زنعمویش نگاهی به هانا انداخته با تشر لب زد :‌چرا اینجا نشستی برو دیگه
هانا گویی فراموش کرده باشد تند از جا برخاست ، به سمت اتاقش حرکت کرده چشم پر غلظتی هم نصیب مادرش کرد ، اما این میان در قلب عاشق سمیه هلهله به پا بود
هنوز آرمین نیامده بود اما دستان سمیه از عرق چسبان شده بود و ضربان قلبش هم که فریاد می زد این دختر عاشق است و بسوزد عشقی که فرجام ندارد ، بسوزد عشقی که بخواهد دل دلبر بشکند و دل دلدار
کاش راهی بود این عشق را نابود کرد ، ویران کرد اما روی قلب خود آوار نشد
نمی دانست با آمدن آرمین این قلب دیوانه اش امان می‌دهد به او ؟ بعید می دانست چرا که این قلب بی قرار قصد سوراخ کردن قفسه ی سینه ی سمیه را داشت
راستی اگر از تصمیمش گذر کند می‌تواند دلتنگی اش را پنهان کند ؟ دلتنگ آرمین بود اما دیگر دلتنگ شدن و نشدنش معنی نمی داد وقتی میخواست این عشق را بسوزاند و انتها دهد به این دلدادگی و دل دادن ها …
نفسی عمیق کشید ، شاید زنعمویش هم متوجه احوال نابه سامانش شد که کنجکاو پرسید : سمیه جان حالت خوبه ؟
لبخندی روی لب زد و در قبال سخن زن عمویش سر تکان داد و گفت : ممنون خوبم ، فقط یکم گرممه !
نگاهش روی در میخ شد ، پس کی این هانای گور به گور شده می آمد و می‌گفت این آرمین خان کی خواهد آمد ؟
حالا مثلا تعیین زمان آمدن آرمین چه تاثیری بر تپش بی ملاحظه و محکم قلبش داشت ؟ هیچ !
اندکی بعد هانا لبخند زنان به جمعشان بازگشت
زنعمویش پرسید : زنگ زدی ؟
هانا کنار مادرش نشسته لب زد : آره مامان جان گفت تو راهه ترافیکه الان میاد !
نفس حبس شده در سینه اش را رها کرد ، آرام تر شده بود ترس مقابله با ارمینش کمتر شده بود ، می‌توانست امیدوار باشد و به قدرت خود اتکا کند و این عشق را امشب دفن کند آن هم برای ابد و یک روز ….