امیر کلید انداخت و در خونه اش رو برامون باز کرد و بعد هم کنار رفت تا راه رو برای ما باز کنه.
اونقدر توی خودم بودم که حتی جون تشکر کردن هم نداشتم.
خودش گفت:

-برید داخل.
هر موقع هر زمان چیزی لازم داشتین بهم بگین!
غذا هم خواستین بخورین کد اشتراک هست از رستوران بخرید .
کارتو واست میزارم مونا…

حرفی نزدم.غمگین و پکر سرم رو پایین انداختم و رفتم داخل امیر و مونا تما تازه جلوی در کارشون شروع شد.
صدای ملچ ملوچهاشون رو از پشت سر میشنیدم.
حتی صدای پچ پچ هاشون.
حین قدم برداشتن سر چرخوندم و نگاهی بهشون انداختم.
امیر چسبیده بود به دیوار و مونا درحالی که مقابلش ایستاده بود لپهاشو گرفته بود و میگفت:

-قربونت برم که آخه تو سینه ی این ظاهر غلط اندازت یه قلب مهربون داری!

امیر آهسته گفت:

-قربونم نرو یکم حرف گوش کن باشی کافیه!

-نیستم !؟

-نه…

نیشخندی زدم و دوباره رو چرخوندم و جلوتر رفتم.
خونه ی امیر به کوچیکی خونه ی شهرام بود اما برخلاف خونه ی شهرام ظاهر مرتب تری داشت.
البته دلیلش هم مشخص بود.
هفت روز هفته رو مونا شش روزشو اینجا سر میکرد خونه ای هم که یه دختر داخلش باشه تکلیفش مشخصه.
اونم دختری مثل مونا که کلا آدم منظمی بود.
کیفمو پرت کردم زمین و از اونجایی که مطمئن بودم قرار نیست امیر داخل بیاد با درآوردن لباسهام لم دادم رو یکی از کاناپه ها.
چنددقیقه بعد سرو کله مونا هم پیدا شد.
شالشو از سر کشید و رو تک مبل رو به رویی نشست و پرسید:

-چیزی میخوری سفارش بدم؟

ساعد دستمو رو چشمهام گذاشتم و جواب دادم:

-نه اشتها ندارم! فقط میخوام بخوابم…

یکم خودشو کشید جلو.
موهای بلوند شده اش رو دو طرف گوشهاش نگه داشت و بعد انگار که نتونه بیشتر از این جلوی خودش رو واسه پرسیدن سوالهای توی ذهنش کنترل بکنه گفت:

-شیواااا…

آهسته و بی حوصله جواب دادم:

-هاااان…

-بیرونت کردن !؟

با صدایی که بغض آشکاری داشت جواب دادم:

-نه…خودم اومدم.دیگه تحمل نگاه هاشون رو نداشتم!

بلند شد و اومد پیشم.رو کاناپه کنارم نشست و بعد دستشو نواش وار لای موهام کشید و پرسید:

-شهرام چی…اون چیکار کرد!؟تا بهش گفتم اومد اره؟

بغضم رو قورت دادم و گفتم:

-آره اومد…جلو همشون گفت دوستم داره.گفت ژینوسو نمیخواد.گفت منو میخواد.

با ذوق گفت:

-دمش گرم…

پوزخندی زدم وگفتم:

-آره ولی چ فایده…

لب و لوچه اش آویزون شد.پرسید:

-یعنی چی چه فایده؟

با صدای تو دماغی شده ای جواب دادم:

-چون حس زندگی تو وجودم مرد مونا.
بدجور جلو چشمهای مادرم و اقا رهام حقیر و کوچیک شدم!
این خیلی بده مونا..اونقدر بده که شهرام از چشمم افتاد!
اون نبود من تو این منجلاب گیر نمیفتادم!

خیلی زود و انگار که بخواد زور بزنه نزاره این احساس تو وجود من نسبت به شهرام‌پررنگ بشه گفت:

-ولی آخه اون اونقدری هم که تو داری میگی مقصر نیست….
این یه احساس و به رابطه ی دو نفره بود.
بین تو و اون!

دماغمو بالا کشیدم و گفتم:

-آره ولی دیگه نمیخوام به دوست داشتنش ادامه بدم…همچی از اول غلط بود…