ناچار صندلی عقب جا گرفتم، با امدن لاله و مادرش و مادرجان اخم‌هایم در هم رفته سریع به قباد که پشت فرمان نشسته بود گفتم:

_ سه نفری این ته خفه میشیم، بخوام طعنه تشرهاشونم بشنوم تضمین نمیکنم سالم برسیم خونه!

از آینه نیم نگاهی به سمتم انداخت:

_ خیله خب…

گیج نگاهش کردم، سریع پیاده شد و به سمتشان رفت، گیج خیره‌یشان شدم، نمیشنیدم چه میگوید اما هرچه که گفت، نگاه خاله‌اش برزخی شد و مادرش هم با اخم‌های در هم رو به قباد چیزهایی میگفت.

جلل‌الخالق! اینجا چخبر بود؟

کمی حرف و بحث بود، که لاله دوباره با ان قیافه‌ی تابلویش که میگفت ادای حال خراب در اورده، دست به شکمش گرفت و کمی خم شد، نگاه نگران هر سه‌یشان به سمتش برگشت، که قباد با نگرانی به سمت ماشین راهی‌اش کرد، پوزخندی زدم…

اگر میخواستند به بیمارستان بروند، قطعا ان دو عجوزه لاله را رها نمیکردند، من هم تحملشان را نداشتم پس…

موبایلم را دراورده اولین و نزدیکترین اژانسی که سراغ داشتم را گرفتم.

بعد از درخواست ماشین، پیاده شده رو به قباد که سعی داشت لاله را در ماشین جا دهد با طعنه گفتم:

_ ببرش بیمارستان…

نیم نگاهی سمتم انداخت، در ماشین را بست و خاله و مادرش هم سریع سوار شدند، در سمت من هنوز باز بود که به یکباره با کشیده شدنش بسته شد، با دهان باز به حرکت خاله‌اش خیره شدم، در را روی من که بیرون امده بودم بست!

_ بیا برات تاکسی بگیرم…

لحنش کلافه بود، انگار او هم از این رفتارها خسته شده باشد، سری تکان دادم و با پوزخند عقب رفتم:

_ نه، تو زنتو برسون بیمارستان، نکه همیشه مواقع حساس حالش بد میشه…بخاطر همون!

گیج نگاهم کرد، من هم موبایلم را در هوا تکان دادم:

_ اژانس خبر کردم، چند دیقه دیگه میرسه!