بازگشت به گذشته ….

از خانه ی زنعمویش برگشتند

سمیه حال نزاری داشت ، احوالش به هیچ عنوان به سامان نبود

بدون درنگ به سوی اتاقش روانه شد … تا آنجا با خیال راحت بگرید

هنوز قدمی از قدم بر نداشته بود که صدای مادرش گوشش را در بر گرفت : سمیه !

رو برگرداند ، سر به زیر انداخت و با بغض به زمین چشم دوخت

سودابه نگران جلو آمد ، صورت دخترش را نوازش کرد و متعجب پرسید : چیزی شده دخترم ؟ رنگ به رو نداری ؟ با آرمین حرفتون شده ؟

پس سودابه هم متوجه آن بی محلی ها شده بود

ناگاه قطره اشکی روی صورتش غلتید

قطره اشک دخترک بی نوایش را پس زد

_ مادر دورت بگردم عزیزم. گریه نکن

گریه نمی کرد ، او خود گریه بود و گریه خود او

_ چی شده تعریف کن برام ؟

و تنها چیزی که بر زبانش جاری شد این بود : عادتم مامان ، حالم خوب نیست فقط همین

مهر سکوتی روی لب های سودابه نشست

سری به تایید تکان داد و دخترک را رها کرد ، به حال خود …

سمیه با لبخند تلخی داخل اتاقش شد

دیگر این زندگی را نمی خواست ، زنده بودن را نمی خواست ، بدون آرمین بودن را نمی خواست …

از درون کیفش قرصی بیرون آورد ، نزدیک سی عدد قرص را در دهانش فرو برد ، بدون خوردن قطره ای آب آن حجم از قرص را قورت داد

پلک زد ، اشک هایش جاری شدند و درد قلبش وسعت گرفت

او مستحق مرگ بود حداقل از نظر خودش ….