سوگل غمگین سرش رو به تایید تکون داد:

-اره..سامیار برام تعریف کرده..گفت که مسموم شدی و مجبور شدن بیمارستان بستریت کنن..بعدم شاهین پیدات کرده….

سورن سرش رو به نشونه ی منفی تکون داد:

-نه مسموم نشده بودم..

سوگل یکه خورده نگاهش کرد:

-پس چرا بیمارستان بودی؟..سامیار الکی گفت؟..

-نه..اونم فکر می کرد مسموم شدم..یعنی سرهنگ اینجوری صلاح دونست که سامیار و تو فعلا موضوع رو ندونین….

-پس چی شده بود؟..

سورن فنجون تو دستش رو دوباره روی عسلی گذاشت و دست هاش رو تو هم قفل کرد و روی زانوهاش گذاشت و کمی خم شد جلو….

دوباره کمی مکث کرد و انگار براش سخت بود از اون روزها حرف بزنه…

نفسی کشید و بدون نگاه کردن به سوگل گفت:

-یادت میاد شاهین از حال بد من برات عکس می فرستاد و تو با دیدن عکس ها نگران شده بودی؟…

-اره اره..یادمه..به من گفت حالت خوب نیست اما نگفت چت شده…

با نگرانی زیادی به سورن خیره شد و لب زد:

-چه بلایی سرت اورده بودن؟..

سورن اروم سرش رو بلند کرد و به سوگل خیره شد..

گوشه ی لبش رو جوید و خیلی اهسته گفت:

-معتادم کرده بودن..بهم مواد تزریق می کردن..

چشم های سوگل گرد شد و بهت زده دستش رو روی لب هاش گذاشت و بریده نالید:

-چ..چی؟..یا خدا..یعنی..یعنی چی؟..

سورن پلکی زد و گرفته گفت:

-اون موقع نمی دونستم چه کوفتی بود که هرروز بهم تزریق می کردن..داشتن نابودم می کردن..اونجا در اختیارشون بودم و نمی تونستم جلوشون رو بگیرم..اوایل به زور اما بعد که بهش معتاد شدم…..

حرفش رو خورد و چنگی به موهاش زد و سرش رو پایین انداخت…

اشک های سوگل فرو ریخت و زد زیر گریه:

-خدا لعنتش کنه..خدا لعنتش کنه..عوضی..اشغال..خدایا..

دستش رو با عجله به دسته ی مبل گرفت و از جاش بلند شد و به طرف سورن رفت…

کنارش نشست و با هراس دست هاش رو دورش حلقه کرد و گریه ش شدت گرفت…

سورن هم بغلش کرد و روی موهاش رو بوسید:

-هیس..تموم شد دیگه..گریه نکن عزیزم..حالت بد میشه..

سوگل اما محکم تر بغلش کرد و سرش رو به سینه ش فشرد و زار زد:

-الهی بمیرم..الهی بمیرم..چرا بهم نمی گفتی..اگه گفته بودی هرطوری بود میاوردمت بیرون…

-نمی خواستم نگرانت کنم..کاری هم از دستت برنمیومد..تو که اون اشغال رو می شناختی..اجازه نمیداد تو کاری بکنی و فقط اذیت میشدی….

-خدایا..چطوری نفهمیدم..فکر کردم کتکت زدن که به اون حال افتادی..یک درصد هم احتمال نمیدادم همچین کاری کرده باشن….

سورن دوباره روی موهاش رو بوسه ای زد:

-دیگه گذشت..اروم باش خواهری..اینطوری کنی برات تعریف نمیکنم..تو بارداری..نکن اینجوری حالت بد میشه…

سوگل با حالی بد، روی قلب سورن رو بوسید و سرش رو عقب کشید…

صورتش رو تو دست هاش قاب گرفت و با چشم های اشک الودش لب زد:

-الهی بمیرم برات..چی کشیدی..دردت به جونم..

سورن یک دستش رو از دورش باز کرد و مشغول پاک کردن اشک هاش شد:

-خدانکنه عزیزدلم..اروم بگیر تورو خدا..

لحنش رو شوخ کرد و ادامه داد:

-شوهرت بفهمه به این حال انداختمت کله امو می کنه ها..

سوگل لبخند لرزونی زد و اشک هاش رو پاک کرد..

اما حالش اصلا خوب نبود..تو دلش خالی شده بود و قبلش می لرزید…

اب دهنش رو قورت داد و با بغض گفت:

-تقصیر منه..باید زودتر کاری که گفته بودنو انجام میدادم..اما سورن به خدا خیلی تلاش کردم..زودتر نتونستم اون مدارکو پیدا کنم..تو که میدونی…..

سورن پرید تو حرفش و اخم هاش رو کشید توهم:

-تو چه تقصیری داشتی..این وسط بیشتر از همه تو اذیت شدی و سختی کشیدی..به هیچوجه خودتو مقصر ندون..تو هرکاری از دستت برمیومد انجام دادی..نبینم دیگه این حرفو بزنی…..

سوگل سر تکون داد اما با همه ی این حرف های سورن، باز هم از عذابش چیزی کم نشد…

نفسی کشید و دوباره اشک هاش رو پاک کرد:

-بعد چی شد؟..

سورن تکیه داد به مبل و به تلویزیون خاموش روبه روش خیره شد:

-منو که نجات دادین سرهنگ منو برد به یک خونه ی امن..