ماشین رو دور میزنه و سوار میشه … ازش خواستم خودش منو برسونه چون بعید میدونم با این حال و احوالی که دارم بتونم سرپا شم چه برسه به خونه رفتن ….
استارت میزنه … راه می افته … هردومون حرفی نمیزنیم …
گوشیم چند باری زنگ می خوره … مامان فتانه … آیدا … مامان بهار …
برنمی دارم …. اعصابه حرف زدن ندارم … آریا هم چیزی نمیگه … جلوی خونه نگه می داره و پیاده میشم ‌‌‌…
تند سمت خونه میرم و کلیدم رو از توی کیفم بر می دارم … چشمام رو اشک پر کرده و قفل رو نمیبینم تا بخوام کلید رو داخلش بذارم … که در خونه رو باز کنم …
دستم خطا می خوره و کلید از دستم روی زمین پرت میشه …
می خوام خم بشم برای برداشتنش که کسی که کنارمه زودتر از من خم میشه و اونو برمی داره …
سرپا میشه … آریا و اخمای درهمش رو می بینم … در خونه رو باز میکنه و دستش رو بین کتفم می ذاره ‌..
ملایم داخل خونه هلم میده و وقتی داخل میرم خودشم دنبالم میاد …
در خونه رو می بنده … من محل نمیدم ‌..
کفشام رو در میارم و وارد خونه میشم … همزمان داخل میاد .. سمت اتاق خواب می خوام برم که بازوم رو میگیره و عقب میکشه …
می خوام پرخاش کنم … می خوام فخش بدم اما …
اما لمس لباش با لبام اجازه نمیدهد… خواب نیستیم … این بار اوله صبح نیست …
لبام رو می بوسه … گاز می زنه …. می مکه … با مکث با آرامش …
انگاری به منم همون آرامش رو تزریق می کنه که اروم میشم … که فقط اشکام سر می خورن …
نمه نمه … کم کم …
اما سبک نمیشم … دلخورم هنوزم … خودشم میدونه …
می دونه که بازوهام رو دستش گرفته و تهش دل می کنه از لبام !

نگاش میکنم … نفس نفس میزنه … به التهاب افتاده … از دوست داشتنه … مگه نه ؟ ..
با خودم حرف میزنم و از خودم می پرسم … می خوام باور کنم و وقتی آریا لب میزنه :
_ دوستت دارم …. این بارو لج نکن …
بغضم گرفته … شکله بچه هام ؟ .. هستم … من بچه میشم پای آریا که وسط بیاد …
بچه میشم و صدام رو لرزه بغض بر میداره … میگم :
_ دعوا کردیم همه ش …
_ نخواستم درگیره من بشی …
*
(آریا)

شکله دریاست … چشماش رو میگم … یه دریای نا آروم … همونقدر به تب و تابم می ندازه … لذت ؟ …
یه چیزی بیشتر … شکله حمله ی موج به ساحل … شکله تلاطم …. نه … یه چیزی بیشتر …. عشق ؟ .. معلومه که عشقه … خودم اینو فهمیدم …
همون روزی فهمیدم که توی اون اتاق کوچیک ررو به روی همدیگه نشسته بودیم …
همین چشما … همین رنگ … بهم زل زده بود …
اشتیاق می بارید از همین چشما ..‌
به نظرم چشما می تونن گاهی شکله زبون باشن … ولی بی صدا …
که حرف بزنن باهات … من اون شب دیده بودم علاقه رو … لا به لای همین مردمک های چشمش …
این که امشبم همون علاقه رو میبینم … همون دوست داشتن …. فقط دلگیرم میکنه از خودم …
من احمقم ؟ .. نه ‌.. من یه مردم که می خوام از کسی که برام مهمه حفاظت کنم …
می خوام محافطت کنم اما … اما بودنه تارخ اطرافش به همم می ریزه …
به هم میریزم که لب میزنم :
_ دوستت دارم رها … از اولش داشتم …

جا خوردنش رو میبینم …. می فهمم … عرق می شینه روی پیشونیم …
انگاری که کوه کندم … جا به جا کردم … خسته نه ها … فقط گفتن این جمله سخت بوده برام … اینکه دارم اعتراف مییکنم برام سخته …
از من … از آریا بعیده … رها نگام میکنه … نگاه نه … خیره س … بیشتر جا خورده … شکله کسی که توقعه این جمله رو نداشته …
شکله کسی که آمادگیش رو نداره … من اما همه ی تلاشم اینه که نگاهم به گونه ی سرخ شده ش نخوره … همون گونه ای که دست بلند کردم … کوبیدم …
به منم می گن مرد آخه ؟… دست بلند کردی روی یه زن ؟ .. یکی که از تو ضعیف تره ؟ …
خودم خودم رو باز خواست میکنم … خصوصا وقتی این ابراز علاقه ی یهویی و یه جمله ای رها رو اونقدر گیج کرده که یادش رفته دعوا کردیم که من دست بلند کردم روش …
از این گیجی راضی ام … استقبال میکنم … نگاش میکنم …
*
( رها )
ماتم برده …. ناباور نگاش میکنم … میگه دوسم داره … گیجم و جا خورده … لب میزنم :
_ به … به خاطر اینکه با تارخ نرم اینطوری میگی آریا ؟ ..
بازوم رو ول میکنه … دستی بین موهاش میکشه کلافگیش رو می فهمم … میگه :
_ مامورم … متوجهی ؟ … ینی جونم و جونه هرکی که بهم ربط داره در خطره … نخواستم در خطر باشی … کف دست که بو نکردم یکی مثل تارخ می افته دنبالت …
اخم ملایمی میکنم … سر در نمیارم از حرف زدنش … اما این باز می پرسم :
_ تارخ چیکاره س ؟ …
بی فوت وقت جواب میده :
_ یه بی شرف … مواد میده دسته مردم … رحم نداره … انتظار داری بیفتی با همچین آدمی و من لال شم ؟

تند و دلگیر میگم :
_ من توقع دارم تو لال شی ؟ … من … من همه ی عمرم دلم می خواست تو باشی … توی خونه … دلم می خواست تنها نباشم … اما .. اما تو چیکار کردی ؟ … بهانه میکنی چون توی خطر بودم ؟ .. میگی نگرانم بودی ؟ … حالا چی ؟ .. وقتی نیستی جام امنه ؟ .. دزد می زنه خونه م رو … یکی برام دندون تیز میکنه … نمیشه تو باشی و مراقبم باشی ؟ …. با کدوم منطق میگی با نبودنت خواستی حمایت کنی ازم ؟ …
تموم مدتی که حرف میزنم … که عقده باز میکنم .. فقط نگاهم می کنه … زل میزنه به من و این دلگیریم … زل میزنه و حرفام که تموم میشه … نیم قدم فاصله مون رو طی میکنه …
دستاش هنوزم روی بازوهام مونده … منو جلو میکشه …
تا تکیه دادن پیشونیم به سینه ش و من نرم بوسیدنه بالای سرم رو حس می کنه … بوسیده منو ….
تهش دستاش رو دور تنم حلقه میکنه و میشنوم صداشو :
_ مسیر رو گم کردم .. راهه درست رو … حالا برگشتم … بذار راه بیایم … بیا درستش کنیم …
دوسش دارم …. نمی تونم منکر این علاقه بشم … نمی تونم به خودم دروغ بگم .. اما .. اما اطمینانی هم ندارم … دلم می خواد باورش کنم .. اما …
ازش فاصله میگیرم … نگاش میکنم .. دو قدمی دور تر میرم .. تا فاصله گرفتنم … تا نزدیکش نبودنم …
جا می خوره … می فهمه این فاصله گرفتن قرار نیست عاقبته خوبی داشته باشه …
می فهمه اما منتظر می مونه که خودم به حرف بیام و میام :
_ من دلم نمیخواد باز دلخوش کنم بهت .. به بودنت و بعد بهم بگی دیگه نیستم … این تب و تابت به خاطر حضور تارخه … بوی رقیب رو حس کردی و داری واکنش نشون میدی …

داری واکنش نشون میدی … البته اگه اونو رقیب بدونی ! …
پوفی میکشه … عصبی دور میشه … عقب میره و میگه : احمقی رها … عشق رو توی خودخواهی میبینی و من خود خواه نبودم و نیستم که میگم تورو نخواستم چون از آسیب دیدنت واهمه داشتم … نفهمی رها … نفهم !
بهم پشت میکنه و از ساختمون بیرون میطنه … من می مونم و من … من نفهمم ؟ …
حتما هستم دیگه … یه عمر بال بال می زدم برای داشتنش حالا چی شده ؟ …
سرپا موندم … سرجام …. نگاهم به جای خالیش مونده … من هم احمقم هم نفهم ! … چرا گذاشتم بره آخه ؟….
*
_ من میگم اگه مشکلی هست حلش کنین ‌… این بچه بازی ها چیه ؟ ….
مامان فتانه س … دارم روی پیشخوان پرستاری پرونده ی یه لیمار رو چک میکنم و گوشی رو بین کتف و گوشم نگه داشتم …
کلافه م و اون اصلا نمیدونه من عروسش نیستم … حالا دیگه نیستم … میگم :
_ عزیز دلم … مگه نمیگم حرص و جوش ما رو نخور … ما یه روز آشتی هستیم …یه روز قهر…
بیخیال نمیشه … کوتاه نمیاد … مادره دیگه … مادره و میگه :
_ دلم شور میزنه … حس میکنم این بار فرق داشت .. یه دعوای زن و شوهری نبود فقط … دلم غلط کرد … ها؟ ..
پوفی میکشم … پرونده رو میبندم و سمت پرستار میگیرم .. سری به تشکر تکون میدم و راه می افتم توی راهرو برای به اتاقم رفتن و میگم :
_ اولا که دور از جون … دوما دعوا نمک زندگیه … حالا تو کوتاه بیا …. کم حرص و جوش مارو بخور …
_ نگران شدم فقط … کار نداری ؟ .. مزاحمت نمیشم …
_ مراحمی مامان جونم … مرسی زنگ زدی … بابا اینا رو سلام برسون …
گوشی رو قطع میکنم و سمت اتاقم میرم و دستم روی دستگیره س که کسی بازوم رو میگیره و عقب میکشه …