* چهار روز بعد*

تلفنم پشت سرهم زنگ میخورد اما من جرات اینکه تماس رو جواب بدم نداشتم.
من از شدت شرمندگی اتفاقات پیش اومده حتی دلم نمیخواست خودمو تو آینه نگاه کنم چطور میتونستم تماسهای مامان رو جواب بدم!؟
لبم رو عصبی وار زیر لبهام می جویدم و درحالی که دستهام رو بهم چسبونده بودم و بین زانوهام نگه داشته بودم پامو تند تند تکون میدادم و از گوشه چشم موبایلمو نگاه میکردم.
بالاخره قطع شد اما پشت بندش به پیام برام اومد.
دستمو سمت موبایلم دراز کردم و با پیام رو زا چشم خوندم:

” کدوم گوری هستی شیوا؟ جواب بده”

انگشتمو پس کشیدم و آه کشون سرم رو خم کردم و گذاشتم رو زانوهام.
آخه چرا یهو همچی اینجوری رفت رو هوا !؟
هووووف!
صدای پیامک بعدی تنم رو تو هم مچاله کرد.
سعی کردم پیامش رو نخونم که بازم فکر و حواسم بهم نریزه اما موفق نشدم.
دوباره پیام رو باز کردم و لب زنان خوندمش:

“جواب بده شیوا…کجایی؟”

وای!
چرا دست از سرم برنمیداشت!؟
چرا نمیذاشت واسه یکی دور روز هم که شده راحت باشم !؟
نفس عمیقی کشیدم و با انگشتهایی که از شدت خشم می لرزید با کلی غلط املایی براش نوشتم:

“نگران نباش. جهنمی که توشم خونه ی شهرام نیست”

پیام رو ارسال کردم و گوشی رو انداختم کنار.
پاهام رو جمع کردم رو کاناپه و دوباره سرمو گذاشتم رو زانوهام و آهسته زمزمه کردم:

“تا کی من باید اینجا بمونم؟ تا کی باید جای امیرو غصب کنم و پنهون بشم تو ابن خونه؟”

همینطور تو سرم باخودم حرف میزدم که دستی روی شونه ام نشست و منی که حسابی توی خودم رو بدجور وحشت زده کرد…