حامی کلافه دستی به صورتش کشید و چشمان بی حال سراب را شکار کرد. چند ثانیه بدون پلک زدن خیره اش ماند که سراب رو گرفت.

تلخندی زد و همراه سروان محمودی بیرون رفت.

انتظار چیزی جز این را داشت؟

که مثلا سراب با روی باز از او استقبال کند؟

یا از اینکه وحشیانه تن و بدنش را دریده بود تشکر کند؟!

زهی خیال باطل!

بیرون از اتاق که ایستادند، حامی با نوک انگشت چشمان سرخش را مالید و نیشخندی زد.

_ من در خدمتم!

سروان محمودی نگاهی به سر تا پایش انداخت و دستی به گردنش کشید.

_ با اینکه یه درصد هم شک ندارم که ادعاهای اون خانم کذب محضه، اما قانون دست و پام رو بسته و مجبورم ولت کنم!

خیلی خوش شانسی پسر!

چینی روی پیشانی حامی می افتد. متوجه نشده بود، چه شد؟!

_ ببخشید من متوجه عرایضتون نشدم!

محمودی پوزخند صداداری میزند و کلاهش را روی سر میگذارد.

_ حتی این واکنشتم منو مطمئن تر میکنه!

شانه بالا انداخته و بالاجبار میگوید:

_ اون خانم ادعای شما رو تایید کردن، گفتن شما کمکشون کردین اما یادشون نمیاد چه اتفاقی براشون افتاده!

چشمان گرد شده ی حامی را که دید خندید. خاک فرضی روی شانه ی حامی را تکاند و خصمانه نگاهش کرد.

_ با اینکه میدونم یه جای کار میلنگه و تو درست وسط این ماجرایی، اما چون شکایتی نداره مجبورم بیخیال این قضیه بشم.

از حامی فاصله گرفت و انگشت اشاره اش را در هوا تکان داد.

_ دعا کن به جونش که آزادی الانت رو مدیونشی!

رفت و حامی چون برق گرفته ها سر جایش خشکش زد. سراب از او دفاع کرده بود؟

اما چرا؟

مگر نه اینکه از او متنفر بود؟

_ سراب، چیکار داری میکنی؟

صدای پای پرستاری که از مقابلش گذشت او را از بهت خارج کرد. سرگشته و حیران از کاری که سراب کرده بود، سمت اتاق برگشت.

دلش برای مظلومیت و مهربانی سراب گرفت. فرصت خوبی برای تلافی داشت اما از خیرش گذشت و او را به دردسر ننداخت.

آن وقت او… آه!

نفس حبس شده اش را بیرون داد و انگشتان کشیده اش را میان موهایش برد. همه شان را سمت بالا هدایت کرد و وارد اتاق شد.

سراب با صدای باز شدن در سمتش چرخید و از دیدن حامی پوزخندی زد.

_ برو پی کارت!

حامی نزدیکش شد و لبخند خسته ای زد. صندلی را نزدیک تخت گذاشت و رویش نشست.

دستانش را در هم قفل کرده و میان ران هایش فشرد تا مبادا بی اجازه ی او سمت دست سراب پرواز کنند!

سراب نگاه تند و تیزی حواله ی چشمان چراغانی اش کرد و همین که خواست چیزی بگوید، سرفه امانش را برید.

با هر سرفه انگار کسی دستش را داخل زخمش میبرد و با تمام توان میفشرد. از درد بالایی که تحمل میکرد صورتش جمع شد و اشکش چکید.

حامی به سرعت دست زیر گردنش برد و طوری که به شکمش فشار نیاید او را نیم خیز کرد.

پشت کمرش را نوازش کرد و کنار گوشش پچ زد:

_ چیزی نیست، الان تموم میشه.

بعد از چند سرفه ی دیگر، سراب بالاخره توانست نفس راحتی بکشد. اما هنوز هم درد امانش را بریده بود که لب گزیده و بی صدا اشک میریخت.

حامی سرش را روی متکا گذاشت و چشمان دو دو زنش را به شکم سراب دوخت. با دیدن چند قطره خون که لباس صورتی بیمارستان را سرخ کرده بود از جا پرید.

لباس را بالا زد و پانسمان خونی را که دید، با دو سمت بیرون رفت.

بالا تنه اش را از لای در بیرون انداخت و بی توجه به ساعت، فریاد زد:

_ پرستار، پرستار، کسی نیست جواب منو بده؟

دختر جوانی در حالی که چیزی گوشه ی لپش داشت سمت اتاق دوید. لقمه ی داخل دهانش را یک دفعه ای بلعید و چهره ی هراسان حامی را از نظر گذراند.

_ چیه آقا، چه خبره؟ مریضای دیگه خوابنا، آروم تر.

حامی به داخل اتاق اشاره ای زد.

_ زخمش باز شده فکر کنم.

پرستار داخل شد و او را دعوت به آرامش کرد.

_ شما آروم باشین الان چک میکنم.

بالای سر سراب ایستاد و پانسمانش را باز کرد. تکخندی زد و با لحن شوخی گفت:

_ کشتی گرفتی با زخمت دختر؟

سراب بینی اش را بالا کشید و مظلومانه لب برچید که حامی گفت:

_ سرفه اش گرفت.

_ چیز مهمی نیست نترسین، الان برمیگردم.

کمتر از یک دقیقه ی دیگر با یک سینی از تجهیزات پانسمان برگشت و پانسمان قبلی را باز کرد.

چشم و ابرویی برای حامی آمد و با لحنی عادی گفت:

_ دو تا از بخیه ها باز شده، یه کوچولو تحمل کنی تموم میشه.

حامی متوجه منظورش شد و کنار سراب ایستاد. از او میخواست حواسش را پرت کند.

دست کوچک سراب را میان دستانش گرفت و روی صورتش خم شد.

_ دردت اومد دستمو فشار بده خب؟

سراب وحشت زده به سوزن و نخی که در دست پرستار بود نگاهی انداخت. از یک آمپول ساده هم میترسید و این موقعیت برایش چون مرگ بود.

سرعت ریزش اشک هایش بیشتر شد که حامی دست زیر چانه اش برد و سرش را سمت خود چرخاند.

_ هی هی منو نگاه کن، تا من کنارتم از چیزی نترس.

روزی خودش عامل وحشت سراب بود و حالا پناهش میشد… زندگی همینقدر میتواند عجیب باشد!

فرو رفتن سوزن را که داخل پوستش حس کرد، ناخن هایش را داخل گوشت دست حامی فرو کرد و هق زد.

_ حامی…