_خوشحالم از زندگیت راضی هستی

کلی باهم حرف زدیم و فهمیدم که با وجود تلاش های زیادم خاله طلعت بخاطر بیماری که داشته از دنیا رفته وقتی شنیدم خیلی ناراحت شدم چون زیادی به گردنم حق داشت

آدرس خونه اش و شماره تلفنش رو گرفتم که باهاش در ارتباط باشم و ازش خواستم به کسی در مورد من نگه هر چند میدونستم بعد از مرگ خاله طلعت و ازدواج کردنش برای همیشه از اون محله رفته و به قول خودش با کسی در ارتباط نیست

همین باعث شده بود دلم گرم باشه که کسی از وجودم باخبر نمیشه چون من برای همیشه دور اون محل و آدماش رو خط کشیده بودم

بعد از اینکه چندساعتی پیشم موند با زنگ خوردن گوشیش و اینکه آقاشون نگرانش شده کلی ازم قول گرفت که بازم مثل چندسال پیش گم و گور نشم بلند شد و رفت

بعد از رفتنش در ظاهر خودم رو مشغول کار کرده بودم ولی تموم فکر و ذهنم رو اون حرف نیره که در مورد آراد بود پُر کرده و از ذهنم بیرون نمیرفت

یعنی واقعا طی این سال ها یکبارم دنبال من نگشته و اصلا به اون محله سر نزده ؟؟
این از آرادی که میشناختم بعید بود

یکدفعه فکر اینکه حتما درگیر خانواده جدیدش شده و به کل منو فراموش کرده درست مثل خاری توی قلبم فرو رفته و داشت منو از پا درمیاورد

مقصر خودم بودم از اول نباید میزاشتم از اون برام بگه که حالا به این حال و‌ روز بیفتم کل شب نتونستم راحت بخوابم و از این پهلو به اون پهلو شدم نه اینطوری فایده نداشت باید یه کاری میکردم

حدود یه ماهی از مشغله فکری هام در مورد آراد گذشته بود و به زور تونسته بودم خودمو کنترل کنم تا سراغش نرم و حتی شده از دور نبینمش

و کارمم توی شرکت دوست مرتضی حل شده بود و یه هفته ای میشد که گندم رو مهد نزدیک خونه ثبت نام کرده و منظم سر کار میرفتم و برمیگشتم

ولی این وسط یه چیزی آزارم میداد
اونم محبت های گاه و بیگاه مرتضی نسبت به گندم بود

و این چیزی نبود که من میخواستم
پس تصمیم گرفتم باهاش در این مورد صحبت کنم تا فاصلش رو با گندم رعایت کنه و زیاد باهاش صمیمی نشه چون از وابستگی بعدش میترسیدم

طبق عادت این چندوقته پشت میز کارم نشسته و مشغول کار بودم که تلفن همراه ساده ای که بخاطر شرکت و مهد گندم خریده بودم زنگ خورد ‌

شمارمو جز چندنفر کسی نداشت
با تعجب از کیفم بیرونش کشیدم که چشمم خورد به اسم مهد که روی صفحه نمایش کوچیک گوشی روشن خاموش میشد

با نگرانی تماس رو وصل کردم که صدای گرفته مربی توی گوشم پیچید بعد از سلام و احوالپرسی دلم طاقت نیاورد و با کنجکاوی پرسیدم :

_خانوم مربی صداتو گرفته اس چیزی شده؟؟

با بغض گفت :

_آره ولی نمیدونم چطور بگم آخه

گندم از بچگی زیاد از حد بازیگوش و شیطون بود و همیشه یه جای از خودش رو زخم و زیلی میکرد حالا با شنیدن حرفای مربیش دلم شور میزد که نکنه باز کاری کرده باشه

_چیزی شده ؟؟ گندم کاری کرده ؟؟

_نه فقط هول نکنید ما الان بیمارستانیم

_چیییییییییی ؟؟

با صدای داد بلندم چند تا از همکارا که توی اتاق بودن با تعجب نگاهم کردن

_نترسید فقط با یکی از بچه ها دعواش شده یه خورده سرش خون ریزی کرده آوردیمش بیمارستان

بعد از اینکه آدرس بیمارستان رو ازش گرفتم وحشت زده بلند شدم و شروع به جمع کردن وسایلم کردم

خداروشکر آخرای تایم کاری بود پس باعجله و بدون اهمیت به نگاه سنگین و پِچ پِچ های کارمندای دیگه از شرکت بیرون زدم و سوار اولین ماشینی که از رو به رو میومد شدم

تا به بیمارستان برسیم دل تو دلم نبود وکم مونده بود از شدت استرس پس بیفتم‌

همین که وارد اتاقی شدم و چشمم به گندم با سر بادپیچی شده روی تخت خورد انگار تموم انرژیم به یکباره تحلیل رفته باشه

پاهام سست و بی حال شد و اگه دستمو به دیوار نگرفته بودم نقش زمین میشدم

_وااای چی شدید ؟؟ حالتون خوبه نازی خانوم

اشاره ای به گندم که چشماش بسته و بیهوش به نظر میومد کردم و لرزون گفتم :

_چی بلایی سر بچه ام اومده

با عجله بازوم رو گرفت و کمکم کرد پیش گندم برم

_یه لحظه از کلاس رفتم بیرون دیدم صدای جیغ و گریشون میاد و این بلا رو سر خودشون آوردن

ملتمسانه دستش رو گرفتم

_حالش که خوبه ها ؟؟

سری تکون داد

_آره خوبه نگران نباشید فقط سرش یه بخیه کوچیک خورده

کنارش لبه تخت نشستم و دستش رو گرفتم
بالاخره بعد از نیم ساعت چشمای خوشگلش رو باز کرد و با دیدنم گریه اش اوج گرفت

با دلی گرفته بغلش کردم و روی سرش رو بوسیدم اینقدر ناز و نوازشش کردم تا بالاخره آروم گرفت و توی بغلم خوابید

از اینکه دوباره خوابش برده بود نگران سراغ دکتر رفتم که بهم اطمینان داد چیزی نیست و بخاطر داروهای هست که مصرف کرده

چندساعتی نگران توی بیمارستان میچرخیدم
تا بالاخره برگه ترخیصش رو گرفتم

بعد از اینکه کارهای تسویه حساب رو حل کردم
داروهاش رو از همون داروخونه بیمارستان گرفتم و با عجله به اتاق یعنی جایی که گندم بستری بود رفتم

_پاشو مامانی باید بریم

با خوشحالی بلند شد و دستاش رو به نشونه آغوش برام باز کرد

لبخند خسته ای زدم و بغلش کردم ، سرشو روی شونه ام گذاشت و چشماش رو بست

از بس در طول روز سر پا ایستاده بودم که تموم بدنم درد میکرد و حالا به زور داشتم پاهام رو دنبال خودم میکشیدم و راه میرفتم

توی فکر دستمو روی کمر گندم گذاشته و با سری پایین افتاده داشتم از راهروی بیمارستان میگذشتم که یکدفعه حواسم نبود و نزدیک بود با ویلچری که قصد داشت از رو‌ به رو و از پیج راهرو عبور کنه و سمت من بیاد ، برخورد کنم

زودی یک قدم به عقب برداشتم و دستپاچه لب زدم :

_ببخشید حواسم ند…..

باقی حرفم با دیدن کسی که روی صندلی ویلچر نشسته و بی روح درست مثل کسایی که روحی توی تنشون نیست به رو به روش خیره شده و پلکم نمیزد ، نصف و‌نیمه رها شد

شوکه خشکم زده و قدرت هیچ عکس العملی رو نداشتم بعد از سال ها داشتم صورت کسی رو میدیدم که هر ثانیه آرزوی دیدنش داشت منو از پا در میاورد

ولی حالا دیدنش اونم اینطوری اینقدر شوک بهم وارد کرده بود که قدرت هیچ عکس العملی رو نداشتم

به سختی زبونم رو که به سقف دهنم چسبیده و خشک شده بود رو تکونی داده و با صدایی که انگار از ته چاه بیرون میاد اسمش رو زیرلب زمزمه کردم :

_آراد

ولی مردی که پشت ویلچر ایستاده بود و حرکتش میداد بی اهمیت به حال من ، دسته های ویلچر رو گرفت و با هُلی که بهش داد از کنارم گذشتن