تخمامون چسبید به معدمون ماهی ی پارت میزاری

تمام بدنش منقبض شده بود و حتی نمی‌توانست حرکت کند؛ علیرضا خندید:
_ مثل زالو چسبیده به اینجا، اون تو رو بیرون نکنه تو بیرونش نمی‌کنی!
بالاخره به خودش آمد، خودش را پشت دیوار کشید و دستش را روی دهانش گذاشت تا جیغ نکشد؛ از گوشه‌ی چشم ورودشان را دید، علیرضا اول وارد شد.
شلوارک مشکی رنگی به پا داشت با تیشرت سرمه‌ای رنگ هاوایی، آلپ‌ارسلان پشت سرش وارد شد؛ عینک آفتابی‌اش روی موهایش بود و اخم داشت، شلوار کتان کرم رنگ و پیراهن قهوه‌ای‌اش عجیب به تنش نشسته بود.
زیباتر از قبل شده بود یا دلارای زیادی دلتنگ بود؟ از پشت هاله‌ای از اشک خیره‌اش شد، کتانی‌های گران قیمت سفید رنگ و ساعتی شیک که در مچ دست چپش بود؛ با بلند شدن صدای علیرضا بدنش یخ زد.
_ بیخیال بابا… اینجا رو ارسلان!
متعجب خندید و ادامه داد:
_ جمیله زاییده؟! سنش به زاییدن نمی‌خورد آخه‌!
آنقدر از دیدن آلپ‌ارسلان متعجب بود که حضور هاوژین را فراموش کرد؛ نگران از پشت دیوار خیره‌شان شد، هاوژین همانطور که انگشت اشاره‌اش را مک می‌زد خیره نگاهشان می‌کرد و اخم آلپ‌ارسلان شدت پیدا کرده بود.
صدایش که بالا رفت تمام خاطرات تلخ دلارای تکرار شد، صاحب این فریاد هیولای زندگی‌اش بود، دیو داستان! دیوی که دلارای حتی برای شنیدن فریادهایش هم دلتنگ بود.
_ جمیله؟ ابوذر؟
علیرضا همانطور که با گوشی‌اش سرگرم بود، سمت در رفت.
_ من تا شب میام داداش… منصوره منتظره.
آلپ‌ارسلان با چندش نگاهش کرد و او دوباره خندید؛ دلارای چشمانش را بست، صدای ضربان قلبش را می‌شنید، دهانش خشک شده بود و پاهایش می‌لرزید.
آلپ‌ارسلان دوباره فریاد زد:
_ ابوذر؟
هاوژین ترسیده به گریه افتاد و دلارای مستأصل لبش را میان دندان‌هایش فشرد، بالاخره سروکله یکی از بادیگاردها پیدا شد، عربی صحبت می‌کردند؛ اما دلارای می‌دانست به احتمال قوی آلپ‌ارسلان سراغ دخترها را می‌گیرد.
موهایش را چنگ زد و زیرلب ناله کرد:
_ آقایی که منتظرش بودن اون بود؟!
چرا هرگز درباره شغل آلپ‌ارسلان در دبی کنجکاوی نکرده بود؟ چیزهایی می‌شنید از کلاب اما… صدای گریه‌های هاوژین که بالاتر رفت بغضش بزرگ‌تر شد، پاهایش می‌خواست با سرعت سمت هاوژین بدوند و عقلش نهیب می‌زد که تمامش کن.
هاوژین با گریه صدایش زد:
_ ماما… ماما…
اشک روی گونه‌اش سقوط کرد و لب زد:
_ جان مامان.
آلپ‌ارسلان انگار نمی‌شنید! بی‌توجه به او اطراف را زیر نظر داشت، می‌خواست بفهمد آدم‌هایش کارشان را خوب انجام داده‌اند یا نه و انگار نه انگار کودکی کنارش زار می‌زد؛ صدای زنگ موبایلش بلند شد، کمی از هاوژین فاصله گرفت و تماس را وصل کرد.
_ بله هنگامه؟
هاوژین از پشت دیوار دیدش، لبخند زد و سعی کرد آرامش کند؛ با دیدن دلارای گریه‌اش متوقف شد؛ اما با لب‌های برگشته و صورت خیس از اشک دستش را سمتش دراز کرد و اولین قدم را نامتعادل برداشت، دلارای دستش را مقابل دهانش گرفت و چشمانش را بست؛ ثانیه‌ای بعد صدای افتادن هاوژین و برخورد چانه‌اش به زمین دلش را خون کرد.
آلپ‌ارسلان همانطور که جواب هنگامه را می‌داد سمت بچه برگشت.
_ آره صبح رسیدم، پروازم تاخیر داشت.
هاوژین این بار با درد جیغ می‌کشید، طوری که دل هر بیننده‌ای به رحم می‌آمد؛ به شکم روی زمین افتاده بود، رد خون روی چانه‌اش مشخص بود و با چشمان سرخ از اشک به ارسلان نگاه می‌کرد و هق می‌زد.
دلارای زیرلب به آلپ‌ارسلان التماس کرد:
_ یه کاری کن… مگه نمیگن خون، خون رو می‌کشه؟ دخترته لعنتی، بغلش کن!

پ.ن ۱_ «کل این پارت بدون خط‌های فاصله‌ی اضافی که برای بلند نشون دادن پارت اضافه شدن و حتی ویرایش شده و با رعایت علائم نگارشی درست، نتیجه‌ش شد متنی با این حجم که نوشتن و ویرایشش یه ربع کمتر از من زمان برد؛ فقط می‌خوام بگم نویسنده داره به شعور مخاطبش توهین می‌کنه، این همه فاصله زمانی برای یه پارت به این کوتاهی و پر از اشکالات نگارشی-دستوری مسخره‌ست.»
پ.ن ۲_ «من خودم نویسنده‌م، می‌تونم بفهمم گاهی برای نوشتن یه خط هم آدم چقدر می‌تونه تلاش کنه و به نتیجه‌ای نرسه، جدی می‌گم هزار نوع دلیل از انجماد قلم و نبود وقت یا حتی تمرکز و… می‌تونه باعث بشه نوشتنت متوقف بشه و خدا می‌دونه کی بتونی دوباره بنویسی! ولی این درست نیست که توی شرایطی که نمی‌تونی بنویسی به مخاطبت نگی که دچار مشکل توی روند نوشتنت هستی و بدتر از اون سعی کنی مخاطبت رو این جوری فریب بدی و متنی پر از ایراد و بهم ریختگی تحویلش بدی!»
پ.ن ۳_ «حداقل کاری که این جور مواقع نویسنده باید انجام بده اینه که به مخاطبش احترام بذاره، در درجه‌ی اول عذرخواهی کنه و بعد بگه که مشکلی داره و یا تا اطلاع ثانوی نمی‌تونه ادامه بده، مخاطب هم آدمه و درک می‌کنه، پس نویسنده هم باید درک کنه که این همه آدم وقتشون، پولشون و صد البته ذهن‌شون که داره نوشته‌ای رو می‌خونه براشون ارزشمنده، قرار نیست به خاطر خودخواهی و بی‌مسئولیتی یه نویسنده مخاطب پول و وقتش رو هدر بده و تهش هم متنی رو بخونه که هیچ گونه ارزش ادبی که نداره هیچ و صرفاً فقط ایراده و چندتا دیالوگ که کمک آنچنانی هم به پیشبرد داستان نمی‌کنه!»