سکوت و خیره شدنش به چشمهام اونقدر طولانی شد که مجبور شدم دوباره خودم ازش بپرسم:

-نمیخوای جواب سوالم رو بدی…!؟

اینبار دیگه خیلی ساکت نموند.تکونی به خودش داد و گفت:

-بهتره بری بخوابی!

در کمتر از چند ثانیه فاصله ی ابروهام ازهم کم شد.
اونقدر بهم نزدیک شدن که مطمئن بودم چسبیدن به چشمهام و شدن یه خط صاف.
با لحن محکمی گفتم:

-ولی من جوابتو نشنیدم…

عبوس نگاهم کرد و گفت:

-من جوابی واسه سوالت ندارم!

پوزخند زدم.اول پوزخند و بعد هم….هه!
بعدش خندیدم.
من جوابم رو گرفتم.
عقب عقب رفتم و گفتم:

-این خودش جوابه! مرسی! مرسی که جواب سوالمو دادی…حالا خوشحالم که اینو میدونم.خوشحالم جواب سوالی که واسم به علامت سوال گنده شده بود رو میدونم…

لبخند عریضی زدم و بعد رو پاشنه پا چرخیدم و خواستم سمت در برم که حس کردم دنبالم اومده و بعدهم که صداش رو از پشت سر شنیدم :

لبخند عریضی زدم و بعد رو پاشنه پا چرخیدم و خواستم سمت در برم که حس کردم دنبالم اومده و بعدهم که صداش رو از پشت سر شنیدم :

-من هیچ جوابی به تو ندادم…

نرسیده یه در اتاقش ایستادم.دستمو به لبه در تکیه دادم و سرم رو برگردوندم سمتش و گفتم:

-چرا دادی!

چشمهاش رو تنگ کرد و پرسید:

-چی رو میخوای اثبات کنی شیدا…

با همون لبخند هیستریک جواب دادم:

-اینکه امشب هم یه مسئله ی تاریک برام روشن شد… تو باهمون جمله ات جواب منو دادی…وقتی که ازت پرسیدم جواب میخوام و تو گفتی بهتره برم بخوابم…گفتی جوابی واسه سوال من نداری.
تجربه و خیلی چیزای دیگه اثبات کردن وقتی آدم ها از جواب دادن به یه سدال طفره میرن یا مستقیما ازش فرار میکنن فقط یه دلیل داره…
نمیخوان دروغ بگن چون اگه راستشو بگن به مذاق طرف مقابل خوش نمیاد!

مکث کوتاهی کردم.با انگشتهای لرزونم که نمیدونم چرا دچار اون حالت شدن،موهام رو پشت گوش جمع نگه داشتم و ادامه دادم:

-میدونی…من خیلی وقته که فراموشت کردم.
و رویای من اینه یه روز این شهر و همه ی آدمهاش رو ترک کنم و برم.
حالا خوشحالم…
خوشحالم که قبل از اینکه این اتفاق وقت و زمانش برسه جواب سوال گنده ای که همیشه باهاش درگیر بودم رو گرفتم!

ودر آخر لبخند محوی زدم و خطاب به اون که بی حرف تماشام میکرد آهسته گفتم:

-بابت امشب ممنون! شب بخیر…

در اتاق رو باز کردم و رفتم داخل.همینکه بستمش و احساس کردم حالا تنها هستم اشکام روی صورتم سرازیر شدن.
احساس میکردم یه موجود غریب و تنها و بی کَسم…
یه موجود که ناخواسته طالب محبت کسی شده که حتی نمیخواد جدیش بگیره.
فرزاد که بهم‌محبت میکرد من هوایی میشدم غاقل از اینکه همچی از سر دلسوزی و ترحم بود.
و کیه که از اینکه دیگران براش دل بسوزونن خوشحال میشه مگه گدایات که محتاج این حس بودن!
دراز کشیدم روی تخت…سرم رو توی نرمی بالش فرو بردم و با روی هم فشار دادن چشمهام عطر تنشو که میشد جای جای اون رو تختی حس کرد بو کشیدم.

کاش لااقل قلب لعنتیم بعداز دیدنش نمی لرزید که درد نداشتنش به دردهای دیگه ام اضاف بشه.
پس کی این شرایط تموم میشه ؟
کی روزهای خوب من هم سر میرسن و کی میتونم از این شهر برم !

رو تختی رو تو مشتم جمع کردم و شروع کردم گریه کردن.
صدای گریه هام رو تو بالش خفه میکردم که از این اتاق بیرون نرن و به گوش اون نرسن که بازم واسم دل نسوزونه!
بختی کج تر از بخت من هم آخه وجود داشت !؟

بختی سیاه تر از بخت من !؟

چرا خدا دوستم نداشت!؟

چرا همه جوره داشت آزارم میداد…