صدای مازیار بود. آره صدای خودش بود. مطمئن بودم.
دستم رو گذاشتم جلوی دهنم.
بیشتر دقت کردم ببینم چی میگه.
صدای سروش هم اومد.
_ در جریان نبودم. کسی به من اطلاعی نداد قربان.
از کجا باید می دونستم؟
چشمام کم مونده بود از حدقه بزنه بیرون؟ قربان؟
_ همون احمقی که باهاش در ارتباط بودی می دونست
_ چیزی بهم نگفتن. من پوزش می خوام.
_ پوزش تو الان به چه دردی می خوره؟ حال و روز دلارام رو دیدی؟
دیگه حتی نگاهم نمی کنه.
این قرارمون نبود.
_ چه جوری می تونم جبران کنم؟!
_ فقط زودتر تمومش کن.
بچها کارا رو تموم کردن یا نه؟
_ میگن چیزی نمونده
_ تمومش کنید. بگو سرعت بدن به کارا.
_ چشم…
حس کردم داره میاد سمت در.
هول شدم
سریع رفتم و پشت یکی از گلدون های بزرگ توی راهرو قایم شدم.
خدا خدا می کردم متوجه حضورم نشده باشه.
صدای دور شدن قدم هاش که اومد یکم سرمو آوردم بالا و دیدمش.
داشت می رفت.
نفس صدا داری کشیدم و بلند شدم.
حرفاش تو سرم داشت تکرار می شد.
اون حرفا چی بود زد؟
چرا سروش با مازیار اونجوری حرف می زد.
چرا بهش می گفت قربان.
اصلا چی شد که سروش به حرف اومد؟
مغزم داشت منفجر می شد.
هنگ کردم.
یه چیزی این وسط درست نبود. باید تاتوی ماجرا رو در می‌آوردم.
یعنی موسوی می دونست که مازیار اومده اینجا؟
باید می رفتم و فقط همینو ازش می پرسیدم.
ببینم اصلا می دونه ارتباط اینا با هم چیه.
آخه طوری با هم حرف می زدن انگار وسط عملیاتن
و خیلی وقته هم دیگه رو می شناسن.
بیخیال سروش شدم و رفتم سمت اتاق موسوی.
پشت در وایسادم و بی معطلی در زدم.
_ بفرمایید.
رفتم داخل.
موسوی با دیدن من جا خورد.
یکم شوکه و بی هیچ حرفی نگاهم کرد و بعد گفت :
سلام خانم یاقوتیان.
خوش اومدید.
جدی گفتم :سلام.
ممنون. می تونم بیام داخل؟
_ بله بفرمایید.
کامل وارد اتاقش شدم و درو بستم.
رفتم روی همون مبل همیشگی نشستم.
نه گذاشتم و نه برداشتم.
گفتم :
مازیار یاقوتیان اینجا بود. درسته؟
بازم شوکه شد. انگار امادگی رو به رو شدن با من و جواب دادن به سوال هام رو نداشت.
یکم من من کرد که خودم گفتم :
اینجا دیدمش.
_ بله اینجا بوده.
سر تکون دادم.
_ میشه لطفا بگید چی کار داشت؟
یکم مکث کرد. بعد جدی شد و گفت :
خانم یاقوتیان فکر نمی کنم این مدل سوال جواب کردن درست باشه.
این یعنی به تو ربطی نداره. یا نمی تونم جواب بدم
