از بیرون سرو صداهایی اومد که توجه ام رو جلب کردن.
و صدای اون دختره واضحتر از بقیه بود.
هر چقدر خودمو این تو اتاق حبس میکردم که چشمم بهش نیفته یا حتی صداش رو نشونم بیفایده بود چون آخرش بازهم یه جوری من باید ریخت نحس و صدای مزخرفش رو میشنیدم!
گرچه همینطور از طرف شیوا برام پیام میومد اما بلند شدم و قدم زنان به سمت در رفتم.
خیلی آروم بازش کردم و از اون درز باریک بیرون رو نگاه کردم.
دستشو به کمرش تکیه داده بود و از یه طرف سر خدمتکارها غر غر میکرد و از طرف دیگه واسه شهره لوس بازی درمیاورد و میگفت:

-تو این اتاق دل من میگیره شهره جون!
این اتاق پنجره نداره…
من دلم میخواد پنجره داشته باشه هی برم لب پنجره بیرون رو ببینم حال و هوام عوض بشه احساس میکنم تو قفسم!

شهره که بخاطر باردار بودنش همه جوره نازشو می خرید گفت:

-اینجا یکی بزرگترین اتاقهای بالاست…درسته پنجره نداره اما بزرگ و دلباز!

با نازو عشوه گفت:

-بله میدونم اینجا خیلی بزرگ و دلبازه اما بخدا من اون تو حس خفگی بهم دست میده! اصلا نمیتونم تحمل کنم…یعنی هیچکدوم از این اتاقهای بالا پنجره ندارن !؟

یکی از خومتکارها جواب داد:

-سالن مطالعه داره…

چشم غره ای به خدمتکار رفت و گفت:

-چه حرفهاااا! الان معنی جوابت اینه که من باید تو سالن ماطلعه بخوابم !؟

خدمتکار دلگیر شد و سرپایین انداخت و آهسته گفت:

-نه متاسفم.همچین منظوری نداشتم.ولی خب بقیه اتاقها رو به بیرون پنجره ندارن به جز…

به اینجای حرفش که رسید مکث کرد.
اما اون کنجکاوانه پرسید:

-به جز کجا !؟

خدمتکار از کنج چشم نگاهبی به سمت اتاقی که من اونجا بودم انداخت و بعدهم جواب داد:

-به جز اتاق شیدا خانم و آقا فرهاد!