چرخی در تخت زدم. هنوز گیج خواب بودم که صدایی مردانه بلند یاالله گفت. در جا پریدم، تازه یادم آمد که خاتون گفته بود پسر مش حسن می‌آید.

سریع نشستم، لباس‌هایم را باید عوض میکردم، صدای احوال پرسیشان می‌آمد.

ظاهرا هنوز داخل نیامده بود، اما صدای گیرایی داشت!

سریع پیژامه‌ام را با شلوار بگ و هودی پشمی‌ام عوض کردم. موهای شلخته‌ام را هم با شانه‌ سریع کمی مرتب کردم و بالای سر گوجه‌ای بستم.

کل وسایلم در همان چمدان و ساکی بود که آورده بودم، اتاق خاتون خالی بود، فقط یک دراور قدیمی داشت، با آینه شمعدانی خیلی قدیمی، از همان‌ها که در دهه‌ی پنجاه سر سفره‌های عقد می‌گذاشتند، فکر کنم از جهیزیه‌ی حاجیه‌خاتون بود!

از اتاقی که در نداشت و به جایش پرده‌ای گل‌گلی کشیده بودند، خارج شدم، مردی جوان و هیکلی در درگاه در داشت کفش‌هایش را میکند:

_ سلام…

سر بلند کرد و خیره‌ام شد، چشمان آبی‌اش لحظه‌ای شوکه‌ام کرد، اما سریع نگاه گرفت و اخم کرد:

_ سلام خانم…خاتون دسشویی کسی نیست؟

_ نه پسرم کی باشه؟

با سر اشاره‌ای به من کرد:

_ مهمون داری، گفتم شاید کس دیگه‌ای هم باشه!

خاتون داشت سفره را میچید، صبحانه‌ی مفصلی بود، اما این وقت صبح، هنگام اذان؟ زیادی زود نبود؟ حتی هوا هنوز روشن نشده بود.

_ نه پسرم، برو وضوتو بگیر، تا نمازتم بخونی تخم‌مرغا حاضره.

ابروهایم بالا پرید، لحظه‌ای به خودم نگاه کردم، شاید برای پوششم بود که نگاه نکرد؟ نماز میخواند، حجاب نداشتم!

کمی خجالت زده شدم، اما نخواستم تغییری ایجاد کنم، وقتی نگاه نمیکرد و کنترل نگاهش را داشت دیگر به من مربوط نبود.