نه حامی با قطعیت از درست شدن اوضاع میگفت و نه سراب از این بابت مطمئن بود.

هر دو فقط امیدوار بودند و میخواستند این جوانه ی امید را با عشقشان آبیاری کنند تا شاید روزی گل دهد.

نمیشد منکر رابطه ی تکه و پاره شده شان شد. جز عشقی که به هم داشتند، هیچ چیز در رابطه شان مانند سابق باقی نمانده بود.

هر دو میدانستند ترمیم این زخم ها زمانبر است و فقط باید صبوری میکردند.

چشمان حامی برای چند لحظه روی دستان سراب نشستند.

از فکری که در سرش پدیدار شد، آب دهانش را با صدا بلعید و نفس عمیقی کشید.

زخم های روحش را نمیدید اما جسمش را که در آغوش داشت…

میخواست تمام زخم هایی که سراب از دردشان میگفت را ببیند و نمیدانست تا کجا تحملش را دارد.

_ میخوام بدنتو ببینم، کلشو…

سراب که از ریز و درشت زخم هایش باخبر بود لب گزید.

دلش نمیخواست حامی تن چاک چاکش را ببیند.

دستپاچه سری تکان داد و خمیازه ای ساختگی کشید.

_ هزار بار که دیدیش، همونه فرقی نکرده…

بخوابیم؟

دست حامی لبه ی لباسش نشست و ابرو بالا انداخت.

_ بشه بار هزار و یکم، مشکلیه؟

منتظر پاسخی از جانب سراب نماند و مانتویش را درآورد. بی حرف سراغ تیشرتش رفت و همین که آن را بالا کشید، نفس در سینه اش حبس شد.

جای سالم در بدنش نگذاشته بود مردک پست فطرت…

سلاخی کرده بودند جانش را، عزیزش را…

با درد چشم بست و دندان هایش چفت هم شدند.

_ بغلت که میکردم اینا درد میکردن و صدات در نمیومد؟

سراب بغض کرده و با صدایی لرزان پچ زد:

_ بغلم که میکردی دردام یادم میرفت…

#پارت_۶۳۷

_ درو وا کن بذار بیام تو عشقم، تنهایی نمیتونی!

سراب غر و لند کنان پیشانی اش را به در چسباند.

چرا این مرد حرف حساب حالی اش نمیشد؟!

_ وای حامی سردرد گرفتم از دستت، برو پی کارت توروخدا!

مشت آرام حامی روی در نشست و دست به کمر پوفی کرد.

_ وا کن درو، میشکونمشا!

_ زشته دیوونه، جلوی اون همه آدم دوتایی بریم حموم؟!

خجالت بکش، لباسامو بذار پشت در و برو.

تکخند حرصی حامی باعث شد چشم در حدقه بچرخاند و زیر لب گفت:

_ عجب غلطی کردم خودم لباس ورنداشتم!

با شنیدن صدای بلند حامی هینی گفته و خجالت زده دست روی پیشانی اش گذاشت.

_ مامان، خاله، عمو، از نظر شما زشته من با زنم برم حموم تو کاراش کمکش بدم؟!

دستپاچه و با عجله در را باز کرده و خودش را روی حامی انداخت.

_ وای خاک بر سرم چیکار میکنی؟ خدا سنگت کنه حامی آبرو برامون نذاشتی!

حامی برای اینکه دیگر از دستش فرار نکند، دست دور کمرش انداخته و پیروزمندانه خندید.

_ نمیدونستم کجاش زشته، گفتم از بزرگترا بپرسم شاید یه چی دستگیرم شد!

سراب چند باری آرام به سینه ی او کوبید و حتی نمیدانست در برابر پررویی حامی چه بگوید.

همان لحظه حاج خانم با لبخندی کوچک روی لبهایش در پیچ راهرو ظاهر شد.

نگاهی بهشان انداخت و لبخندش بزرگ تر شد.

_ راحت باش دخترم، خدایی نکرده دوباره سرت گیج بره اون تو بمونی که کاری از دستمون برنمیاد.

بهتره یکی همراهت باشه، دست و بالتم که هنوز خوب نشده… سختت میشه.

نه زشته نه خجالت داره، انقدر سخت نگیر…

#پارت_۶۳۸

تمام خون تنش به یکباره به صورتش هجوم برده و از شدت شرم و خجالت سرخ شد.

حاج خانم بی جان خندید و انگشت اشاره اش را سمت حامی گرفت.

_ توام انقدر این دخترو اذیت نکن، بار شیشه داره.

حامی صورت سرخ شده ی سراب را به سینه اش چسباند و با ذوق دستی به شکمش کشید.

_ اوخ من قربون اون بار شیشه برم که، توله ی باباشه!

_ محض رضای خدا، حرف زدنشو ببین!

پام لب گوره و آخرشم نتونستم تو رو آدم کنم!

حامی با شیطنت ابرو بالا انداخت و حاج خانم آه عمیقی کشید.

تنها که شدند سراب را داخل حمام هل داد و قبل از اینکه سراب بتواند کاری کند، خودش هم وارد حمام شد.

کف دستانش را به هم مالید و نگاه مخموری به سراب انداخت.

_ از دست من فرار میکردی لیمو خانم؟!

سراب به تاسف پلک هایش را به هم چسباند و پوفی کرد. دستانش را بالا برده و پچ زد:

_ انقدر پررو و بی حیایی که من دیگه تسلیمم!

نیش باز حامی را دید و با دهان کجی گفت:

_ حالا که خودتو چپوندی تو، حداقل بیا کمکم کن.

حامی اصواتی به قول سراب، خاک برسری درآورده و با جان و دل دست به کمک زد!

لباس های سراب را که درآورد، طبق عادت این چند روز تمام تنش را بوسه باران کرد.

همان بوسه ها مرهم بود روی زخم های سراب و روز به روز بیشتر شبیه سراب قبل میشد.

چند روزی میشد که همه در خانه ی بردیا اتراق کرده بودند.

گره بزرگی در تمام کارهایشان افتاده بود.

نه حال مدی بهتر میشد و نه حاج آقا توانسته بود برای آزادی یاشا کاری از پیش ببرد.

تنها روزنه ی امید همه شان جنینی بود که فارغ از تمام اتفاقات، روز به روز بزرگ تر میشد و امروز برای اولین بار قرار بود ضربان قلبش را به گوش پدرش برساند.