به محض نشستن پروازشان و مواجه با راننده ای که قصد بردن آنها به مقصد تعیین شده را داشت

مانلی با کمال خان تماس گرفته بود

صبرش به سر رسیده بود

بیش از این نمیتوانست مطیع باشد

حریم خصوصی میخواست

بعد از یک سفر خسته کننده به استراحت نیاز داشت

زنگ زده بودم

برخلاف تصورات هاکانی که یقین داشت او نمیتواند از پس کمال خان بیاید

در کمال احترام و از در سیاست وارد شده بود

– سلام بابا جون حالتون خوبه؟

بابا جون گفتنش کار خودش را کرده بود.

هاکان در سی و اندی سال زندگی اش یکبار به آن مردک پیر بابا جون نگفته بود اما مانلی با او فرق میکرد

کمال خان را با زبان چرب و نرمی راه آورده بود .

از خستگی اش گفته بود

از آنکه امشب شرایط آمدن ندارد و کمال خان هم بی چون و چرا پذیرفته بود.

البته که برنامه دعوتشان به خانه آن مرد به فردا شب منتقل شده بود.

#پارت_صدوپنجاه‌وپنج

همین هم برای او غنیمت به شمار می آمد .

احتیاج داشت به خوابیدن

این یک هفته علارغم تمام سعی و تلاش هایش پلک روی هم نگذاشته بود .

خسته بود

نیاز داشت به خوابی که بار غم یک هفته تنها ماندنش در یک شهر غریب را از روی شانه هایش بردارد .

غربتی که او کشیده بود تنها بخاطر هاکان نبود

اینکه در این یک هفته حتی یک نفر از اعضای خانواده اش حالش را نپرسیده بود اذیتش میکرد

حاج میرزا حتی یک زنگ هم نزده بود…

خاله هایش که دیگر حتی گفتن نداشتند ..

انگار نه انگار که اصلا وجود داشت

این بی ارزش بودنش برای دیگران بود که خسته اش کرده بود

بیشتر از همه اما نداشتن جاوید بود

که داشت اذیتش میکرد..

او به بودن جاوید

به حمایت هایش …

به تماس های هر روزه اش ..

به اینکه بنشیند و تمام اتفاقات روزش را برای او بگوید

عادت کرده بود

اینکه حالا نداشتش برایش خلاء بزرگی بود ..

#پارت_صدوپنجاه‌وشش

به خانه که رسیده بودند یک راست سوی اتاقی که برای خود حسابش میکرد رفته و خوابیده بود .

برخلاف او که هنوز سر به بالش نرسانده بیهوش شده بود هاکان تا نیمه های شب بیدار مانده بود…

خواب از چشمانش پریده بود

فکر و خیال های‌ مختلف دوره اش کرده بودند .

دمی میگیرد

دستی به صورتش میکشد و از روی مبل برمی خیزد .

باید لباس هایش را عوض میکرد

به سوی اتاقی که مانلی در آن خواب بود می رود

دستگیره را به آرامی پایین میکشد و وارد اتاق میشود .

نیم نگاهی به مانلی که روی تخت در خود مچاله بود می اندازد و به سمت کمد دیواری می رود

کشو را عقب میکشد و همانجا لباس هایش را عوض میکند .

پس از تعوض لباسش ، بار دیگر نگاهش به سمت مانلی کشیده میشود

آن لحاف پشت سرش و تنی که از سرما در خود مچاله شده بود روی مخش بود..

بی آنکه بتواند بی تفاوت از این مسئله بگذرد به طرف تخت می رود .

نگاهی به چهره غرق خواب او می اندازد و بی اختیار گوشه لبش بالا می رود

یاد تماسش به کمال خان افتاده بود

نیم وجب بچه توانسته بود آن پیرمرد خودرأی را از حرفش برگرداند.

لحاف را از پشت سرش برمیدارد و روی تنش میکشد .

متوجه بود

متوجه دلخوری اویی که در یک شهر غریب تنها رها شده بود!