نفس عمیقی کشید.گرچه فاصله گرفته بود اما دوباره قدم زنان اومد سمتم….بدون اینکه قد بلندشو خم بکنه تا به من خیره بشه ، دستشو زیر چونه ام گذاشت و با بالا گرفتن سرم گفت:
-ساتین …نمیتونم آزادت کنم.یه نمیتونم خیلی قوی در کار…یه نمیتونم خیلی خیلی قوی….
با بغض لب زدم:
-آخه مگه من چیکار کردم…من که گفتم هیچی به هیچکس نمیگم!
پوزخندی زد و گفت:
-مهم نیست تو چیزی به کسی بگی یا نگی…همچین موقع هایی امثال تو حذف میشن….حذف! و تو اگه الان هنوزهستی و داری
نفس میکشی و واسه من طاقچه بالا میزاری بخاطر اینکه من میخوام….حالا چرا من میخوام؟؟؟ چون خیلی وقت دوست دارم اما هم تو نخواستی که این دوست داشتنو ببینی و حسابش کنی هم من فرصتش برام پیش نیومد تورو داشته باشم….اما….
مکث کرد.دستشو از زیر چونه ام پس کشید و بعد سر انگشتاشو نوازشواز روی بدنم حرکت داد و گفت:
-اما اگه قبول کنی مال من باشی اوضاع فرق میکنه.چون چیزی که مال منه فقط مال منه و زمین و زمان هم که باهم تبانی بکنن نمیزارم ازم بگیرنش….یا مال من یا مرگ! کدومش ساتین!؟
سر بدترین دوراهی دنیا و بدترین شرایطی که یه آدم میتونست براش پیش بیاد قرارم داد.
سر دوراهی بدتر و بدتر تر.
انتخاب بین مرگ و مرگ…نفس تو سینه ام رو آزاد کردم و درحالی که مدام قیافه ی رنجور ننجون و مامانی که حس میکردم دیگه هیچوقت قرار نیست ببینمشون برام تداعی میشد، با گریه گفتم:
-خیلی بی رحمی نویاااان.خیلیییی….خیلیییی…..
و شروع کردم گریه کردن.اشک بی امان از چشمهای درشتم رو گونه ام میچکید و شونه هام بخاطر هق هقهام می لرزیدن و تکون میخوردن اما انکار طاقت دیدن اشکهامو نداشت که فورا دستهاش رو دوطرف صورتم گذاشت و با ثابت نگه داشتن سرم گفت:
-گریه نکن …گریه کنی دیگه نمیشم این نویان آروم..
بدون اهمیت داون به این جمله اش هق هق کنان گفتم:
-تورو خداااا بزار برم ….توزو خداااا….جون مادرت بزار برم
با کلافگی سرش رو تکون داد.انگار صدای گریه های من عین مته داشت تو سرش شلوغی راه مینداخت.
برای همین گفت:
-گریه نکن ساتین….
اهمیت ندادم و بلند بلند به گریه هام ادامه دادم و گفتم:
-بزار برم….بزار برممم…
یکبار دیگه تکرار کرد:
-لعنتی گریه نکن…
نعره ای زد و تو صورتم با صدای بلند گفت:
-گفتم گریه نکن….
صدای داد بلند و جمله ی دستوریش باعث شد صدای اون هق هق هارو تو گلو خفه کنم.واسه همین به هن هن کردن افتادم…
عین بچه ای که زیاد گریه کرده باشه و به سکسکه افتاده باشه…..
بغض داشتم یه بغض به بزرگی تمام حسرتهام.چشمهاش رو صورتم زوم شد.
آروم که گرفتم گفت:
-تو که اشک می ریزی صدای گریه هات میره تو سرم….منو با گریه هات احساساتی نکن وگرنه بد کلاهامون میره توهم عزیزم
سرمو کج کردم تا دیگه تو چشمهای این مریض روانی نگاه نکنم….
ندیدنش لطف عظیمی به خودم بود…
سرمو کج کردم تا دیگه تو چشمهای این مریض روانی نگاه نکنم.ندیدنش لطف عظیمی به خودم بود…
دست راستشو از روی صورتم برداشت و بعد یه دستمال تاخورده ی تمیز از جیب شلوارش بیرون آورد. اون دستمال رو خیلی آروم زیر چشمام کشید تا اشکهای سرازیر از گونه ام رو باهاش محو کنه…
که صورتم بشه صورت آدمای غم ندیده.
جرات اعتراض نداشتم چون از داد و فریادهاش می ترسیدم.من چرا قوی نبودم؟
من چرا واهمه داشتم!؟
آدمای دیگه اگه به جای من بودن چه جوری با این اتفاق هولناک کنار میومدن!؟
همونطور که دستمالو خیلی آروم روی چشمهام میکشید گفت:
-من از دخترایی که خیلی گریه میکنن خوشم نمیاد…دخترایی که مدام میخوان با آه و ناله و زاری دل طرف مقابل رو به دست بیارن…اونی نباش که من باهاش حال نمیکنم!
هه! چه احمقانه.گمونش اصلا احساسی که بهم داشت برای من مهم بود!؟
چه تصور احمقانه ای.چه احمقانه….
با نفرت لبهامو ازهم باز کردم و گفتم:
-ذره ای برام اهمیت نداره
لبخند زد و بعد دستمالی که باهاش اشکهامو خشک کرده بود رو خیلی آروم و با احتیاط تا زد و در همون حال گفت:
-خودم اینو میدونم ولی من…
مکث کرد.دستمال رو به لبهاش نزدیک کرد و با بوسیدنش گفت:
-ولی من صبر میکنم…یکم صبوری بد چیزی نیست
اون منو با کارهاش، با گفته هاش و با رفتارش میترسوند.من نمیخواستم کنارش باشم. نمیخواستم صبر اون منو به مرحله ای برسونه که باخودم بگم باشه هرچی اون میگه قبول…تم بدم به خواسته هاش و در عوض آزادی رو هدیه بگیرم.
اصلا از کجا معلوم !؟
از کجا معلوم من تن به خواسته اش بدم و بعدش آزادم بکنه!؟
همون اول راه مایوس از زندگی شدم و گفتم:
-همین حالا منو بکش…اگه قرار نیست آزادم یکنی منو بکش.بکش و خلاصم کن….
سرش رو کج کرد و با زدن یه پوزخند گفت:
-ما حالا حالاها باهم کارداریم…خب…
دستهاشو بالا و پایین کرد.عقب عقب رفت و در ادامه ی خب ش گفت:
-دیگه وقت رفتن من….
دستهاشو بالا و پایین کرد.عقب عقب رفت و در ادامه ی خب ش گفت:
-دیگه وقت رفتن من….
میخواست تنهام بزاره تو این انباری ترسناک بزرگ بدون اینکه تکلیفمو مشخص کرده باشه.
بدون اینکه بهم بفهمونه تا کی باید اینجا بشینم رو این صندلی و گریه و مویه بکنم.
هرچه دور تر میشد اضطراب من بیشتر.
با صدای بلند گفتم:
-بزار برم ….بزار برم…کثافت…خیلی کثافتی نویان.اگه میخواستی یه روز به این حالم بندازی چرا منو استخدام کردی؟ چرا منو به خودت نزدیک کردی!؟
نرسیده به در ایستاد.خیلی آروم و سر حوصله به سمتم چرخید و جواب داد:
-من به تو شغل با درآمد خوب دادم ولی هیچوقت توصیه نکردم فضولی کنی و با کنجکاوی هات خودتو به خطر بندازی …درسته !؟
مایوس، خشمکین دل شکسته و پر واهمه بازهم اون جمله ی تکراری رو به زبون آوردم:
-بزار برممممم…بزار برم…
لبخند زد و باخونسردی عجیبی بهم گفت:
-فعلا مهمون منی عزیزم…
خدایاااا….چرا اینقدر منو رنج میداد!؟
چرا اینقدر خونسرد از بودنم حرف میزد!؟
چرا جوری صحبت میکرد که انکار حالا حالا ها قرار نیست آزاد بشم.
دوباره گفتم:
-خواهش میکنم نویان…بزار برم…
لبخندش عریضتر شد.خوشحال گفت:
-عاشق شنیدن اسمم از زبونتم…
دیوانه بود.بی حرف به این دیوانه خیره شدم که گفت:
-میدونم گرسنه و خسته ای …میگم برات یه چیزی بیارن!
درو باز کرد و رفت بیرون.چیزی نگفتم چون میدونستم بگم هم فایده ای نداره.
درها که بسته شدن سرم رو پایین انداختم و شروع کردم گریه کردن و حرف زدن باخودم:
“ننجون…نمجون کجایی؟! خدایا کاش کنجکاوی نمیکردم…کاش فضولی نمیکردم…کاش نمی رفتم ته اون محوطه ی پشتی که سر از کاراشون دربیارم…خدایااا…من ننجونمو میخوام…مامان….مامان…مامان دلم برات تنگ شده ”
حالا که اون نبود، حالا که هیچکس کنارم نبود راحت تر میتونستم گریه کنم و اشک بریزم و برای تمام داشته های اندکم ابراز دلتنگی بکنم….
نویسنده این رمان کیه ؟؟؟
لطفاً هرروز دوتا پارت بزاره
نویان مثل فرهاد توی عشق صوریه
اونم اوایل جوری خودشو نشون میداد که عاشق شیدا هس ولی واقعا عاشقش نبود و نیست دقیقا مثل نویان که عاشق ساتین نیست ولی میخواد بدستش بیاره حالا به چه دلیل، نمیدونم
رمانش بیش از اندازه فوق العاده اس عاشقشم
طبق فلسفه رمان ها اگه امیر سام مرده باشه هم زنده میشه و میاد ساتین رو نجات میده.
الان سلوا کجاست؟
امیرسام کدوم گوریه
و ننجون در چه حالع؟