° آوای توکا °

خطبه جاری میشود . به عقد هم در میایم . ترلان حلقه هامان را می آورد . رینگ ساده است . اسم‌ هایمان در دل حلقه ها حک شده است .

با عسل کام هم را شیرین نمی‌کنیم . این نجوا های زیر لبش هست که به کامم عسل می اید . حبه حبه قند در دل عاشقم آب می کند .

حاج زین الدین سپه سالار پیش میاید . محبوب دل نگاه نافذش را از این مرد به ارث برده است .

به پایش می ایستم . استرس دارم . دستم در دست محبوب دل عرق کرده است .

هدیه عقدمان سندی شش دونگ است . در خانه باغ حاجی . در همسایگی زرین تاج خانوم که حتی به عقدمان نیامده است .

حاج زین الدین می گوید :

-گشت و گذارتون رو کردید شب خونه باشید …

حرف پدرش را می برد :

-حاج خانوم ….

– اون با من ،چند صباحی بگذره دلش نرم میشه کوتاه میاد.

بعید می دانستم دل زن با من یکی صاف شود . گفته بود به عقد پسرم در بیایی روزگارت سیاه است . ته دلم را با زبان تلخش خالی کرده بود .‌

گفته بود من برای ته تغاری حاج زین الدین آرزوها دارم . گفته بود تو در شأن پسرم نیستی . من را در شأن خودشان نمی دید .

پدرم جلو نیامد . مادرم و ترلان فقط پیش امدند‌ .مادر که در آغوشم می گیرد .

بغض بیخ گلویم می چسبد .

هنوز نگاهش دلخور است اما مادر است با همه دلخوری مهربان است . گردنبند یادگار مادرش را به من هدیه می دهد . می دانم که به جانش بسته است .‌

زیرگوشم مادرانه نجوا می کند . از شبی که در پیش داریم می گوید و من سرخ و سفید میشوم .

از بنیه ضعیف من و هیکل او که دوتای من است می گوید و دلم میخواهد زمین دهان باز کند و من را به قعر خودش بکشد.

موتور سیکلتش را روبروی محضر پارک کرده است ، حتی خودش هم کت و شلوار به تن نکرده و من هم حریف نشده بودم . از تیپ رسمی بیزار است .

خودش را قلدور گرفته گفته بود من همینم که هستم جرئت داری نخواه . و من هم جرئتش را هم اگر داشتم دلش را نداشتم .

ترک موتورش می نشینم می گوید :

– دستتو حلقه کن دور کمرم جوجه رنگی .

می خندم :

– من قناریم جوجه رنگیم چیم اخر ؟؟

– تو عزیزدل اقاتی  تاج سر منی بگم یا ملتفت شدی جغل خانم ؟

دستم به دور کمرش نمی رسد . دربرابرش زیادی نحیفم , سر به شانه پهن مردانه اش می‌چسبانم .

– بگو بازم .

– پدرسوخته رو ببینا  چه خوشش اومده .

غش غش میخندم و او صدا بم می کند.

– جووون من به قربون خندهات.

– زبونتو گاز بگیر .

– چشم . شما امر کن خانوم .

دلم برای چشمی که می گوید قیلی ویلی میرود .

گازش را می‌گیرد و من از پشت به او میچسبم . سرعتش زیادی بالاست .‌می گویم :

-چه خبرته ؟

– داری دیوونم میکنی توکا .

– اِ وا من که کاری نکردم….

– گرمای تنت لاکردار،گرمای تنت .

گر می‌گیرم لب می‌گزم .

-خجالت بکش .

– زنمی خجالت چی ؟ وقتی به هفت روش سامورایی ترتیبتو دادم توهم خجالتت میریزه .

بدتر گر می‌گیرم . ذره ای از حجب و حیای حاج زین الدین را به ارث نبرده است.

از من که صدایی نمی اید می گوید .

– ساکتی چرا ؟ چهچه بزن قناری .

– باورم نمیشه همه چی تموم شده .

– تموم نشده تازه شروع شده توکا گفتم بهت من عاشق بچم ؟

خجالت می کشم .‌با مشت اما آرام به کمرش می کوبم . الکی اخ و ناله می کند ولی صداش پر از خنده است .

– دست بزن نداشتی .

– آب شدم کم خجالتم بده .

سر مست قهقهه سر می دهد :

– توله این کجاش خجالت داره که دوس دارم ننه توله هام باشی ؟

از پهلویش نیشگون میگیرم .

– زوده حالا واسه این حرفا .

سرتق می گوید:

– اتفاقاً همین حالا وقتشه خاله ریزه گفته باشم قرص مرص جلوگیری ملوگیری نداریم .

– مَهبد!

– جان مَهبد پشت فرمونم ادا اطفار نیا میزنم یکیو ناکار میکنما .

– زبونتو گاز بگیر .

– کشتی مارو هی زبونتو گاز بگیر ..

مقابل سفره خانه ای که پاتوق همیشگیمان است توقف می کند پیاده میشوم شانه به شانه هم داخل میشویم .

دنج ترین جای ممکن را انتخاب می کند . چشم من به فضای سفره خانه است و چشم او به من .

پنجه های جسور مردانه‌ اش بین پنجه های نحیفم می غلتد . گارسون به تخت ما نزدیک میشود .

از من نمی پرسد که چه می‌خوری میداند که انتخاب بی قید و شرتم جوجه زعفرانی است ‌.‌ سفارش دو پرس جوجه کباب زعفرانی و مخلفات میدهد .

– ساکتی جغجغه ؟

دست درهم می چلنام . مواقع استرس این حرکت ارامم می کند .

-مهبد .

شالم که عقب رفته است را جلو می کشد ، سرپنجه اش مثل مار روی پوست دستم حرکت می کند‌.

– جون مهبد ؟

– استرس دارم .

می خندید : اون وقت چرا ؟

لب تر می کنم :

– زرین تاج خانوم …

– اون با من ….

– دلش رضا نیست مهبد.

دست دورم حلقه می کند . سرم روی شانه اش می نشیند .

– نباشه . علف باید به دهن بزی شیرین بیاد که اومده .

– خیلی میترسم .

– تا من زندم .‌نفس میکشم حق نداری از احدی بترسی .

ترس عجیبی نسبت به آن زن دارم . پلک میزنم .

می‌گوید:

– ببینمت توکا .

سربالا نمی گیرم :

– نمیخوام مظلوم باشی . این جماعت مظلوم به خودشون ببینن میدرن نگاه به نمازه و روزه و کیا بیاشون نکن.

لقمه لقمه به دهانم می گذراد ، می گویم بس است جا ندارم می گوید :

_میخواهم برای شب بنیه داشته باشی.

و سرخم می

کند .

من شرم میکنم و او غش غش به سرخی گونه هایم می خندد :

– ای من به فدای لپ‌ گلیت .

– مهبد .

لب بر می‌چیننم و او تشر می زند :

– لباتو هم غنچه منچه نکن .

شب میشود ، کسی با منقل اسپند به استقبالمان نمی آید مهبد خود کلید به در می اندازد و در را باز می کند .

از من میخواهد جلو بیافتم ولی پاهایم به زمین چسبیده است و نمیتوانم قدم از قدم بردارم .

– مهبد ؟

بشکنی جلو صورتم می زند :

– جون گفتم تا من زندم چی ؟

جواب که نمی دهم می گوید :

– توکا تا من زندم چی ؟

– نترسم .

-همینه نترس خلاف شرع که نکردیم .

باهم داخل عمارت حاج زین الدین سپه سالار می شویم .‌ دست حمایتگرش پشتم است ولی نمیتوانم حس ترسم را نادیده بگیرم .