بینی اش را بالا کشید و از کام عمیق و محکمی که از سیگار گرفت به سرفه افتاد.

سرفه هایش طولانی و کشدار شد که سعید با اعصاب خردی از اتاق بیرون زده و سمت آشپزخانه رفت.

_ نمیدونم این چه عادت گوهیه تو داری، تا چیزی میشه میشیمی کون به کون سیگار روشن کردن.
بدبخت اون زنت که گیر یه گاو عین تو افتاده، اه!

صدای جاری شدن آب آمد و ثانیه ای بعد سعید با لیوانی آب کنارش نشست.

لبه ی لیوان را به لبهای کبود شده اش چسباند و با غیظ تشر زد:

_ کوفت کن نمیری پدرسگ!

با دست دیگرش سیگار را از میان انگشتان حامی بیرون کشید و همراه زیر سیگاری زیر میز هلش داد.

جرعه ای از آب نوشید و سرش را عقب کشید.
چند سرفه ی کوتاه کرد و انگار سد چشمانش شکسته باشد، شروع به گریه کرد.

سعید مات و مبهوت به صورتش زل زد و فهمید پای موضوعی جدی در میان است.

دست دور شانه اش انداخت و تن لرزانش را به خود فشرد.

_ چیشده داداشم؟ زر بزن سر جدت از وقتی اومدی دلمو خون کردی.

حامی تلخندی زده و سری به طرفین تکان داد.

_ سراب خیلی خوبه سعید، من اصلا لیاقتشو ندارم…

سعید گیج تر از قبل پیشانی اش را چین داده و سرگردان از ندانستن موضوع شانه ی حامی را فشرد.

_ دعواتون شده؟

باز هم آن تن آش و لاش مقابل چشمانش به رقص درآمد. کف دستانش را روی چشمانش فشرد و با خشمی که تماما نسبت به خودش داشت غرید:

_ من آشغال انقدر درگیر خودم و کارام شدم که یادم رفته سرابی ام هست.
اصلا پیشش نیستم، آخر شب خسته و کوفته میرسم خونه، یه بار لب به گلایه باز نکرده.
بعد منِ خر، منِ احمق، جوری ترسوندمش که مثل بید میلرزید…
چیکار کردم باهاش؟ خدایا…

آس‌ِکـــور, [۳۱/۰۴/۱۴۰۲ ۰۵:۴۷ ب.ظ]
#پارت_۴۰۹

کف دستانش را روی خیسی صورتش کشید و چشمان سرخش را به نگاه دو دو زن سعید دوخت.

_ اگه من پیشش بودم اصلا مجبور نمیشد تنها بیاد بیرون.
اگه من حواسم بهش بود و میفهمیدم واسه اولین عیدی که تو خونه ی منه ذوق داره، مجبور نمیشد تنهایی بیفته تو خیابونا و ذوق و شوق مردمو تماشا کنه.
اون خانمی کرد و نگفت، من چرا نفهمیدم؟

سعید که هنوز هم هیچ چیز از صحبت های حامی دستگیرش نشده بود، گوشه ی چشمش را خاراند.

نفس نفس زدن حامی را دید و لیوان آب را دوباره مقابلش گرفت.

_ آروم باش، هر چی ام که شده باشه میشه درستش کرد.

حامی که انگار دهانش همچون زخمی چرکی باز شده و قصد کوتاه آمدن نداشت، دست سعید را پس زده و تکخند ناباوری زد.

_ خفتش کردن، جای سالم تو تنش نیست، جای اینکه مرهم بشم رو زخماش صدامو بردم بالا.
یه دورم من تن و بدنشو لرزوندم…
یه دورم من زخمش زدم…
من کیم؟ من چه گوهیم آخه؟

دستی به گردن داغ و پر حرارتش کشید و سر پایین انداخت.

_ جای اینکه اون برام مهم باشه، فکر غیرت باد کرده ام بودم.
خون جلوی چشمامو گرفته بود و فقط میخواستم حرصمو سر یکی خالی کنم.
چرا کور شدم و حالشو ندیدم؟
چرا ترسو تو چشماش ندیدم؟
چجور آدمیم من؟

سعید رفته رفته اخمهایش بیشتر در هم میشد. ماجرا را فهمیده و به حامی بابت پریشانی اش حق میداد.

اما سراب هم گناهی نداشت و بیشتر از همه، تعجبش از این بود که در این شرایط حامی در خانه ی او چه میکرد؟!

ضربه ی آرامی به کمر حامی زد و ابرو بالا انداخت.

_ همه ی اینا رو میدونی و الان پیشش نیستی؟!

آس‌ِکـــور, [۰۱/۰۵/۱۴۰۲ ۰۹:۵۵ ب.ظ]
#پارت_۴۱۰

نفهمید چطور پشت فرمان نشست و مسیر خانه ی سعید تا خانه ی خودشان را پرواز کرد.
فقط رسیدن به سراب و حل شدن در آغوشش را میخواست.

تمام شهر در سکوتی سهمگین فرو رفته و خبر از خبر نداشت که در خانه شان چه ها که نشده بود.

آنقدر حواسش پی زودتر رسیدن بود که کج پارک شدن ماشین را ندید و جَلدی خودش را داخل خانه انداخت.

با تصور خواب بودن اهالی خانه روی نوک پا وارد شد و خواست سمت اتاقش برود که پدر و مادرش را کز کرده روی مبل دید.

پاهایش از حرکت ایستاد و با چشمانی ریز شده نگاهشان کرد.
برق اشکی که گونه شان را خیس کرده بود دید و دهانش باز ماند.
مادرش داشت گریه میکرد؟
پدرش هم؟

چرا گریه میکردند؟ نکند برای سراب اتفاقی افتاده باشد؟
کسی قلبش را زیر پا لگدمال کرد و شقیقه اش نبض گرفت.

باز هم در نبود اوی بی عرضه و نامرد چه بر سر جانش آمده بود؟

_ بابا؟

حاج آقا که خودش را برای این لحظه آماده کرده بود دست حاج خانم را محکم تر فشرد و با طمأنینه سمت حامی برگشت.

نگاهشان را که دید و از خیس بودنشان مطمئن شد، قدمی جلو رفت.

_ چ… چرا گریه میکنین؟

وحشت زده نیم نگاهی به اتاق انداخت و با اینکه ته قلبش وقوع اتفاقی را حس میکرد، اما تکخند ناباوری زد و برای آرام کردن قلب بی قرارش پچ زد:

_ سراب که… خوب بود، خوابه حتما… چیزی شده؟

حاج آقا به خانه ای میماند که ستون هایش یکی پس از دیگری فرو ریخته بودند و جز تلی از خاک و سنگ چیزی از آن خانه باقی نمانده بود.

قلبش شکسته و کمرش خم شده بود.
سراب دخترش بود آخر…

هیچ تلاشی برای پنهان کردن اشکهایش نکرد و لبخند پر درد و آزرده ای روی صورت خیسش نقش بست.

_ بشین بابا جان، باید حرف بزنیم…

آس‌ِکـــور, [۰۲/۰۵/۱۴۰۲ ۰۹:۵۱ ب.ظ]
#پارت_۴۱۱

دلش پر میکشید برای دیدن سراب…
دلیل اشک های پدر و مادرش هر چه که بود، میشد بعدا هم بهشان رسیدگی کرد دیگر نه؟!

سراب اولویت اول و آخر زندگی اش بود، بی تابانه اشاره ای به در اتاق زد و سیبک گلویش تکانی خورد.

_ برم یه سر بهش بزنم برمیگردم.

منتظر تاییدشان نماند و چند قدمی که سمت اتاق برداشت صدای فریاد لرزان حاج آقا میخکوبش کرد.

_ گفتم باید حرف بزنیم حامی!

ناخودآگاه اخم کرده بود از چیزی که به نظر میرسید همه شان از آن باخبر بودند الی او.

از فریاد پدرش و آن صدای لرزان تعجب کرده و با آرامش پلکی زد تا آنها را نیز به آرامش دعوت کند.

_ چشم بابا، گفتم الان برمیگردم دیگه… یه توک پا میرم و می…

_ مادرت بمیره…

ناله ی آرام حاج خانم حرف زدن را از یادش برد. چه شده بود که هر دویشان این چنین پریشان حال بودند؟

نگرانی اش دو چندان شده و کف دستانش به عرق نشست. گوشه ی چشمش را خاراند و نفس پر حرارتش را بیرون داد.

_ دور از جونتون… نگرانم کردین…

کنار حاج آقا نشست و عرق کف دستانش را با شلوارش گرفت. لب زیرینش را داخل دهانش کشید و پاهایش غیر ارادی شروع به لرزش کردند.

_ چی شده نصفه شبی؟

حاج آقا آه عمیقی کشید و حاج خانم سر در گریبان برده و ریز ریز اشک میریخت.

نگاهش را بین هر دویشان جابجا کرد و رگ گردنش تیر کشید. درمانده و آرام نالید:

_ نصف عمر شدم بابا…

حاج آقا دستی به صورتش کشید و سرش را چند باری به چپ و راست تکان داد.

چطور باید چیزی که خودش هنوز به طور کامل باور نکرده بود را برای پسرکش توضیح میداد؟
نای طفره رفتن و مقدمه چینی نداشت که یک نفس گفت:

_ سراب، اون آدمی که ما فکر میکردیم نیست. با نقشه بهت نزدیک شده…

آس‌ِکـــور, [۰۳/۰۵/۱۴۰۲ ۱۰:۰۶ ب.ظ]
#پارت_۴۱۲

هنوز آن خنده ی ناباور کنج لبش بود. هر چه پدرش بیشتر میگفت، او کمتر باور میکرد.

محال بود سرابش چنین آدمی باشد، محال…
سوء تفاهم، بهتان، اشتباه، هر چیزی ممکن بود باشد جز حقیقت!

بعد از ماه ها، صلح و صفایی که با حضور سراب بینشان ایجاد شده بود از هم پاشید و باز هم آن حامی سرکش سر از تخم بیرون آورد.

بی توجه به زمان و مکان صدایش را بالا برد و تمام قد از همسرش، از جانش دفاع کرد.

هیچکس حق بدگویی از سراب را نداشت، حتی پدر و مادرش…

مگر میشد دخترکی که شبها میان بازوانش می آرامید و صبح ها قبل از او برمی خواست تا صبحانه اش را آماده کند، جاسوس باشد؟!

مزخرف ترین حرف عمرش را شنیده بود!

چطور میگفتند سراب با نقشه به او نزدیک شده وقتی خود او بود که اولین بار آنطور وحشیانه به جسمش تاخته بود؟

آنها که همه چیز را نمی دانستند، می دانستند؟
سراب قصد رفتن داشت و او بود که با زور و تهدید نگهش داشته بود.

سراب بارها و بارها قصد رفتن داشت، مگر کسی که با نقشه وارد زندگی کسی شود به همین راحتی قصد رفتن میکند؟

هیچکدام از حرفهایشان با واقعیت نمی خواند، هیچکدام…

بهترین بازیگران دنیا هم توانایی بازی کردن چنین نقشی را نداشتند، آنوقت سراب؟!
دخترک ساده و دل نازکش چندین ماه نقش بازی میکرد؟ آن هم نقش یک جاسوس؟!

به هیچ وجه باورش نمیشد.

وارد اتاق شد و اولین چیزی که به چشمش خورد، نگاه سرخ و شرمنده ی سراب بود.

لبخند به لب نزدیکش شد و بی حرف تن یخ بسته اش را به آغوش کشید. نوازشش شد و کنار گوشش با دلجویانه ترین لحنی که میشد نجوا کرد:

_ اومدم قربونت برم… دیگه نمیذارم کسی اذیتت کنه، اومدم…