وقتی دستهام سپر و سرو صورتم بود و کمربندش با خصمانه ترین و بی رحمانه ترین حالت ممکن روی بدنم فرود میومد، در واقع وسط اون بلبشو،گوشهام ناخودگاه صدای فرزاد رو از پشت در شنید.
اولش شک داشتم ولی یکم که گذشت متوجه شدم اشتباه نمیکنم حتی توی اون شرایط تلخ و سخت.
آره…خود فرزاد بود که داشت خطاب به مادر فرهاد میگفت:

-چه خبره داخل ؟ فرهاد باز داره کتکش میزنه!؟

شهره با بدجنسی گفت:

-تو بهتره تو کارهای فرهاد دخالت نکنی!

فرزاد با ناراحتی و عصبانیت گفت:

-دخالت چیه ؟ مثل چی داره میزنه…چرا کنترلش نمیکنی اگه بلایی سر دختر مردم بیاد چی !؟

اینو گفت و حتی دستگیره رو تکون داد و سعی کرد فرهاو رو از من دور نگه داره:

-فرهاد…فرهاد داری چیکار میکنی؟ فرهاااااد…بس کن دیوونه! برو قرصتو بخور حالیت بشه داری چه غلطی میکنی…

دیدم که پاهاش از در فاصله گرفت و مشخص بود که شهره از در دورش کرد و حتی صداش رو شنیدم که با لحن تندی خطاب به فرزاد گفت:

دیدم که پاهاش از در فاصله گرفت و مشخص بود که شهره از در دورش کرد و حتی صداش رو شنیدم که با لحن تندی خطاب به فرزاد گفت:

-گفتم تو کارای فرهاد دخالت نکن.این موضوع هیچ ربطی به تو نداره…اون خودش میدونه داره چیکار میکنه! مثل اینکه خیلی علاقه به دخالت تو زندگی این و اون داری…

فرزاد با عصبانیت گفت:

-قطعا که علاقه ای به اینکار ندارم ولی …اصلا هرکاری دلتون میخواد بکنید!

دیگه صداش رو نشنیدم.نمیدونم چطور سرو کله اش پیدا شد و چیشد که رفت.
کاش نمی رفت.
دلم نمیخواست رهام بکنه.
دوست داشتم بگم بیا…
بیا و نجاتم بده اما انگار اون هم علاقه ای به نجات من نداشت.
رهام کرد و رفت…
باید میپذیرفتم هرگز دوستم نداشت و حالا هم نداره!

فرهاد نفس زنان ازم فاصله گرفت و دستشو پایین آورد و هن هن کنان گفت:

-من آدمت میکنم شیدا…من درستت میکم…

ازش رو برگردوندم.به حدی ازش متنفر شدم که دیگه دلم نمیخواست چشمم به صورتش بیفته.
تمام بدنم درد میکرد.
اونقدر که حتی نمیتونستم انگشتهام رو تکون بدم.
بدنم سوز میداد و گاهی حتی خودم رو شبیه به کسی میدیدم که آتیش گرفته .
من توی این زندگی نمی موندم…

فرهاد نفس زنان ازم فاصله گرفت و دستشو پایین آورد و هن هن کنان گفت:

-من آدمت میکنم شیدا…من درستت میکم…

ازش رو برگردوندم.به حدی ازش متنفر شدم که دیگه دلم نمیخواست چشمم به صورتش بیفته.
تمام بدنم درد میکرد.
اونقدر که حتی نمیتونستم انگشتهام رو تکون بدم.
بدنم سوز میداد و گاهی حتی خودم رو شبیه به کسی میدیدم که آتیش گرفته .
من توی این زندگی نمی موندم…
من نمی موندم!
من یه روز یا می مردم یا از این خونه می رفتم.

انگشتهاش رو شل گرفت و با رها کردن کمربند گفت:

-تو هیچوقت این حق رو نداری تو روی آدمای این خونه وایسی و حرفهای گنده تر از دهنت بهشون بزنی …
تو زن منی.
هر چی من گفتم باید بگی چشم…میفهمی؟

سرمو چرخوندم سمتش و جیغ کشان گفتم:

-من برده ی تو نیستممممم.
نیستم….

دستشو به سمتم دراز کرد و گفت:

-هستی…تو برده ی منی چون مال منی

اینبار با تمام وجود و از ته حلقوم در حالی که تمام وجودم غرق درد شده بود داد زدم:

-خفه شو و گورتو گم کن برو بیرون…برو بیرون…برو بیرون…برو بیرون…

اونقدر جیغ کشیدم و اونقدر داد زدم که بالاخره از اتاق بیرون رفت.
دستهام رو دور بدنم حلقه کردم و خودم رو کشیدم تا پای تخت.
میتونستم رد سرخ کمربند رو روی بدنم ببینم و قطعا تمام بدنم همینطورشده بود.
سرم رو گذاشتم روی تخت و چشمهامو بستم و زیر لب زمزمه کردم:

“خسته ام…از این زندگی خسته ام…”

بیصدا و آروم شروع کردم گریه کردن و اشک ریختن…

رو به روی آینه ایستادم و به صورت خودم خیره شدم.گرچه تمام تنم درد میکرد و همه جای بدنم سوزشی که حاصل رد ضربات کمربند بود رو حس میکردم اما کبودی زیر چشمم بیش از هر چیزی توی ذوق میزد.
سر انگشتامو به آرومی روی اون کبودی حرکت دادم و زمزمه کردم:

“من یه روز از این جهنم خودمو نجات میدم حتی اگه اون روز نود سالم باشه”

کشوی میز رو به سمت خودم کشیدم و از داخلش یه عینک افتابی بیرون کشیدم.اون رو از توی کیفش درآوردم و روی چشمهام گذاشتم تا اون کبودی مشخص نباشه!
موهامو رو پیشونیم ریختم.اوناهم واسه خودشون کم از عینک آفتابی نبودن.
یه طرف از شالمو روی شونه ام انداختم و نفسم رو دادم بیرون.
حالا که اون فرهاد روان‌ پریش خونه نبود باید میرفتم.
باید میرفتم و سوالهای توی ذهنمو از مستانه میپرسیدم.
باید این خونه رو ترک میکردم.
کیفمو برداشتم از اتاق زدم بیرون.
همینکه از پله ها پایین رفتم، خدمتکاری بدو بدو خودش رو بهم رسوند و بعد گفت:

-خانم…شما نمیتونید برید بیرون!

ایستادم و سرم رو به سمتش چرخوندم.نمیدونم که چرا باید یه خ متکار حق بیرون رفتن رو از من بگیره.
از پشت همون عینک آفتابی بهش خیره شدم و پرسیدم:

-ببخشید رئیس …چرا من نمیتونم برم بیرون !؟

خجل و شرمنده نگاهم کرد.حتی خدمتکارهای این خونه هم باید به خودشون این اجازه رو بدن که هر طور دلشون میخواد رفتار کنن.
انگشتاش رو توی هم قفل کرد و گفت: