حس میکنم … بیرون میریم ….
نگهبانی که مانتوم رو از تارخ گرفته بود حالا جلوی ورودی ایستاده و بارونی بلند تارخ رو دستش میده …
اخم کرده … تارخ کمی نزدیکش میره و بیخ گوشش چیزی زمزمه میکنه .‌‌..
نمیشنوم و بعد از تن زدنه بارونیش بیرون میزنیم از ساختمون …
گوشم رو سکوت پر میکنه … انگاری عایق صدا گذاشته بودن و حالا که بیرون زدیم می تونم حس کنم چقدر شلوغ بوده ! …
تارخ دو تایی پله رو پایین میره … تند میگم :
_ یه چیزی بخوام گوش میکنی ؟
صبر می کنه … سمتم بر می گرده و سر بلند میکنه برای بهتر دیدنم … لب میزنم :
_ می خوام خودم برم خونه ..‌ می ذاری ؟ …
ابرو بالا می ندازه ‌‌… اخم ملایمی میکنه: حس میکنم به زور نگهت داشتم ! …
_ نه … ولی .. ولی دلم نمی خواد میزبان رو امشب با خودم ببرم … دلم نمی خواد همسایه هام منه مطلقه رو با کسی ببینن ….
دستی لا به لای موهاش میکشه و میگه : برای کسی زندگی نکن …
حاضر جواب میگم : برای خودم زندگی میکنم … منتها بی دغدغه … بی مزاحم … بی حرفه اضافه …
پوفی میکشه و لب میزنه : آژانس میگیرم ! …
لبخند میزنم : مرسی …
یه جورایی موافقتم رو بهش نشون میدم … تارخ ناراضیه … شاکیه …
وقتی تلفن رو قطع میکنه … دو تا مله ی پایین رفته رو بالا میاد تا کنارم … زل میزنه به چشمام و لب میزنه :
_ دوست ندارم فکر کنم دوری میکنی ازم ! …
جدیه … بی شوخی … اخم داره … منم خیره می مونم بهش و میگم :
_ از کی برات مهم شدم ؟ …

از کی برات مهم شدم ؟ …
با همون خیرگی جواب میده : از وقتی اومدی خونه ی فرشته و چشمات قرمز بود … از همون بار اولی که منو ندیدی توی آسانسور …
جا می خورم … واقعا دوسم داره ؟ … حس میکنم دستم می ندازه … دوست دارم بگم چیکار میکنی که آریا جلوی تو شاهرخ ظهور کرده ؟ …
دوست دارم بگم چه خبره این وسط و جرمت چیه ؟ اما نمیگم …
تارخ هنوزم نزدیکم مونده … زل زده مونده … باز میگم :
_ به نظرت آدم مناسبی هستم برات ؟ …
_ چشمت خورده به پارتی و این شل و ول بازی داری جا خالی میکنی ؟ …
_ من اهله این چیزا نیستم !
_ منم نیستم …
_ از اومدنمون تا حالا همه دارن از تنها نبودنت .. از چشم و گوش بسته نبودنت حرف میزنن ….
کنایه م به کنایه ی اون آدماس … مثله سینا … چند تا دوست دختر داشته مگه ؟
تارخ اینو میفهمه و میگه : فرقه لش بازی رو با دوست داشتن نمی فهمی ؟ …
گوشیش زنگ می خوره … تارخ تکون نمی خوره … منتظر عکس العمل من مونده و من دارم فکر میکنم اون اولین باری که رفتم خونه ی مامان فرشته دقیقا روزی بود که جدا شدیم … همون روزی که از چشمام خون می بارید جای اشک … طلاق گرفته بودم …
دقیقا دو سال پیش که مامان فرشته اینا خونه رو تازه خریده بودن ‌..
از همون روزی که آریا دیگه پاش رو با هزار تا بهانه تو خونه ی مامان فرشته اینا نمی ذاشت و بیچاره ها به پای مشغله و کار می ذاشتن !
آخزش کمی … اندازه ی چند سانت عقب میره و گوشیش رو از جیب بغله کتش در میاره :
_ بله … آره …در بزرگ سیاه رنگ … حله … میاد الان ..‌
گوشی رو قطع میکنه و بدون نگاه کردن به من از پله ها پایین میره … میشنوم که میگه :
_ ماشین رسیده …

(رها)
دست توی کیفم می برم … می گردم … پیداش نمیکنم … کلید رو میگم …
نچی می کنم و باز میگردم … یادم میاد … غروبی اونو روی عسلی کنار مبل ها جا گذاشته بودم …
شبه … ساعت ۱۰ ؟ … تقریبا …
خیابون خلوته … استرسه اومدنه آریا رو هم دارم … با خودم میگم برم خونه ی مامان فرشته ؟ برم خونه امیر علی ؟ … بابام رو میگم …
کلافه میشم … نیم ساعت منتظر می مونم …. منتظره چی نمی دونم … مگه قراره معجزه بشه و در باز بشه که اینطوری چشم به راهم ؟ …
تهش میبینم ماشینی رو که از خم کوچه می گذره … تا دقیقا رو به روی خونه … پشت سرش یه ماشینه دیگه …
چراغ هاش رو خاموش میکنه و من تازه چشمم به آریای راننده می افته …
تند پیاده میشه … برای به من رسیدن اونقدری عجله به خرج میده که حتی در ماشین رو نمی بنده …
پشت بندش سینا از قسمت راننده ی ماشینه پشت سری بیرون میاد …
صدا میزنه : آریا … داداش وایسا …
آریا انگار کر شده … نمی شنوه … می چسبم به در و حواسم رو زنی که از قسمت شاگرد ماشین سینا پیاده میشه پرت نمیکنه ….
آریا بیشتر به چشمم میاد … آریا هنوز کاملا بهم نرسیده که یقه م رو نگه می داره … می چسبونه به در فلزی پشت سرم و نمی خوام بفهمه می ترسم ازش … اخم می کنم …
کیفم رو زمین می ندازم و با هر دو دستم دستش رو که گیره یقه م مونده میگیرم : چیکار میکنی ؟ …
می غره : من یا تو ؟ … ول شدی … صاحاب نداری میگردی …
اخمم غلیظ تر میشه … سینا بهمون می رسه … ساعد دست آریا رو میگیره و می خواد عقب بکشه …
نمیتونه … زورش بهش نمیرسه و با صدایی که می خواد بلند تر نشه میگه : تابلوعه به قرآن … آریا می شنوی ؟

نمی شنوه … عصبیه … به هم ریخته س … یه دستش گیره یقه م مونده و دست دیگه ش روی در خونه ….
صدای زن میاد … آهسته : آقا آریا … اگه اینورا باشن چی ؟ …
نگاه آریا بی پلک به منه و من میگم : تو بگو … تو بگو صاحابم کیه ؟ .. گوش میدی؟ … با حیوون حرف میزنی مگه ؟ …
سینا بهم چشم غره میره و میگه :، بریم تو خونه … اونجا حرف میزنیم …
آریا باز زیر لب زمزمه میکنه : سرویست میکنم رها … می شنوی ؟ … فک کردی ولت کردم هار بشی ؟ …
بغضم گرفته … صدام خش بر می داره … آریا می شنوه … می فهمه … همیشه همینطوره …
پای بغض کردنم که وسط بیاد ، کوتاه میاد …
حالام کوتاه میاد …
عصبی مشتی به دری که منو بیخه اون نگه داشته می کوبه …
من و سینا و اون دختری که حالا می شناسمش تکونی می خوریم و محکم ولم میکنه ‌‌‌… کوبیده میشم به در … جوری که کمرم درد میگیره و چهره م در هم میشه …
بازم زیر لبی می غره : باز کن وامونده رو …
نگاهم تار می بینه اونا رو … اشک جمع شده توی چشمام و نگاهه فریبا … اون دختری که همکاره آریاس و همیشه وقتی با آریا حرف میزنه عشوه قاطیه صداشه و اون نگاه اذیتم میکنه … حالا بهم زل زده ….
صدای آریا بلند میشه : با توام …
نگاهم تاب می خوره تا آریا و آب دهنم رو قورت میدم و لب میزنم : خودت باز کن …
آریا کلافه سمت سینا بر میگرده و میگه : نگا … لج میکنه با من ‌…
کفری خم میشم و کیفه روی زمین مونده م رو برمی دارم … برعکسش میکنم روی زمین … وسایلام پخش میشه …
رژ لبم … آینه م … کیف پولم …. کیفه مدارکم … به درکی توی دلم میگم و لب میزنم :
_ کلید کو ؟ … ها ؟ … تو بردار باز کن این لعنتی رو …

اخم می کنه و نیم قدم تند سمتم برمی داره که سینا بند بازوش می شه … نمی ذاره جلو تر بیاد و آریا اما تهدید آمیز لب میزنه :
_ به حضرت عباس میزنم دهن مهنت رو پایین میارما …
دروغ چرا ؟ ‌.. می ترسم و اخم کرده بی حرف نگاش میکنم …
دست توی جیبش می بره و کلید خونه که دیتش مونده رو بیرون میاره و غر میزنه : تو پارتی با یه نره خری دیدمش جای اینکه لال شه زبونش دو ‌..
من روی پاهام می شینم … دلم گرفته س از آریا … راست میگه ها …. ولی خب دلم گرفته … اصلا زندگی من به خودم مربوطه ….
وسایلای روی زمین پخش شده رو توی کیفم می ندازم و آریا بی حرف میشه ‌‌. جمله ش تموم نمیشه و من محل نمیدم …
کیف به دست سر پا میشم و عقب میرم … ابروی بالا رفته ی سینا و اخمای به مراتب درهم تره آریا به چشمم نمیاد ….
فریبا گردن میکشه برای بهتر دیدنه داخل خونه و من هنوزم نمی دونم چه خبره …
به اونا پشت می کنم و می خوام داخل برم … جا می خورم …
چشمام گرد میشن از باز موندن در ساختمون خونه … از وسایله پخش شده توی حیاط …
وسایل مثله جعبه ی آرایشیم …. حتی چمدونی که قفلش شکسته … حتی عینک آفتابی مارکم …جا می خورم و تند می خوام داخل برم که بازوم رو کسی میگیره و سمت صاحب دست برمیگردم …
آریا : کجا ؟ … شیر شدی … واستا کنار …
خودش زودتر داخل میره … فریبا وارد حیاط میشه و لب میزنه : چه خبره ؟ … دزد اومده ؟ ….
خودم حرصی ام … عصبی ام … سمتش برمی گردم و لب میزنم : پ نه پ … وسایله خونه م هوسه هوا خوری کردن ! …
سینا جلوی خنده ش رو میگیره و داخل میاد … در خونه رو میبنده … فریبا با غیض نگاهم میکنه و من چشمم سمت ساختمون میره …
اینکه خونسردم و خیالم راحته واسه اینه که آخرین عروسی که رفته بودم تمام طلاهام رو خونه ی مامان فرشته اینا جا گذاشته بودم … پول نقد ی توی خونه نداشتم … همه ش کارت عابر بانکی که همراهم بوده …
همین موقع آریا بیرون میاد …

اخم داره …. تند نزدیکم میاد و نیم قدم عقب بر می دارم اما یه قدم مونده به من صبر میکنه و صدا بلند میکنه :
_ چندمین باره ؟ …
جا می خورم … از کجا فهمیده قبلا هم اومدن ؟ .. از کجا می دونه اولین بار نیست ؟ … صدای سینا رو از پشت سرم می شنوم : از کجا می دونی قبل اومده ؟ …
آریا با همون عبوسی سمت سینا برمی گرده : شازده زورش می اومد در حیاط رو قفل کنه … اینکه چمدونش رو قبل بزرگ زده یعنی یه جای کار میلنگه …
سمت من نگاه میکنه : نمی لنگه ؟ ..
تند از کنار آریا می گذرم و داخل میرم … دهنم باز می مونه از پذیراییه به هم ریخته … از عسلی های دمر شده و مبل هایی که نا مرتبن ! دزد بودن یا راهزن ؟؟؟ …
آریا پشت سرم داخل میاد و صدای پا می شنوم … بعد صدای آریا که میگه : بیرون باش سینا …
سمت آریا نگاه می کنم … در ساختمون رو میبنده و آب دهنم رو قورت میدم : چرا بیرون باشه ؟ …
آریا نچی میکنه و مانتوی روی جا رخت آویزی که کنار ورودی هست برمی داره ‌…
بی هوا از کنارم می گذره و من با نگاه دنبالش میکنم …
همزمان میگه : جداشدیم درست … منتهاش بی ناموس نشدم تا اونجا که همکارم رنگه لباس زیره جناب عالی رو بفهمه ! …
چشمام گرد میشه وقتی آریا مانتوی دستش رو روی سوتینه روی مبل می ندازه و صورتی رنگه ! …
لبم رو گاز میگیرم : اونجا چیکار میکنه ؟ …
_ آریا نیستم نفهمم این بی ناموس کیه که به تو … به خونه ی تو عادت کرده … کیه که می دونه تو کی نیستی که تنهایی …

دلشوره میگیرم … ترس هری ریخته میشه ته دلم و بی هوا … بعد از این همه مدت … بعد از این همه کل کل صدا میزنم اسمش رو
…. لب میزنم :
_ خاک به سرم .. آریا … آریا دارم سکته میکنم !…
تابلوعه که بغض کردم … که الانه اشکام بریزن .. آریا دعوا کرده باهام … کدورت این وسط موج میزنه … آریا شوهرم نیست …
ولی .. ولی جلو میاد … تا نزدیکیم … تا نشستنه دستش روی بازوم و کمی خم تر شدنش برای بهتر دیدنم و میگه :
_ وقتی از سر قبرم پا شدی … اون موقع عزا بگیر که کسی نیست هواتو داشته باشه !
دلم مچاله میشه … قلبم می کوبه ، بد می کوبه … کم چیزیه برای ابرازه عشق ؟ … اونم از آریا …‌
زل زده موندم به چشماش به اون لعنتی های من عاشق کنش …. با همین فاصله … تارخ یا آریا ؟ …
تو نگاه آریا اطمینان موج می زنه … موج میزنه و می خوام بگم مراقبم باش … می خوام بگم و قبلش از دهنم در میاد :
_ خدا نکنه …
در بی هوا باز میشه … من جا می خورم … حتی تکون سختی می خورم … آریا ولی بی حرکت مونده … من سمت در برمیگردم …
فریباس … دخترا نگاه های هم جنسشون رو درک میکنن … نگاهی که به آریا داره اذیتم می کنه …
مخصوصا وقتی منو نا دیده میگیره و رو به آریایی که انگاری به زحمت نگاه از من می گیره برمیگرده و میگه : چیزی شده آقا آریا ؟
آریا اخم داره … روی خوش نداره و رو به فریبا میگه :
_ شما برید … من بعد راه می افتم ! …
جا خوردن فریبا رو حس می کنم … می فهمم … فریبا اما با مکث سری تکون میده و بیرون میره … خیلی نمی گذره که صدای بسته شدن در حیاط رو می شنوم …

سمت آریای اخمو برمیگردم ومیگم : شیفت نیستی امشب ؟
فاصله میگیره ازم … حس میکنم این دوری کردنش رو … به روی خودم نمیارم … اما ناراحت میشم … دور میشه ازم و سمت اتاق خواب میره … میشنوم که میگه :
_ میذاری مگه ؟ … روز و شب نذاشتی برا من … اینا چیه رها ؟ …. ها ؟؟ …
دنبالش راه می افتم و به اتاق میرسم … به کمد لباسای خالی شده م … چشمام رو اشک پر میکنه … اتاقه به هم ریخته م رو میبینم … پاهام شل میشه … ترس داره دیگه … نداره ؟ …
من همیشه توی این خونه تنهام و یه عوضی عادت کرده بیاد و هر از گاهی خونه م رو به هم بریزه …
بار اول نیم ستی که مامان از آخرین مسافرتش برام از دبی آورده بود رو برده بود !
وا میرم روی صندلی میز آرایشیم و آریا دستا به کمر وسط اتاق ایستاده … دوره میکنه اطراف و میگم :
_ باز میاد ؟ …
آریا تند و عصبی سمتم برمیگرده : گه خورده بی ناموس … اصلا جناب عالی نباس صدات دربیاد ؟ … نباس بگی بهم دزد زده خونه رو ؟ ..
خودم شاکی ام … عصبی ام … نگرانم … تند خو میگم :
_ چی رو بگم آریا ؟ … ها ؟ … همین روزمره هم بهت زنگ میزنم بد و بیراه بهم میگی … نمیگی ؟ …
آریا کلافه دستی بین موهاش میکشه … نگام میکنه و بی هوا و بی مقدمه ، رک و راست می پرسه : دوسم داری هنوز ؟ …
بدم میاد ازش … از این مراعات نکردنش … حس میکنم تحقیر شدم … بد تحقیر شدم … قطره اشکم سر می خوره و لج میکنم … با خودم و دلم و آریا …
_ نه …
بی مکث بهش میگم … جا خوردنش رو حس میکنم … زل زدن و خیره موندنش … حتی حرکت سیبک گلوش رو که آب دهنش رو قورت میده اما اخماش باز نمیشن و میگه : خوبه ! ….
خوبه گفتنش مثل مابقی حرفاش محکم نیست … وا رفته س … به درک …