همگی، اون طرف خیابون، رو به روی درب بزرگ زندان، کنار وانت عمو غلام ایستاده بودیم و انتظار مامان رو میکشیدیم.
کار ننجون شده بود دعا به جون بانی آزادی مامان و خبر نداشت روزای تیره ی نوه اش تو راهن اونم بخاطر همونی که اینجوری واسش دست دعا به آسمون میبره!

شیرین باخستگی گفت:

-دیر نکرده ؟ هان ساتو!؟

آهسته جواب دادم:

-یکم کاراش طول میکشن صبور باش!

بااینکه دلیلش رو بهش گفتم اما باز بدبینانه گفت:

-میگم نکنه منصرف شدن نگهش داشتن!؟هان؟ نکنه دیگه نخوان آزادش بکنن!

سوال شیرین نگاه تند ننجون رو به همراه داشت.اصلا از اینکه همچین حرفهایی بشنوه خوشش نمیومد واسه همین تا شیرین همچین حرفی زد اول یه چشم غره بهش رفت و بعد نیشگونی ازش گرفت و گفت:

-لال بشی الهی تو شیرین که حرف خوب از دهنت بیرون نمیاد!

شیرین آخ آخ کنان گفت:

-آخ آخ…غلط کردم…بابا خب مگه من ذلیل مرده چیگفتم خب…

-تو اصلا هیچی نگو…آره هیچی نگی بهترا!

اضطرابهاشون قابل درک بود.واسه اونا این آزادی بیشتر به معجزه شباهت داشت چون بهاش رو نمیدونستن واسه همین می ترسیدن هر آن این معجزه خنثی بشه و باز دست از پا درازتر برگردن خونه….
اونا از خیلی چیزا خبر نداشتن
از خیلی چیزا…

تکیه به ماشین دادم اما وقتی سر برگردوندم نویان رو دیدم که تو فاصله ی خیلی دور مثل خودم تکیه به ماشین داده و دست به سینه تماشام میکنه….
نفسم از ترس بند اومد.
من این مرد رو نمی فهمیدم.
دیوانه بود و هیچ بعید نبود بیاد جلو و طبل رسوایی منو به صدا دربیاره…
بگه دخترتون وجودش رو درقبال این آزادی داد به من و گند زد به همچی.
وقتی متوجه شد دارم نگاهش میکنم دستشو برام تکون داد.
دستپاچه و هول قبل از اینکه حواس بقیه هم سمتش کشیده بشن فورا ازش رو برگردوندم.
میدونستم بودنش اینجا چه معنی ای داره…
اون میخواست به من بفهمونه حواسش همجوره بهم هست.
بهم بفهمونه به زودی باید برم پیشش…بفهمونه وقت چندانی ندارم!
آخ! چه حقیقت گهی!
ناخنمو لای دندونام گذاشتم و با حالتی مضطرب از کنج چشم تماشاش کردم.
تا وقتی اونجا بود آرامش نداشتم برای همین دور از چشم بقیه و با فاصله گرفتن از ماشین شماره اش رو گرفتم.
بوق اول رو نخورده جواب داد:

“چقدر دلم واسه صدات تنگ شده بود ساتین.حرف بزن…حرف بزن”

این حرفهای عاشقانه واسه من قابل باور نبودن و حتی به دلمم نمینشستن.
سگرمه هامو زدم توهم و ناخنمو از لای دندونام بیرون کشیدم و پرسیدم:

” برای چی اومدی اینجا؟ هان؟ مگه قرار نبود خبری ازت نشه تا وقتی که خودم بیام”

بی توجه به تمام حرفهایی که واسش ردیف کردم گفت:

“سلام یادت رفت ….سلام کن سلام شنیدنت رو بشنوم”

خدیاااا…این مرد دیوانه بود.دیوانه….

خدیاااا…این مرد دیوانه بود.دیوانه…
میترسیدم با اینکارهاش همچی رو لو بده و منو بدبخت بکنه.نگران و مضطرب نگاهی به عقب سر انداختم.
خوشبختانه حواس هیچکدوم سمت من نبود.اونا تمام فکر و ذهنشون شده بود بیرون اومدن مامان از اون چهار دیواری…

مضطرب آب دهنپ رو قورت دادم و قدم زنان کمی ار اونها دور تر شدم وبا لحنی معترضانه گفتم:

“سلام…حالا از اینجا برو.برو من نمیخوام اونا مشکوک بشن.خواهش میکنم”

بازهم خیلی خونسرد و ریلکس گفت:

“ترسیدی؟ چرا….من فقط اومدم لحظه ی خوشحالی تو رو ببینم همین”

دوباره با نگرانی نگاهی به بقیه انداختم.اون به هر دلیلی هم که اینجا اومده باشه من اصلا دلم نمیخواست دیگه یک ثانیه بمونه حتی با وجود داشتن فاصله ی زیاد برای همین دوباره گفتم:

“اگه اینجایی که بهم یاداوری کنی باید یکی دو روز دیکه جولو پلاسمو جمع کنم و بیام پیش تو بدون که یادم نرفته و نمیره…حالا از اینجا برو…نمیخوام دیگه ببینمت.میفهمی؟”

صدای نفس عمیقش رو شنیدم.حتی وقتی سر برگردوندم دیدم که تکیه از ماشین برداشت و داره سر در میره که سوارشه و بشینه تو ماشین و همزمان صداش به گوشم رسید:

“من از انتظار بیزارم ساتین اما آدم صبوری ام. خیلی صبور ولی الان دلم میخواد تورو زودتر به دست بیارم…میخوام زودتر از اونی که باهم طی کردیم بیای خونه…شنیدی چیگفتم…””

حقیقت تلخی بود اما نمیشد نادیده اش گرفت.
دیر یا زودش اهمیت نداشت.
من باید می رفتم.با بغض و صدای آرومی گفتم:

“خیلی خب…باشه”

صدای بوق ممتد که تو گوشم پیچید خیالم آسوده تر شد.دستمو از کنار گوشم آوردم پایین و بهش نگاه کردم.
راننده اش ماشین رو سرو ته نکرد تا از مسیری که ما بودیم گذر کنه…
ایستادم و لحظه یه لحظه نزدیک شدن اون ماشین رو تماشا کردم.
موقع رد شدن از کنارم شیشه ی دودی رو داد پایین و با لبخندی مغروانه تماشام کرد.
قلبم تالاپ تلوپ تو سینه ام می تپید و این تپیدن با تپیدنی که ماحاصل نگاه های امیرسام بود زمین تا آسمون فرق داشت.

اون از دوست داشتن بودو این از ترس و دلهره و تشویش.
با چشم تعقیبش میکردم که شیرین خوش خوشان گفت:

-آاااای..دیدمش…دیدمش.ساتو مادرت اومد بیرون …دیدمش…بوخودا خودشه…

چشم از نویان برداشتم و سرمو به سمت مامان برگردوندم….

پارت سورپرایز طبق قولم تقدیم نگاهتون

چشم از نویان برداشتم و سرمو به سمت مامان برگردوندم.
تا نگاهم بهش افتاد خشکم زد.
کدوم آدمی توی دنیا هست که بگه اول خودمو دوست دارم بعد مادرم رو !؟
یا قبل از مادرش اسم هرکس دیگه ای رو به زبون بیاره.
مادرعشق و اول هر آدمی بود…
هر دختری هر پسری.
و عشق من! و همه کس و همه چیز من! همه داریی من….
ننجون دستهاشو ار هم باز کرد و با اشک و آه و گریه گفت:

-نسرین…نسرین مادر…دورت بگردم دختر بیچاره ام…خدایا شکرت…خدایا شکرت…خدایا شکر که نمردم و آزادی تورو دیدم

مامان دو طرف چادرش رو گرفت و قدم زنان اومد سمتمون.
چقدر دلم واسش تنگ شده بود.
دیگه اجازه نمیدادم سختی بکشه.دیگه اجازه نمیدادم پاش به خونه ی لعنتی مظفر باز بشه…
دیگه نمیزارم سختی بکشه.
نزدیک که شد خودشو انداخت تو بغل ننه…
گریه میکردن همشون…حتی غلام و شیرین هم یه جا ایستاده بودم و اشک می ریختن.
اشک شوق.اشک سر رسیدن مامان…اشک آزادیش از اون چاردیواری!

فقط این من بودم که همچنان خشک و بی حرکت ایستاده بودم و اونو تماشا میکردم تا وقتی که خودش اومد سمتم و گفت:

-ساتو…عزیز دلم…

بغض کردم.مرگ بر من اگه لحظه ای بخاطر پذیرفتن پیشنهاد نویان در قبال آزادی مادرم پشمیون بشم.
مگه میشد؟
مگه میتونستم پشیمون بشم!؟
با بغض گفتم:

-خوش اومدی مامان…ده نمیزارم برگردی به همچین جایی…

چشماشو بست و دستهاش رو باز نگه داشت تا به آغوش های هم پناه ببریم.
پاهای خشک شده ام رو به حرکت درآوردم و به سمتش رفتم.
خودمو انداختم تو آغوشش .
اشک ریزان گفت:

-چقدر دلم هواتو کرده بود.چقدر دلم هواتو کرده بود ساتو…عزیزم…همه کسم…

بوی تنش بوی مادر…بوی زندگی بود!
دستهامو رو کمرش بالا و پایین کردم.چادرش از سرش افتاد اما توجهی نکرد چون نمیخواست رهام کنه.
بوسیدم.
همه جای صورتم رو…
با غصه و صورتی شکسته شده گفت:

-تو تنها دلخوشیمی…تنها دلیا نفس کشیدنم…تنها دلیل زندگیم…

دماغمو بالا کشیدم و گفتم:

-از این به بعد پیش مایی..پیش من و ننجون!
دیگه نمیزاریم بریم پیش اون قوم ظالمین…

شونه هاش تکون میخوردم اما صدای گریه هاش رو نمیشنیدم.
دستهاشو دو طرف صورتم گذاشت.
لبخمد محزونی زد و گفت:

-زندگی یعنی دیدن تو …بخند.بخند…تو فقط بخند…نبینم غمتو زندگیم!

چقدر شکسته شده بود.
نگاهش بی فروغ بود و چشمهاش خسته.
اما همین که اومده بود بیرون اهمیت داشت.همین…