برام مهم نیست چی فکر میکنن ؟
بابا حسین گوشیش رو بیرون میاره و شماره میگیره … زمان میبره تا گوشی رو پایین بیاره و میگه :
_ برنمیداره …
نگرانش میشم … من می دونم تیر خورده … من می دونم هنوز سرپا نشده و دنباله من اومده … می دونم و ساکت می مونم …
می ترسم اونا رو هم نگران کنم …
*
(آریا)
_ دو دقه آروم بگیر ببنده برات …
نچی میکنم .. کلافه میگم :
_ نمی خوای دست برداری ؟ .. میگم خوبم ‌.‌..
حسام شاکی ازم رو بر می گردونه و پرستار آخرین دور باند رو دور تنم می چرخونه …
وقتی چفت بدنم میشه از اتاق بیرون میره …
از جام بلند میشم و پیراهنم رو از روی تخت برمی دارم …
حسام میگه :
_دعواس بیا و ببین … الان از راهرو که داشتم می اومدم دیدم مامان باباش رو … می خوان طلاقش رو بگیرن …
خودش به جمله ی مسخره ش پوزخند میزنه و باز میگه :
_ نمیدونن آریا خان دو سال پیش گند زده …
کفری میگم :
_ زر نزن حسام … خودم اعصاب ندارم …
چیزی نمیگه … حق داره و ابن حق داشتنش به همم می ریزه که شاکی ام … از خودم و این گندی که بالا اومده …
حتی نمی خوام دیدنه رها برم … خودم می دونم گند زدم که ولش کردم .. که جاش گذاشتم و رفتم …
می دونم و چیزی نمیگم … بعد از بستن دکمه هام راه می افتم توی راهرو … پیراهنم مشکیه و خونی بودنش مشخص نیست ..‌

خونی بودنش مشخص نیست ..‌.
راه می افتم و مستقیم میرم تا راهرویی که به اتاق رها ختم میشه …
در اتاق نیمه بازه و می شنوم که مادرش عصبی میگه :
_ حاج آقا من می دونستم پسرت پلیسه … اشتباه کردم دختر بهتون دادم … عاقا اشتباه کردم …
صدای ضعیفه رها میاد که لب میزنه :
_ مامان …
مادرم بین بحث میگه : بهار جان الان جاش نیست … مریضه رها … بذار برای بعد …
بهار لب میزنه :
_ اتفاقا الان جاشه … می خوام دخترم رو ببرم پیشه خودم …
دست بلند میکنم … بی فکر … حتی بی مکث … در نیمه باز مونده ی اتاق رو هل می دم و بازش می کنم تا اخر …
اخم دارم … اخمی که هیچ جوره قرار نیست باز بشه و میگم :
_ خیر باشه بهار خانوم … داری از زندگی کی حرف میزنی اینقدر محکم که میگی می بریش پیشه خودت ؟‌
بهار با همون اخم نگام می کنه و میگه :
_ تو این دو سال هیچ وقت کنار دخترم نبودی …
چی دارم بگم‌؟ … بگم ولش کرده بودم ؟ …
همین گیر و دار رها با صدای بغض کرده ای می گه :
_ آریا کار داشت … هزار بار گفتم بهت …
سمت رها برمی گردم … سمت چهره ی کبود شده و مریضش …. انگاری این تصویر دست به چاقو شده داره نمه نمه تو قلبم فرو میره که از دیدنش اخمام در هم تر میشه و حالم بدتر …
داره از من پشتیبانی می کنه … از منی که این همه بلا سرش آوردم …
حقم این دفاع نیست اما لذت نیبرم از این پشتیبانی …
شبیه بچه ای که یه نفر بابت کار اشتباهش تنبیهش نمیکنه !

بابت کار اشتباهش تنبیهش نمیکنه …
به رها نگاه میکنم … رهایی که دلگیر ازم رو برمی گردونه و چشماش رو می بنده …
لب میزنه :
_ می خوامم استراحت کنم ….
مادرم سمت بهار میره و بازوش رو میگیره … ملایم سمت در میبره و میگه :
_ هرچی شما بگی … فعلا که مریضه بیچاره …
بهار بغض کرده بیرون میره و پدرم پشت سرشون …
امیر علی قبل از بیرون رفتن رو بهم میگه :
_ دختری که من بزرگ کردم رو می شناسم … نگاهش پره از دلخوری … ولی چشات داد میزنه دوسش داری … گل کمتر بهش نگو … جاش توی خونه م روی چشامه …
نگاش میکنم فقط … بی حرف ! اونم دلگیره …
دخترشه لعنتی … بچه شه … چقدر دلم می خواست رها مادر بچه ای باشه که من پدرشم …
به خودم و حماقتم پوزخند میزنم … لبریزم از تمسخر … تمسخر به خودم ‌…
اتاق خالی میشه و من چند قدمی رو سمت تختش برمی دارم …. کنارش که می رسم … جمله کم میارم …
چی دارم بگم بهش ؟ …
حالش رو بپرسم ؟ … مسخره هست اما میگم : خوبی ؟
چشماش رو باز میکنه …قبل ازخودم به کتفم خیره میشه … اونقدر دقیق که لب میزنه :
_ عوضش می کردی !
خون های خشک شده ی روی پیراهنم رو دیده … حرفی نمیزنم … باز میگه :
_ اصلا خونه رفتی ؟ …
خونه مون ؟ … خونه ای که مثلا آخر جوونمردیم بود که به نامش زدم …
بازم فقط نگاش میکنم …

بازم فقط نگاش میکنم … مهربونه … دلش برام سوخته … گرفته س … دلگیرم از خودم … لب میزنم :
_ باهام انقد خوب نباش …
فقط نگام میکنه … خیلی نمیگذره شاید چند ثانیه … چشاش رو اشک پر میکنه …
بارونی میشه … شکله شیشه … لب میزنه :
_ دوستت دارم اخه !
صادقانه میگه … بی غرور … خیلی وقت پیشا وقتی برای طلاق رفته بودیمم همینو گفته بود ..‌ اون موقع هم چشماش می باریدن و لب زده بود دوستت دارم !
همون موقع هم دستم لرزیده بود برای امضا کردنه اون وکالته طلاقه لعنتی و حالا هم دلم می لرزه …
حسش می کنم … دوست داشتن و دوست داشته شدن ترسناکه !
جاش نیست …هر دو بیمارستانیم … اون داغون و من تیر خورده با لباسه چندش آوری که بوی خون میده … جاش نیست اما میگم :
_ با من ازدواج کن !
درخواست نیست … مثلا بکم با من ازدواج میکنی ؟ …
نه … این شکله یه فرمانه … که باید با من ازدواج کنه … رها جا می خوره …
بهم زل زده می مونه … بهت زده … توقعش رو نداشته …
ولی من همون دیشب که کنارم نبوده تا وقتی که پیداش کنم دسته کم هزار باری به هم ریختم و دوباره جون گرفتم برای پیدا کردنش …
خم میشم … بی هوا تر … بی مقدمه تر …
خم میشم و لبام پیشونی باند بسته شده ش رو شکار می کنن و ملایم … بی عجله … می بوسمش …
بوسه ای که حتی از پشت اون باند های مسخره هم منو به تب و تاب می ندازن و رها همه ی مدت به من زل زده مونده … خیره خیره …