهاب دو طرف صورتم را در بر گرفت و انگشتانش خیسی زیر پلکم را پس زد :

 

– دیگه گریه نکن ! باشه ؟!

 

– تو اشک منو در میاری شهاب ! تو باعث می شی که …

 

– ببخشید ! ببخشید ! من فقط می خواستم …

 

حرفش را نیمه تمام رها کرد و با عذاب از من فاصله گرفت .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_339

 

متوجه نگاه سنگین و معنا دار دیگران شده بودم . تکیه ام را از دیوار برداشتم و به سعت اشک هایم را پس زدم . شهاب باز به سمت من چرخید .

 

– بیا بریم !

 

با لحنی تدافعی پرسیدم :

 

– کجا ؟!

 

– بریم یه جا پیدا کنیم ، بشینیم !

 

لبخند غمگینی زد و به شوخی ادامه داد :

 

– اگه نمی تونی راه بری ، سواریت بدم آیدا خانم !

 

***

 

بی توجه به سوت های هشدار پی در پی پارکبان … نشسته بودم روی چمن های پارک . کفش هایم را از پا در آورده و کف پاهای سوزان و دردمندم را روی چمن های خنک می فشردم … .

 

چند ساعت پیاده روی بی وقفه ، آن هم با کتانی های بدون جوراب … بدجور پاهایم را آزار داده بود . هیچ بعید نبود انگشتانم تاول بزند … .

 

دست هایم را ستون بدنم کرده و پاهایم را دراز کردم … و با اوقات تلخی فکر کردم فردا با این پاها چطور می توانم سر کار بروم ؟! …

 

گوشی شهاب کنار دستم … برای بار چندم شروع کرد به ویبره رفتن .

 

با عذاب وجدان نگاه کردم به اسم بابا اکبر … چند بار زنگ زده بود ! … هم او ، هم عمو رضا . ولی نمی توانستم جواب بدهم . شهاب قدغن کرده بود !

 

آن قدر از دست همه یشان عاصی بود که نمی خواست حتی صدایمان را به گوششان برساند !

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_340

 

نگاه ناراحتم آنقدر روی صفحه ی موبایل ماند … تا بلاخره تماس قطع شد .

 

آن وقت سر و کله ی شهاب هم پیدا شد .

 

– شهاب … بذار حداقل با بابام حرف بزنم ! اینطور بی خبر که نمی شه ! اذیت می شن !

 

شهاب با سنگدلی گفت :

 

– اصلاً برام مهم نیست ! مگه ما رو اینهمه اذیت می کنن ، برای اونا مهمه ؟!

 

مقابلم رو روی چمن ها نشست . برایم یک پیراشکی بزرگ با سس تند و نوشابه خریده بود . پرسیدم :

 

– خودت چی ؟!

 

چانه ای بالا انداخت :

 

– چیزی از گلوم پایین نمیره ! تو بخور … نوش جونت !

 

پیراشکیِ گرم را از لای کاغذ بیرون کشیدم و با ولع گاز زدم . آنقدر گرسنه بودم که چشم هایم سیاهی می رفت ! ساعت ها بود که چیزی نخورده بودم .

 

قلپی از نوشابه ی مشکی خوردم که شهاب دست برد و مشغول ماساژ دادن انگشتان پاهایم شد . گفتم :

 

– نکن شهاب … بو پا می گیری !

 

باز جرعه ای دیگر از نوشابه خوردم … شهاب گفت :

 

– چی ؟! … اینکه بوی ادکلن تام فورده ! از پاهای توئه ؟!

 

پایم را بالا گرفت و عین دیوانه ها انگشتانم را بویید . یکدفعه پق زدم زیر خنده !

 

جلوی دهانم را گرفتم ، ولی گاز نوشابه از سوراخ های بینی ام زد بیرون !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_341

 

سعی کردم پایم را آزاد کنم ، ولی شهاب با گرفتن پایم من را به سمت خودش کشاند .

 

شروع کردم به لگد پراندن … بلاخره مجبور شد رهایم کند . ولی قهقهه ی از ته دل من تمام شدنی نبود !

 

وقتی بلاخره خنده ام تمام شد … متوجه شهاب شدم که زل زده بود به من و چنان لبخندِ تلخ و پر حسرتی نقش لب هایش بود … که قلبم را آتش می زد … .

 

– یه روزی بلاخره تمام این چیزا تموم میشه ! من و تو میریم خونه ی خودمون … برای هم میشیم ! … به هیچ بنی بشری هم جواب پس نمی  دیم !

 

دلم از غمِ صدایش لرزید … نفس خسته ای کشیدم . گفتم :

 

– اصلاً نمی دونم چرا باید ما این چیزا رو تجربه کنیم ؟ … اینقدر همیشه گرمِ دوست داشتنمون بودیم … نفهمیدیم یه چیزایی توی دنیا هست که زورش از دوست داشتن بیشتره !

 

– درستش می کنم ماه جان ! به قرآن قسم همه چی رو درست می کنم ! تو عضه نخور !

 

لبخند تلخی زدم .

 

– چطوری درست میشه ؟ … ما حتی پول رهن یک خونه رو نداریم ، چه برسه به …

 

شهاب با بی صبری وسط حرفم پرید :

 

– من درستش میکنم … به من اعتماد کن ! من اصلاً نمی خواستم دوباره به رضا و سوده رو بندازم … چون برنامه هامو چیدم ، تا چند ماه دیگه خودم می تونم پول عروسیمونو جور کنم . به خاطر اتفاقی که بینمون افتاده بود مجبور شدم …

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_342

 

فکر کردن به آنچه بین ما رخ داده بود ، باز من را از شرم داغ کرد .

 

– در موردش حرف نزنیم لطفاً !

 

– حرف نزنیم… اصلاً فکرشم نکنیم ! با هم بودیم ، خوب کردیم ! به بقیه چه مربوط ؟! وقتش بشه عروسی می گیرم برات … همه انگشت به دهن بمونن !

 

به خوش خیالی اش خندیدم :

 

– بی خیال !

 

– حالا هم پاشو عزیزم … تو رو برسونم خونه !

 

– خودت کجا میری ؟

 

شانه ای بالا انداخت … به خانه برنمی گشت ،می دانستم ! دلم ریش بود برایش … ولی اصرار نکردم به خانه باز گردد . مادر دیوانه اش باعث و بانی این بود که شهاب از خانه فراری شود .

 

کاغذ پیراشکی را میان انگشتانم مچاله کردم و بعد کفش هایم را پوشیدم . هر دو از روی چمن ها برخاستیم … من قوطی خالی نوشابه و کاغذ مچاله شده را درون سطل زباله انداختم ، و بعد شانه به شانه ی همدیگر راه افتادیم .

 

نیمه شبِ خوش آب و هوای خردادی بود و پارک نسبتاً شلوغ . بعضی ها آن اطراف زیر انداز انداخته و بساطِ پیکنیک پهن کرده بودند . بچه ها هر جایی پخش و پلا و مشغول بازی بودند .

 

نزدیکِ سنگفرش ها چند پسر جوان ایستاده بودند ، سیگار می کشیدند و هر و کرشان به راه بود . صدای موسیقی رپی که از موبایل یکی از آنها پخش می شد ، یک لحظه ی کوتاه توجهم را به خود جلب کرد .

 

درست وقتی می خواستیم از کنارشان رد شویم … شنیدم که یکی از آن ها به شوخی فحش رکیک و زشتی خطاب به دوستش به زبان آورد و بعد او را هل داد … .

 

دوستش بی حواس عقب پرید … و به من خورد !

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_343

 

در کسری از ثانیه شهاب من را عقب کشید و خودش را سپر کرد :

 

– هوی … چتونه ؟! ها ؟!

 

ترس ریخت در دلم . با آن حجم از خشم و عصبانیتی که در دل شهاب تلنبار شده بود ، هیچ بعید نبود که با این آدم ها دست به یقه شود !

 

یکی از پسرها گفت :

 

– اشتباه شد حاجی … برو !

 

شهاب تند و تیز و خشم آلود نگاهشان می کرد … که آن پسری که به من خورده بود ، برایش شاخ و شانه کشید :

 

– ها ؟ … نگاه مُکُنی ؟! …

 

انگشتانم را درهم پیچاندم و با صدایی خفه اسم شهاب را زمزمه کردم . ولی شهاب صدایم را نشنید .

 

– شعورتون نمی رسه اینجا زن و بچه ی مردم رد می شن ؟ … هر چی به دهنتون میاد می گید ؟!

 

– چی تلاوت می کنی حاجی ؟ نیام پر پرت کنم ها !

 

همه چیز ناگهان بهم ریخت . شهاب تا سینه ی آن پسر جلو کشید … ولی آن پسر هم آدم رو داری بود ! بقیه ی دوستانش سعی در جمع و جور کردن بحث داشتند … ولی او دست هایش را به نشانه ی تهدید گذاشته بود روی یقه ی شهاب و همچنان حرف مفت ریسه می کرد .

 

از شدت ترس و دلشوره نزدیک بود ضعف کنم . باز شهاب را صدا کردم :

 

– شهاب جان … تو رو خدا بریم !

 

پسرک نیشخندی زد و به تمسخر صدایش را نازک کرد و ادای من را در آورد :

 

– آره دیگه ! شهاب جون زودتر دکمه ی سیکت رو بزن تا جلوی خوشگل خانوم دهنت رو …

 

و بعد ناگهان شهاب او را به عقب هل داد … .

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_344

 

هین بلندی کشیدم … .

 

یقه ی شهاب توی دست پسرک به عقب کشیده و پاره شد … .

 

سفیدی چشم های شهاب به خون نشست . با چنان حالتی به یقه ی پاره اش نگاه کرد … انگار به مقدساتش توهین شده بود :

 

– لباسم رو پاره کردی ! … لباسی که برام خریده بود …

 

انگار داشت با خودش حرف می زد …

 

وحشت زده جیغ زدم :

 

– شهاب !

 

و شهاب آوار شد روی سر پسر … مشت کوبید وسط شکمش … .

 

***

 

هنوز عماد چند متری با او فاصله داشت که مجتبی تکیه اش را از بدنه ی ماشین گرفت و ته سیگارش را روی زمین انداخت :

 

– سلام آقا ! خیلی خوش اومدین !

 

به استقبال او رفت و دسته ی چمدانش را گرفت .

 

– حال و احوالتون به راهه ؟!

 

عماد خسته و بی حوصله به نظر می رسید :

 

– اصلاً خوب نیستم ، مجتبی … زودتر منو برسون خونه !

 

و بعد درب جلو ماشین را باز کرد و سوار شد .

 

حالش رو به راه نبود ! سفرِ کاریِ سه روزه اش به امارات خسته اش کرده بود و شقیقه هایش نبض می زد . می دانست قرار است یکی از آن سردردهای میگرنی عذاب آورش شروع شود … می خواست زودتر خودش را به خانه برساند .

 

اتاقی خلوت ، تاریک و خنک … و در سکوت فقط بخوابد .