احساس میکردم خوابم اما خواب نبودم.
این اتفاقات خوب خوب واقعا داشتن تو بیداری میفتادن و البته…
من هم باید مثل شهرام به زبون چرب و نرم مادرم که مار رو هم از لونه اش میکشید بیرون ایمان میاوردم!
واقعا جز اون کی میتونست اقا رهام رو وادار کنه و اصلا چی بهش گفت و تو گوشش چی خوند که مجاب و راضی به این وصلت شد؟
یکم از چایی که خدمتکار آورده بود چشید و گفت:

-من همچی رو به خودتون میسپارم! خودتون مقدمان عروسیتون رو فراهم کنید هر جاهم به من و مستانه نیاز بود میتونین رومون حساب باز کنید…هرچند میدونم به ما نیازی پیدا نمیکنید!

مکث کرد.سرش رو چرخوند سمت من و گفت:

-اینجارو همیشه ودر هر حالتی خونه ی خودت بدون حتی وقتی با مادرت قهر میکنی!

آهسته گفتم:

-چشم!

سرش رو با رضایت جنبوند و حین بلند شدن از روی مبل گفت:

-اینجارو خونه ی خودتون بدونید!

سرم رو چرخوندم سمت شهرام و بهش نگاه کردم.
کج لبش رو داد بالا و خیره نگاهم کرد.
درسته لبهاش بسته بودن اما حس میکردم میتونم صداش رو بشنوم.
صدای حرفهایی که با نگاه هاش بهم میگفت و ترجمه شون میشد اینکه:

“دیدی گفتم صبر داشته باش حل میشه !”

لب زنان گفتم:

-پیشگویی چیزی هستی !؟

کنار گوشم گفت:

-نه! هرجی میکشم از جذابیتم…

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم:

-خود تعریف!

خندید و سرش رو برد عقب.
و من واقعا خواب بودم یا بیدار !؟
این واقعیت بود یا یه خواب شیرین !؟
کاش یکی از من نیشگون میگرفت ولی نه!
حتی اگه این یه خواب هم باشه دلم نمیخواست بیدار بشم!