یعنی چی بفهمم که اشتباه می کردم؟
خودش همه چی رو خراب کرد.

خودش سد راهم شد . من داشتم واسه آیندم می جنگیدم.
واسته کاری که سال ها درسش رو خوندم.

واسه آرزو هام.
داشتم روی پایان نامم کار می کردم.

چرا باید مانعم می شد و بعد بهمم می گفت تو اشتباه کردی؟
ترجیح دادم اصلا به مازیار و حرفاش فکر نکنم.

اون دیگه فقط پسر عموی من بود. ما هیچ نسبت دیگه ای با هم نداشتیم.

پس حرفاش هم مهم نبود.
اونا رو می گفتم اما داشتم خودم رو گول می زدم.

هنوز هم ذهن من سمتش پر می کشید.
هنوز حرفاش روم تاثیر داشت.
نمی تونستم اینو انکار کنم.
****
_ دلارام شدی پوست و استخون.
اینجوری یک ماه نشده که از پا در میای.

بیا بشین سر سفره ببینم.
دیگه نمی تونستم در برابر غرغر های مامانم مقاومت کنم.

بلند شدم و رفتم بیرون. تا آخرین لحظه هم چشمم به مانیتور بود

وقتی رفتم بیرون گفتم : مامان می دونی که باید شیش دونگ حواسم بهش باشه.

خب غذا رو بده تو اتاق می خورم.
طلبکار گفت :
_ دختر سه روزه پاتو از اتاق بیرون نداشتی.

خب اینجوری که از پا در میای
یه تکونی هم به خودت بده.
جهنم کار و پایان نامه.

اگه مریض بشی علیل بشی کی جوابگوعه؟
یقه کی رو من برم بگیرم؟
سلامتیت از هر چیزی مهم تره.
اول به خورد و خوراک و خوابت و روحیه ‌ت برس
که بتونی از پس این کارم بر بیای.

حق با اون بود.

باید بیشتر به خودم توجه می کردم.
اینجوری از پا در میومدم.
صبحونم رو خوردم و بلند شدم برگشتم توی اتاق.

از دور به صفحه مانیتور نگاه کردم.
همون موقع دیدم داره پنجره رو می بنده و میاد تو.

به سمت لپ تاپ شیرجه زدم.
ولی متاسفانه دیر رسیدم.
و اون باز روی تخت خوابید

شروع کردم به گشتن که ببینم فیلم ضبط می شه یا نه.
ولی هرچی گشتم چیزی پیدا نکردم.

زنگ زدم به موسوی که ببینم باید چیکار کنم.
بهم گفت برای فیلم ضبط شده باید کجا برم.

ولی توی اون فولدری که گفته بود خالی بود.
یعنی بخاطر اینکه یه دکمه رو نزده بودم هیچ کدوم ضبط نشده بود.

و این خیلی بیشتر حالم رو گرفت و بهم ریختم.
عصبی شدم.
در حدی که وقتی مامانم صدام زد هم شروع کردم به پرخاشگری

مامانم اینقدر شوکه شد که بهم ریخت و زنگ زد به مازیار و به فوش کشیدش
و کلی نفرینش کرد که داشت زندگی منو بهم می ریخت.

منم اینقدر حالم بد بود که نمی تونستم برم جلوش رو بگیرم.
چند ساعت از پای مانیتور بلند نشدم و یواش یواش آروم شدم.

تازه فهمیدم زیادی تند رفتم.
اون شاید باز مثل اون سری فقط رفته بود لب پنجره.

ولی خب اینکه فیلم ها یعنی مدرک هام ضبط نشده بودن اعصابم رو بهم ریخته بود.

تا شب تو اتاقم بودم.
و چشم از صفحه مانیتور برنداشتم
ولی سروش هم هیچ حرکتی نکرد

دیگه داشتم کم می‌آوردم.
حالم از هرچی لپ تاپ و سیستم و تکنولوژی و فضای بسته بود بهم می خورد.
***
یک روز دیگه هم به همون شکل گذشت.
تصمیم گرفتم برم یه سری به سروش بزنم.

مثل همیشه اول رفتم پیش مدیر و بعد که اطمینان حاصل کردم توی اتاقشه، رفتم سراغش.

این بار دیگه دراز نکشیده بود.
روی تخت نشسته بود و زل زده بود به یه نقطه نامعلوم.

من که وارد شدم خیلی سرسری و گذرا نگاهی بهم انداخت و باز روش رو برگردوند

درو بستم و رفتم جلو.
رو به روش وایسادم. دقیقا جایی که بهش خیره شده بود.

اما همچنان چشم از اون نقطه نگرفته بود.
_ به نظرم یه نگاه بهم بندازی بد نیستا!

نگاهم کرد.
برای اولین بار وقتی یه چیز گفتم، دفعه اول گوش کرد.

احساس پیروزی کردم. خودمم نمی دونم چرا.
یعنی فقط واسه یه نگاه

صندلی رو گذاشتم همونجا و روش نشستم.
_ چطوری آقا سروش؟
هنوز سر عقل نیومدی.

نگاهش رو ازم گرفت. صورتش خنثی بود.
_ میگم تو اصلا زبونت سر جاشه ؟
نکنه تو سانحه ای چیزی از دستش دادی.

لب برچیدم و گفتم : زشته بگم موش زبونت رو خورده.
چون قطعا موش حریف این هیکل و هیبت نمی شه

بازم هیچی نگفت.
_ نه جدی مثل اینکه حریف شده.
هیکلت همش باده