شرم گونه ام را گلگون می کند ، خجالت می کشم از او که هیچکس من نیست جزء دوست شوهرم و برادرزاده ناجی ام .

 

 

تند تند اب دهان قورت میدهم ، به تنها چیزی که احتیاج دارم این است که از خیر رفتن به دست آب بگذرد .

 

حتی احتیاجم به این مورد بیشتر از نوار بهداشتی است در این وقت شب .

 

 

 

نگاهش منتظر است ، دست پاچه دست درهم می چلانم و سرم را در یقه لباسم فرو می برم و میگویم :

 

– نه . میشه برید بعد که من رفتم بیاید سرویس ؟

 

 

انتظار دارم سوال پیچم کند ، بگوید چرا ؟

ولی نمی گوید . انگار شرایط حادم را درک می کند که بی حرف می رود و خجالتم نمی دهد ببشتر از این .

 

 

 

خودم را به اتاق می رسانم . درد دلم بیشتر شده و حتی جرعت ندارم یک گوشه بشینم از ترس آلوده کردن محیط .

 

 

 

عصبی و دولا میان اتاق قدم رو میروم و از گوشه چشم به آوا که غرق خواب شبانگاهی است نگاه میدوزم .‌به آرامشش غبطه می خورم .

 

#پارت۲۹۸

 

لحافی کهنه میابم ، این را مرحمت جون داد برای مواقعی که دخترک عرق سوز می شود .

 

 

بعضی روزها به توصیه مرحمت جون او را بی پوشک روی آن می‌گذارم تا دمی برای خودش آزاد باشد پایین تنه ‌اش هوایی بخورد .

 

 

 

لباس عوض می کنم در این فاصله و یک تکه پارچه کهنه هم روی آن لحاف می اندازم و بعد می نشینم لباس زیرم در آلودگی گم است و شلوار را فردا صبح باید بیاندازم دور خشتکش را هیچ شوینده ای نمی تواند تمیز کند .

 

 

 

به ساعت روی دیوار نگاه میدوزم . درد دلم خواب را از سرم پرانده و بعید می دانم این خواب پریده برگردد به چشمانم .

 

 

با نقه آرامی که به در می خورد یکه میخورم .

 

 

– توکا جان می‌شه درو باز کنی ؟

 

 

بهتم می برد ، دیر روی پا می ایستم و با حالتی مبهوت به سمت در میروم لباس عوض کرده ام و قطع به یقین لکه خون در شلوار سیاهم پیدا نیست ولی نمی دانم چرا نمی توانم خجالت نکشم .

 

#پارت۲۹۹

 

در را باز میکنم و تنه‌ام را پشت در پنهان می کنم و سرم را می برم بیرون می خواهم حرفی بزنم که لالم می کند . گر می گیرم سرخ میشوم .

 

 

 

نایلونی مشکی را به سمتم می گیرد و من خجالت زده تر از آنم که زبان بچرخانم .

 

 

سرش پایین است. نگاهش زیر است به فرش دستباف جهیزیه مرحمت جون و من از سر به زیر افتاده اش هم خجالت می کشم .

 

 

– فکر کنم لازمت باشه .

 

 

لب می جوم . دستم جلو نمی رود .

 

– نمی گیریش ؟

 

سرش هنوز زیر است . نگاهش بلند نمی شود باورم نمی شود که بخاطر من این وقت شب بیرون زده باشد ‌.

 

 

دستم که دراز نمی شود نایلون مشکی را می گذارد کنار در و می گوید :

 

– میذارمش اینجا برش دار من میرم بخوابم شب بخیر .

 

 

دور که می شود بالاخره دستم پیش می‌رود و نایلون مشکی را بر میدارم و خود بی سر و زبانم را لعن می کنم که یک تشکر خشک و خالی هم به زبان نیاورد .

 

#پارت۳۰۰

 

کل روز در حال قایم موشک بازیم ، از او به عینه فرار می کنم . خجالت زده تر از آنم که با او سر یک سفره بنشینم .

 

 

ناهار را که او نبود سر سفره شام هم من حاضر نشدم .

 

 

آوا را بهانه کردم گفتم بی تابی می کند خوابش می اید ولی دروغ گو جماعت که شاخ دم نداشت !

 

 

نیمه شب است که دل ضعفه مرا به آشپزخانه می کشاند .

 

 

دوست قدیمی مرحمت جون او را دوره زنانه دعوت کرده و او هم پیغام فرستاده بود که شب را بر نخواهد گشت ‌‌ .

 

 

بی انکه لامپ را بزنم در دل تاریکی به سمت یخچال میروم . سرکی میکشم و قابلمه را بیرون میکشم .

 

 

 

– نخوابیدی ؟

 

دلم هری می ریزد . وحشت زده به صورتش نگاه می دوزم .

 

 

– ترسوندمت ؟

 

من را قبض روحم کرده بود چیزی فرای ترس .

 

 

نفس عمیقی می کشم و نگاهم را میدهم به کاشی سرامیک کف و می گویم :

– نه .

 

– گشنته ؟

 

اجازه نمی دهد که جواب بدهم می گوید :

 

-منم نمی دونم چرا گشنم شد نصفه شبی .

 

پشت میز می نشیند و من که رو ندارم مستقیم به نگاه بی خیال و لاقیدش نگاه بدوزم می گویم :

 

 

– الان گرم می کنم .

 

 

– مرسی .

 

 

پشت به او به سمت اجاق میروم . از شامی که مرحمت جون پخته بود بخش اعظمش مانده بود .

 

 

قابلمه لوبیا پلو روی شعله جلز ولز می کند که من برای هردونفرمان بشقاب میگذارم با انکه رو ندارم با او هم سفره شوم و بعید میدانم چیزی از گلویم پایین برود.

 

 

ترشی می گذارم حواسم هست که دوست ندارد وعده غذایش بی مخلفات باشد یا به قول خودش خشکی خشکی .

 

 

– نوشابه هم هست بیارم ؟

 

– دوغ نداریم ؟

 

 

– چرا .

 

دوتا لیوان هم میگذارم وسط میز .

 

 

– توکا !

 

#پارت۳۰۱

 

 

نفس عمیقی می کشم و نگاهم را میدهم به کاشی سرامیک کف و می گویم :

– نه .

 

– گشنته ؟

 

اجازه نمی دهد که جواب بدهم می گوید :

 

-منم نمی دونم چرا گشنم شد نصفه شبی .

 

پشت میز می نشیند و من که رو ندارم مستقیم به نگاه بی خیال و لاقیدش نگاه بدوزم می گویم :

 

 

– الان گرم می کنم .

 

 

– مرسی .

 

 

پشت به او به سمت اجاق میروم . از شامی که مرحمت جون پخته بود بخش اعظمش مانده بود .

 

 

قابلمه لوبیا پلو روی شعله جلز ولز می کند که من برای هردونفرمان بشقاب میگذارم با انکه رو ندارم با او هم سفره شوم و بعید میدانم چیزی از گلویم پایین برود.

 

 

ترشی می گذارم حواسم هست که دوست ندارد وعده غذایش بی مخلفات باشد یا به قول خودش خشکی خشکی .

 

 

– نوشابه هم هست بیارم ؟

 

– دوغ نداریم ؟

 

 

– چرا .

 

دوتا لیوان هم میگذارم وسط میز .

 

 

– توکا !

 

#پارت۳۰۲

 

گاهی مثل امروز پسوند پیشوند یادش میرود که پشت یا جلوی اسمم بگذارد .‌

 

لب می گزم و می گویم : بله ؟

 

 

– از من خجالت می کشی ؟

 

سرم بلند نمیشود می گوید :

 

– لطفاً سرتو بلند کن .

 

با اکراه سر بلند می کنم و‌او لبخند منحصربفرد میزند .

 

– اون چیزی که بابتش سرتو می ندازی زیر خجالت نداره .‌. پریود شدن امری طبیعیه مایه خجالت نیست .

 

 

نگاهش مستقیم است تابش را ندارم میروم سمت اجاق و قابلمه ای که اگر به خود نجنبم ممکنه است بسوزد و او می گوید :

 

– انیس خجالتی نبود .

 

 

اولین بار است که از خصایص اخلاقی او می گوید . نیم نگاهی از سرشانه به او می اندازم و می شنوم :

 

– نسوزنی خودتو .

 

تازه حواسم جمع می‌شود کم مانده سرانگشتانم را با قابلمه داغ بسوزانم .

 

قابلمه را وسط میز میگذارم .

 

– بکشم براتون ؟

 

بشقابش را دستم می‌ دهد .

 

– فقط دو کفگیر .

 

همانطور که خواست دو کفگیر لوبیا پلو برایش می کشم و او خیره به میز می‌ماند . فکری است به نظر .

 

لب تر می کنم و می گویم

– سرد نشه ؟

 

 

نگاهش از صورتم تلو تلو می خورد به بشقابی که با لوبیا پلو پر شده . بو می کشد :

 

– لوبیا پلو فقط لوبیا پلو عمه .

 

– خیلی دوستش داشتین ؟

 

سوالی نگاهم می کند نمی دانم چرا جلوی خودم را نمی گیرم و سوالی که هی تا نوک زبانم آمده و‌ به عقب برگشته را می پرسم .

 

– انیس جون ..

 

زود پشیمان می شوم و بی آنکه منتظر جوابش باشم می گویم :

 

– ببخشید شاید نباید می پرسیدم .

 

در حینی که مشغول جدا کردن پیاز داغ و جمع کردنشان یک گوشه بشقابش است می گوید :

 

– جون اگه طلبم می‌کرد تو سینی پیشکشش می کردم .

 

 

یک بوهایی برده بودم از آن شب که با سر وضع خاکی به خانه برگشت و‌ حالا یقین رسیدم که علاقه ‌اش به او صرفاً نباید علاقه خواهر برادری باشد .

 

 

– هیچوقت نذار اون قدری دیر بشه که حسرت کارهایی که نکردی حرفایی که باید می زدی و نزدی بمونه به دلت .

 

 

اخم دارد . سرحال نیست دیگر . این دگرگونی احوال را حس می کنم .

 

معذب سرم را در بشقابی که خالی است می کنم و تازه دوزاریم می افتد که برای خودم چیزی نکشیده ام و این معده ‌ام است که من را این وقت شب به آشپزخانه کشانده .

 

– چشام پی اش بود همه جا ولی خودمو با این حرف سرکوب می کردم که اون خواهرته ! نباید چشم بچرخونی دنبال سرش نباید دلت بلرزه براش نباید دلت بسره این قدر این دست اون دست کردم که مرغ از قفس پرید !

 

#پارت۳۰۳

 

لبخند بی روحی می زند که با اخم پیشانی اش در تضاد است .

 

 

– روزی هزار بار با خودم می گم کاش لب بهم نمی دوختم و حرف دلمو بهش می زدم قبل از اینکه یه غریبه قاپشو بدزده و انیسمو ازم بگیره.

 

 

متأثر می شوم برای او . برای اویی که قاپ انیسش را دزدیده بودند انیسش را از او گرفته بودند با او به نحوی همدرد هم بودم.

 

 

 

– ناراحتتون کردم ؟

 

چانه بالا می دهد .

 

– دلت باهاشه هنوز ؟

 

 

خیلی غیر منتظره می پرسد ، از جواب باز می مانم کفگیر در دستم خشک می شود و نگاهم مات نگاه گرم و گیرایش می ماند.

 

 

– هست ؟

 

 

دروغ می گویم عین سگ البته بلانسبت سگ .

 

-نیست !

 

با دو انگشت به چشمانم اشاره می زند و می گوید :

 

 

– ولی این چشم ها یه حرف دیگه میزنه . زبون و دل یکی نیستی ؟

 

 

نبودم من دل و زبان یکی نبودم منه احمق هنوز دل در گرو مردی دارم که سرم هوو آورد .

 

#پارت304

 

 

– اگه دلت باهاشه یه قدم برای دلت بردار توکا من برای دلم قدم برنداشتم و تا ابد باید تو حسرت قدمی که برنداشتم بسوزم.

 

 

بغض لانه می کند بیخ گلویم .

 

 

 

به مرگ مهبد به نبودنش که فکر می کنم جانم می خواهد از حلقم بالا بیاید خدا آن روز را نیاورد که او نباشد و من باشم، هرچند در نظر من خائن است و به من و عشق پاکمان خیانت کرده اما به مرگش راضی نیستم .

 

 

دست درهم می چلانم و عجز است که می ترواد از صدام :

 

– نمی تونم قدم بردارم برای دلم .

 

دست به سینه می شود .

 

– از من می شنوی رسشو بکش ، اصلا نبخش طلاق بگیر ولی بلاتکلیفش نذار داره تو بلاتکلیفی و بی خبری هلاک میشه .

 

مواخذه گر می گویم :

 

– حقش نیست ؟

 

– توکا خیلی چیزه هست که تو نمی دونی .

 

– مثلاً چی ؟

 

دستی به پس سرش می کشد کلافه اش کرده ام پر واضح است ، نفسش را پر صدا بیرون می دهد و می گوید :

 

– من نمی تونم حرفی بزنم نه تا وقتی که خودش نخواد .

 

با جمله بعدی آچمزم می کند :

 

– همینطور که دارم ذره ذره آب شدن رفیق چندین و چندساله امو می بینم و نمی تونم لب از لب وا کنم و بگم منه لاکردار می دونم عزیزت کجاست !

 

#پارت305

به چشمانش نگاه می دوزم مردانگی و مرام و معرفت از نگاه این مرد غریبه می بارد .

 

– خودتو نشون بده اگه هنور حسی مونده . مهبد از کنترل خارج شده توکا زنه رو حبس کرده بچشو ازش گرفته رسشو کشیده .. شده مجنون … شده جانی .‌. افسارگسیخته به تاخت میره .

 

دلم می لرزد ،باید دلم به حال بشرا بسوزد اما نمی سوزد .

 

 

مادر ساده ام به گوشم خوانده آدم باید برای دشمنش هم دل بسوزاند اما من دل برای دشمنی که بشرا باشد نمی سوزانم . کسی چه می داند شاید من به قدر مادرم دل رحم نیستم .

 

بیشتر نگران مهبدم . نگران اویی که به تاخت می رود .

 

 

– توکا ؟

 

 

وادار ممی کند تا در عسلی خوش رنگ چشمانش نگاه بدوزم .

 

 

– تا کی تو جن و مهبد بسم الله ؟

 

 

خودم هم نمی دانم ولی به یک چیز یقین دارم توان رویارویی با مهبد را ندارم لااقل حالا ندارم حالایی که زخمم تازه است و روحم بیمار .

 

 

– می دونی اگه بلایی به سر اون زنیکه بیاره می برنش گل دار ؟

 

 

نفس کم می اورم از بی نفسی مهبد کاش این قدر صریح حرف نمی زد .

 

 

 

اشتهایم به کلی زایل می شود ، دیگر میلی به لوبیا پلو دستپخت مرحمت جون ندارم .‌

 

 

– شما همیشه این قدر صریح حرف میزنی ؟

 

 

– گاهی باید صریح بود . دور از ذهن نیست جنون مهبد … دور از ذهن نیست الوده شدن دست مهبد به خون اون زنه .

 

 

سر میان دست می گیرم بار کلماتی که به زبان آورده سنگین است .‌کمرم خم می‌شود زیر بارش.

 

 

– من نمی خوام تحت فشار بذارمت. تصمیم گیرنده نهایی تویی توکا و زیپ دهن منم قرار نیست در هیچ حالتی باز بشه ولی به حرف هام خوب فکر کن . نشه که دیر بشه و چیزی جزء حسرت نمونه برات .

 

 

 

با همه عشقی که هنوز از مهبد ته دلم مانده نمی خواهم خودم را به او نشان دهم و او را از بلاتکلیفی دربیاورم .

 

 

اما اگر دستش به خون آن زنیکه بدکاره که غول تشن اجیر می کرد آلوده شود چه ؟

 

#پارت306

 

+++++++++++

 

 

پسربچه چشم ابرو مشکی نسبتاً تخس را روی زانویش می نشاند .

 

 

شباهت وافری به پدر مرحومش دارد همان چشم ابرو همان بینی قوس دار . انگار ورژن کوچک او است .

 

 

– عمو ؟

 

روی موهای بهم ریخته اش را می بوسد .

 

– جونم ؟ هپلی شدی چرا عمو ؟

 

سر بالا می گیرد تا در صورت عمویش نگاه بدوزد . کمی لاغر شده اما نه در حدی که زرین تاج خانوم با اغراق می گفت .

 

 

– شما می د‌ونی مامانم کجاست ؟

 

با این سوال زرین تاج خانوم که تا آن لحظه فقط پشت چشم نازک می کرد و حتی جواب سلامش را هم نداده بود بلند بلند می زند زیر گریه و توجه پسر بچه را هم به خود جلب می کند .

 

 

 

دستی به چانه انکاردش می کشد و کمر می‌دهد به کاناپه و نچی می کشد :

 

– میاد عمو جون . رفته مسافرت .

 

 

– بی من ؟

 

به انواع و اقسام وسایل بازی که برای حسام خریده بود و یک گوشه چشم نصیب هیچکدامشان نکرده بود با کلافگی نگاه می کند و می گوید :

 

– اینارو دوست نداشتی ؟

 

#پارت307

– مامانم رفته پیش بابا مرتضام که مامان تاجی گریه می کنه همش ؟

 

 

به زرین تاج خانوم که همچنان گریه می کند چشم غره می رود و به سر پسر بچه ای که ناامیدی در چشمانش نمود پیدا کرده دست می کشد .

 

 

– نه عموجون . می خوای ببرمت شهربازی ؟

 

 

بغض می کند و چانه کوچکش متورم می شود .

 

 

 

– مامانم مرده عمو ؟

 

 

میان بازو نگهش می دارد و به زرین تاج خانوم که دست از لابه نمی کشد چشم غره می رود .

 

 

– نـه عمو جون .

 

 

اشک بسان مروارید پایین می ریزد .

 

– من مامانمو می خوام عمو .

 

 

 

با سرانگشت اشک های غلتشان را پاک می کند .

 

– زنگ بزنم باهاش حرف بزنی دیگه نمی ریزی اینارو پدر صلواتی ؟

 

 

برق امید در نگاهش پیدا می شود عین سرزدن رنگین کمان پس از باران .

 

– راست می گی عمو ؟

 

 

از روی زانو بلندش می کند و خودش سرپا می شود .

 

 

– من کی بهت دروغ گفتم که این دومین بارم باشه ؟

 

#پارت308

 

به فضای باز می رود . به محوطه باغ سپه سالارها .

 

 

شماره ویلا را می گیرد و خاتون بی فوت وقت جواب میدهد .

 

 

– گوشی رو بده بشرا خاتون .

 

 

– چشم آقا .

 

 

به سمت آلاچیق می رود کم اینجا با توکا بساط کباب را علم نکرده بودند کم در دل سیاه شب در این آلاچیق معاشقه نکرده بودند .

 

 

صدای بشرا که در گوشش می پیچد از خلسه توکا بیرون می آید .

 

 

– الو .

 

– گوشی رو میدم دست حسام . زجموره نداریم …. نک و نال نداریم …. می گی مسافرتم اگه بهونه نکنی به حرف عمه و مامان تاجی باشی زودتر برمی گردم … خر فهم شدی ؟

 

 

– بذار ببینمش نامسلمون .

 

 

– چشم چهارده معصوم …

 

– می خوام ببینمش ..

 

– مگه به خواب ببینی فعلا به صداش قناعت کن .

 

 

می زند زیر گریه و میان گریه می گوید :

 

– خیلی پستی.

 

– اگه عرهاتو زدی گوشی رو ببرم بدم بچه ؟

 

 

 

خوب که برای بشرا خط و نشان می کشد به داخل ساختمان برمی گردد .

 

حسام را روی زانوان خودش می نشاند و بعد تماسی که هنوز برقرار است را روی اسپیکر می گذارد و زیر گوش پسرکی که حالا برق امید نگاهش را جلا داده می گوید :

 

– حالا می تونی با مامانت حرف بزنی .

 

 

اشک در چشمان معصومش حلقه می زند .

 

– الو مامان .

 

بشرا اگرچه از پشت گوشی هق نمی زند ولی بغض دارد و این بغض میان کلامش می دود .

 

 

با این همه از ترس مهبد این بار سنگینی که بغض است را نمی شکند مبادا که مورد غضب او قرار بگیرد.

 

– سلام پسرم …. امیرم خوبی مامان ؟

 

– دلم تنگ شده .

 

– دل منم … دل منم پسرم ….

 

بغض پسرک هم سرباز می کند :

 

– کی برمی گردی مامان ؟

 

زرین تاج خانوم قد راست می کند ، گامی پیش می گذارد و بشرا این دست و آن دست می کند برای جواب بی جهت لفتش می دهد .

 

 

مهبد دستی به حدفاصل چانه و لبش می کشد .

 

– بشرا جان شنیدی حسام چی گفت ؟ کی برمی گردی ؟

 

اگرچه لحنش برای حسام حساسیت برانگیز نیست ولی عجیب برای بشرا رعب آور است ، زنگ خطر است .

 

– همی … همین روزا … پسرم به حرف عمه و مامان تاجی باش خب ؟

 

– همین روزها یعنی کی مامان ؟

 

زرین تاج خانوم وسط حرف نوه اش می پرد :

 

– کجایی بشرا عمه ؟ کجایی بگو بفرستم پی ات بخت کوتاه ؟

 

#پارت309

 

خوب که برای بشرا خط و نشان می کشد به داخل ساختمان برمی گردد .

 

حسام را روی زانوان خودش می نشاند و بعد تماسی که هنوز برقرار است را روی اسپیکر می گذارد و زیر گوش پسرکی که حالا برق امید نگاهش را جلا داده می گوید :

 

– حالا می تونی با مامانت حرف بزنی .

 

 

اشک در چشمان معصومش حلقه می زند .

 

– الو مامان .

 

بشرا اگرچه از پشت گوشی هق نمی زند ولی بغض دارد و این بغض میان کلامش می دود .

 

 

با این همه از ترس مهبد این بار سنگینی که بغض است را نمی شکند مبادا که مورد غضب او قرار بگیرد.

 

– سلام پسرم …. امیرم خوبی مامان ؟

 

– دلم تنگ شده .

 

– دل منم … دل منم پسرم ….

 

بغض پسرک هم سرباز می کند :

 

– کی برمی گردی مامان ؟

 

زرین تاج خانوم قد راست می کند ، گامی پیش می گذارد و بشرا این دست و آن دست می کند برای جواب بی جهت لفتش می دهد .

 

 

مهبد دستی به حدفاصل چانه و لبش می کشد .

 

– بشرا جان شنیدی حسام چی گفت ؟ کی برمی گردی ؟

 

اگرچه لحنش برای حسام حساسیت برانگیز نیست ولی عجیب برای بشرا رعب آور است ، زنگ خطر است .

 

– همی … همین روزا … پسرم به حرف عمه و مامان تاجی باش خب ؟

 

– همین روزها یعنی کی مامان ؟

 

زرین تاج خانوم وسط حرف نوه اش می پرد :

 

– کجایی بشرا عمه ؟ کجایی بگو بفرستم پی ات بخت کوتاه ؟

 

#پارت310

 

مهبد به بشرا فرصت عرض اندام نمی دهد بلافاصله تماس را قطع می کند.

 

 

زرین تاج خانوم به سینه می کوبد . حسابی دمغ می شود از بابت تیری که به سنگ خورد .

 

– نذار عاقت کنم … نذار دست به اسمون بلند کنم مهبد .

 

 

به سر پسرکی که هنوز چشمش به گوشی عموی جوانش مانده دست می کشد گویی که صدای زرین تاج خانوم را نشنیده می گوید :

 

– میری بگی عمه مهری بیاد ؟

 

– چرا قطع شد ؟

 

 

– جایی که مامان بشرا هست بد آنتن میده … حالا میری بگی عمه بیاد ؟

 

 

با اکراه چشم از گوشی موبایل او برمی دارد و با لب و لوچه آویزان و پاکشان می رود سمت در.

 

 

با نگاه تعقیبش می کند و بعد نگاه توبیخ گرش را می دهد به مادرش که عبوث و دمغ ایستاده مقابلش .

 

 

– مراعات نکنی یه وقتی زرین خانوم .

 

 

– تو دلسوزشی که مادرشو ازش گرفتی ؟ می بینی شده پوست و استخون ؟ می بینی و دست مادرشو نمی ذاری تو دستش ؟

 

– خون حسام از دختر من رنگین تره ؟

 

– چرا حرف تو دهن من میذاری ؟