#از زبان ماهان

هنوز در بهت بودم و به آن دخترک چموش فکر میکردم ، خواهری که اینروز ها غزال گریز پایم شده بود .

مارال ، با لحنی شیطون گفت :

ماهان ، از صمیم قلب خوشحالم که یه خواهر مثل غزال داری

به اندازه ی تموم ۲۵ سالی که منو عذاب دادی ، داره حرصت میده یه دختر ۱۵ ساله .

دستمو نوازش وار روی گونش کشیدم : الان خوشحالی یکی داره حرصم میده ؟

تا خواست جواب بده ، با بدجنسی لپش رو آنچنان محکم کشیدم که جای انگشتام رو صورتش موند

آخ بلندی گفت و دستش رو روی جای آسیب دیده گذاشت .

با خونسردی گفتم : آخی ، درد گرفت ؟

با خشم نگاهم کرد و تا خواست جوابم رو بده ، خم شدم و روی صورتش ، جایی نزدیک لب هایش رو بوسیدم . غضب نگاهش ، جایش را به بهت ، خجالت و صد البته عشقی داد که تمام این سالها در چشمانش لبریز بود .

سرش را پایین انداخت و با خجالت گفت : بسه دیگه ماهان ، یکم حیا کن

یعنی چی که از وقتی محرم شدیم زرت و زرت ماچم میکنی ؟

دستم را روی ران پایش گذاشته و نوازش کردم ، خجالت و حرصی شدنش را دوست داشتم

محکم روی دستم زد و با التماس نالید : ماهان …

– جان ماهان ؟

چشم هایش خندید : یادته چند سال پیش ، تو باغ بابام ؟

یادش به خاطره ای افتاده بود که سال ها بود به دست فراموشی سپرده شده بود .

با کمی تاخیر جواب دادم :

یه دختر کوچولو که دلش گردوی تازه میخواست و پسر عموی فداکارش ، دختر عموشو برد بالای درخت تا گردو بچینه

با لحنی پر کنایه ادامه ی حرفم را گفت : و اون پسر عموی فداکار ، مارال بیچاره رو انداخت زمین و داغ گردو رو به دلش گذاشت .

– خودتم میدونی عمدی نبود

آره ، میدونم .

به لحن پر حرصش خندیدم : ولی خب عوضش دو روز بعد ، یه گونی پر براتون گردو آوردیم .

جوابم را نداد و در عوض صدای ظبط را بلند کرد ، دستش گرفتم و روی پایم گذاشتم و نوازش کردم ، انگار بخواهم که امروز نامهری های روز های قبل را جبران کنم :

ما که این حرفا رو نداریم ، تو چقد ناز داری

ما شاه و بی بی بودیم ، چی کارِ سرباز داری؟

ما که دلمونو پایِ هر چی دلت خواست دادیم

پاس دادیم به اونی که بلد نی پاسکاری

فقط بلدی که ، دلِ منو بشکنی

اونی که گفتی واسشی حقشو بش ندی

فقط میدونی که ، همه چی و عشقمی

ولی نمیتونی یه چیزو اِنقده کش ندی

بعد از رسوندن مارال ، ریموت رو زدم و رفتم توی پارکینگ .

وارد خونه شدم و سلام دادم .‌‌

رفتم پیش بابا که در حال مطالعه بود

بعد از سلام ، پرسیدم :

بابا ، شما به نتیجه ای رسیدین؟

– بله ، آقا فرهاد قبول کردن

با این حرف ، نا امیدی از دلم پر کشید .

با خوشحالی گفتم : واقعا ؟

– بله ، واقعا .

به اتاقم رفته رو به روی میز کامپیوتر نشستم . چشمانم ، دوخته به کتاب رو به رویم بود اما ذهنم سمت خواهری بود که اگر چه روی خوش نشان نمیداد اما عاشقانه دوستش داشتم ، در همین مدت کم .

شیطنت هایش ، خنده هایش

چقدر دلم میخواست در آغوش بکشمش و دلتنگی های سال های غیبتش را جبران کنم

غزالی که خبر بودنش را چند روز پیش فهمیدم ولی انگار قبل از اویی وجود نداشته .

همچون کسی که ۱۵ سال جایش خالی بوده و اکنون ، همه تشنه ی حضور و گوشه چشمی از چشمان دریایی اش هستند .

چشم هایم را بستم دلم کمی ، فقط کمی آرامش میخواست .

آرامش و خوابی که اینروز ها حرامم گشته بود .

روی کاغذ دیواری ساده و کلاسیکم با انگشتان کشیده ام ، طرح های فرضی میکشیدم .

طرح چشمانی درشت ، معصوم و زیبا

آیا میشد این ها را به تصویر کشید ؟

میشد شیطنت هایش را روی کاغذ رسم کرد ؟

دختر ظریفی که صورت کوچکش را در نقاب چادر و روسری قرار داده بود

چیز هایی که از نظرم مسخره می آمد

زن ها چرا آزادی ندارند ؟

دخترانمان هرکدام ، حداقل ۱۰ متر پارچه را در طول روز ، با خود حمل میکنند .

در ورزشگاه حاضر نمیشوند

بهتر است بگوییم ، نمیتوانند حاضر شوند .

به راستی این ظلم تا کجا ادامه داشت؟

این ممنوعیت ها …

بخدا که اگر قدرتش را داشتند ، همچون طالبان افغانستان ، زنانمان را منع میکردند از تحصیل .‌

این جهالت تا کی ادامه داشت ؟

آیا میتوان آینده ای بهتر داشت ؟

آینده ای با وجود برابری جنسی

آری ، من برعکس خیلی از مردان

عقایدی فمینیستی دارم و بر دلایل خود نیز پایبندم .

هر مردی را ، زنی به وجود آورده و اینکه ارزش زن را کمتر از مرد بدانیم ، جهالت نیست ؟ جهالتی عرب وار …

کمی از قهوه ام را چشیدم و بعد دوباره مشغول مطالعه شدم  .‌‌‌

نویسنده : ترنج