نگاهی به فندک میان انگشتانش انداخت و ادامه داد

_ سیگار نکش بچه اینجاست پدر نمونه

آلپ‌ارسلان با حرص نخ سیگار را پایین آورد و پچ زد

_ چشم رئیس!

دلارای محلش نداد

خسته بود

انگار روزهایی طولانی خواب راحت به چشمانش نیامده بود

حالا می‌توانست بخوابد و به تنهایی هاوژین و دوری از او فکر نکند

بخوابد بی آنکه نگران باشد هر لحظه آلپ‌ارسلان پیدایشان می‌کند

میدانست محال است او اجازه دهد به اتاق سابق برگردند پس بدون مخالفت بالشت ها را روی تخت چید و جای هاوژین را اماده کرد

بیش از نیمی از تخت را بالشت چید تا زمانی که بچه غلت میزند از تخت پایین نیفتد

شیشه شیر و دماسنج را همراه فلاسک آب روی پاتختی گذاشت و دستمال مرطوب و پوشک را روی زمین چید

حالا روی تخت تنها به اندازه یک نفر جا مانده بود

بی توجه چراغ خواب را خاموش کرد و کنار هاوژین خوابید

ارسلان سیگارش را برداشت و وارد تراس شد

ساینا ساعتی پیش رسیده بود

برخلاف انتظار ارسلان برخورد سردی نداشت

مثل قبلا گرم و صمیمی بود

دقایقی طولانی در باشگاه قدیمی سه طبقه که ارسلان قصد داشت شعبه جدید شود گشت و درباره تک تک قسمت ها نظر داد

ورودی ها ، اتاق ها ، پشت بامی که برایش برنامه های عجیبی داشت و فضای خروجی

اگر لحظات آخر به جعبه‌ای که فرستاده بود اشاره نمی‌زد ، ارسلان باور میکرد که او به عنوان طراح آنجاست ، نه خواهر صدف

به اتاق که برگشت دلارای و هاوژین خواب بودند

آرام سمت تخت قدم برداشت

ناخوداگاه پتو را با احتياط بالا آورد تا روی بچه را بپوشاند اما لحظه آخر پشیمان شد

اگر دلارای تنها ملحفه سفید رنگ نازکی رویش انداخته بود حتما دلیلی داشت!

پوزخند زد

باید اعتراف میکرد دخترکِ۱۷ ساله ای که با لباس مدرسه قایمکی به خانه اش می آمد مادر شده و خوب هم از عهده مادری کردن برآمده بود!

هاوژین کنار مادرش آرامش داشت ، حالش خوب بود و در آغوش او بودن را به همه چیز ترجیح می‌داد

نفسش را بیرون داد و پتو را به جای هاوژین، روی دلارای کشید

خواست دور شود اما پاهایش یاری نکردند

انگشت اشاره اش را به آرامی روی گونه‌ی دلارای کشید

لاغر شده بود

زیرچشمانش گود افتاده و نگاهش طراوت قدیم را نداشت اما هنوزم زیبا بود

موهای کوتاه به چهره اش می آمد اما باید فکری به حال نامرتبیشان می‌کرد

دستش را نوازش وار روی چانه‌اش کشید

حالا که کسی تماشایش نمی‌کرد میتوانست به خودش اعتراف کند با نبود دلارای چیزی در زندگی اش کم بود

شاید برای دقایقی دلتنگ شده بود

دلتنگ تهران و پنت هاوسی که دلارای صبح زود به جای مدرسه آنجا می آمد و ثانیه ای از ارسلان جدا نمی‌شد

دلتنگ روزهایی که دختربچه‌ای چشم و گوش بسته برای کنار او بودن خطر می‌کرد و کوتاه نمی آمد

نگاهش سمت هاوژین رفت

دخترکِ بدعتق ثمره همان روزها بود

ثمره ای که هنوز هم وجودش را باور نداشت

قبول پدر شدن خودش برایش راحت تر بود تا بپذیرد دخربچه‌ای که بعضی روزها در کوچه مدرسه پیاده اش میکرد مادر شده است!