از همان فاصله نگاهش گره خورد در نگاه عماد …

سیبک گلوی عماد بالا و پایین غلتید … چیزی در دلش تکان خورده بود .

آیدا از جا برخاست و تمام قد ایستاد . با آن نگاه رک و نترس … که شبیه یک شمشیر آخته بود !

احساس ناامیدی غلیظی عماد را گیج کرد . این نگاه … و این حالت سنگی چهره … هیچ علامتی از آشتی پذیری نداشت ! خراب کرده بود و می دانست … این خرابی را نمی تواند آباد کند .

ولی تمام جراتش را جمع کرد … راه افتاد به سمت او . در تمام مدت نگاهشان لحظه ای از هم جدا نشد … .

نگاه آیدا تیز و ستیزه جویانه بود و نگاه عماد … بی حس و ناخوانا .

عماد به او رسید و درست در دو قدمی اش ایستاد . دید که زیر پلک آیدا پرید … لب هایش بهم چفت شد ! حالتی گرفته بود که انگار می خواست به عماد حمله کند … .

بعد دهان باز کرد چیزی بگوید … .

دست عماد به نشانه ی سکوت بالا رفت .

– بریم یه جای خلوت !

دهان آیدا یک بار باز و بسته شد . اما عماد حتی صبر نکرد که مخالفت او را بشنود . به سرعت چرخید و رفت به طرف آسانسور . درهای آسانسور هنوز باز بودند . عماد وارد اتاقک آسانسور شد و در انتظار آیدا … .

آیدا هم پشت سرش رفت .

عماد دکمه ی طبقه ی بیست و سوم را فشرد و بعد انگشتانش را درهم قفل کرد … با نگاهی رو به پایین … .

به آیدا نگاه نمی کرد . اضطراب داشت ! اضطراب … چه حس غریبی ! آخرین بار کِی این حس را تجربه کرده بود ؟ … وقتی سال دوم دبیرستان کارنامه اش را خراب کرده بود و باید آن را به پدرش نشان می داد ؟ … یا وقتی گلدان محبوب مادرش را شکانده بود و تکه های شکسته اش را زیر میز پنهان می کرد تا از چشم او پنهان کند ؟ .‌..

اضطراب را وقتی می توانست حس کند که کاری را خراب کرده بود ! … و خراب کرده بود ! این بار خراب کرده بود ! ‌… و کِی می توانست این رابطه را درست کند ؟ …

البته اگر می شد نامش را رابطه

#سال_بد ❄️

#پارت_564

به طبقه ی بیست و سوم رسیدند و وارد آن پنتِ لعنتی شدند . همان پنت با مبلمانِ خنثی و میز بار و تراس شیشه ای … .

آیدا ایستاد و نگاه کرد به اطرافش . به یاد آورد دفعه ی قبل با چه حالی به اینجا آمد و حالا …

حالا دیگر احساس یک قربانی را نداشت … که هر چه برایش ارزشمند بود قربانی کرده بود ! … که دیگر اب از سرش گذشته بود ! …

عماد نفس عمیقی کشید و خواست چیزی بگوید :

– آیدا ‌…

دست آیدا به نشانه ی سکوت بالا رفت … این خشم بود ؟ … ولی چیزی بالاتر ! چیزی شبیه گلایه … شبیه ناامیدی مطلق بود ! …

عماد نمی خواست آیدا ناامید شود ! می دانست ناامیدی با روح انسان چه می کند ! او این حال را تجربه کرده بود ‌‌‌… و نمی خواست آیدا هم تجربه کند .

– بهت گفته بودم به شهاب کاری نداشته باش ! ازت خواهش کردم …

عماد پلک هایش را روی هم فشرد . چه باید می گفت ؟ … چقدر خسته بود … و چقدر به این زن احتیاج داشت ! … آخ اگر کمی … فقط کمی با او مهربان تر بود …

– تو به من قول داده بودی … ! … گفتی رهاش کردی … کاری به کارش نداری !

صدای آیدا لرزید … و قلب عماد هم …

– می خواست منو بکشه !

این دفاعی که از خود داشت … تنها چیزی که می توانست بگوید ….

نگاه آیدا روی زخم گردن او نشست … و بعد روی زخمِ هلالی شکلِ پیشانی اش . هولناک بود فکر کاری که شهاب انجام داده بود … اما خشم آیدا، گلایه اش … بسیار عمیق تر از این حرف ها بود ! …

با تمام بغض فریاد کشید :

– به دَرَک !

و بعد … قطره اشک داغش که روی صورتش چکید … و سپس اشک های دیگر … .

– ای کاش می کشت ! … ای کاش …

✅🔤🔤

#سال_بد ❄️

#پارت_565

چیزی در درون عماد در هم شکست ! … بی اختیار خندید … و آیدا هق زد … .

عماد چند قدم به عقب پس رفت و خود را روی کاناپه رها کرد . تپش درد را در شقیقه هایش احساس می کرد … و نیاز مبرمی به دود داشت .

عماد سیگار روشن کرد … و آیدا باز گفت :

– دستش … دستش فلج شده ! دنده هاش ترک برداشته ! … اینقدر بهش مسکن و آرامبخش می زنن که منو نمی شناسه !

گریه می کرد … و صدایش رفته رفته بالاتر می شد … .

– لعنتی ! … لعنتی عوضی ! تو به من قول دادی … چطور تونستی ؟ …

آیدا هق زد … و عماد شروع کرد به تَرَک برداشتن … .

– من روی حرفت حساب کرده بودم ! من فکر می کردم به من راست می گی ! نامرد ! عوضیِ نامرد !

عماد کامی عمیق از سیگارش گرفت و مونوکسید کربن و آمونیاک و حس ناامیدی و خُرد شدگی اش را درون ریه اش حبس کرد … . و نگاه کرد به آیدا …

آیدا که مثل ابر بهار گریه می کرد . تمام آرامشی که از دیروز برای خود دست و پا کرده بود … حالا دیگر نداشت ! غروری هم نداشت ! … امیدی هم نداشت ! …

دور خود چرخی زد و گریه کرد .

عماد نگاه کرد به او و آرزو کرد … کاش می توانست پا به پای آیدا گریه کند ! اما او هرگز اشکی نداشت … رنجش بالاتر از این حرف ها بود ! … رنجش آنقدر زیاد بود که میخواست برود و مقابل پاهای دلبرکش زانو بزند … و ببوسد تک تک گلهای سفیدِ دامنش را ! … می خواست … اما …

#سال_بد ❄️

#پارت_566

آیدا که مقابلش ایستاد … کاملاً نزدیکش … عماد باز نگاه از گلهای دامنش نگرفت . چشم های آیدا را دوست داشت و اشک هایش را نه ! …

– تو میخواستی زندگی ما رو نابود کنی و کردی ! دیگه بس کن ! … اگه ذره ای وجدان داری … دیگه اذیتمون نکن !

دست عماد بی اختیار پیش رفت و انگشتانش دور مچ آیدا حلقه شد .

– شاید بشه کاری کرد که …

آیدا با خشونت دستش را عقب کشید :

– نمیشه ! … هیچ کاری نمیشه کرد ! … از این بدتر نکن فقط ! … ما به اندازه ی کافی بدبخت شدیم !

دست عماد در هوا معلق ماند … و آیدا از او دور شد … .

همراه خود بوی عطرش را هم برد … عطر سبک و دلنشینی که انگار از گلهای دامنش برمی خاست … .

صدای بسته شدن در را شنید و پس از آن … دیگر هیچ !

ساکت … بی حرکت … همانطور نشست روی کاناپه . سیگار ذره ذره در دستش خاکستر شد و نفهمید … تا آتش به فیلتر رسید و انگشتانش را داغ کرد . آن وقت ته سیگار را روی فرش انداخت … .

از جا برخاست و با عجله به دنبال موبایلش در جیب های لباسش گشت . به مجتبی زنگ زد … .

– امر بفرمایید آقا !

– آیدا اومد پایین ! … آیدا رو پیدا کن نذار با اون حال تنهایی جایی بره !

– بله آقا، همین الان دیدمش داره …

تماس را قطع کرد … .

موبایل را انداخت روی کاناپه و خودش هم باز نشست . سرش را میان دست هایش گرفت . درد نبض می زد در شقیقه هایش . اما خوب فکر کرد … خوب فکر کرد … .

***

#سال_بد ❄️

#پارت_567

***

تایم ملاقات بود و اتاق شهاب پر شده بود از ملاقات کننده هایی که با گل و آبمیوه و هزار قربان صدقه به دیدنش رفته بودند .

عمه الهام و عمه آشا و سوده و شادی دور تختش را گرفته بودند و یک لحظه رهایش نمی کردند . سوده هر چند لحظه یک بار با گوشه ی دستمال کاغذی نمِ چشم هایش را می گرفت … اصلاً نمی توانست گریه ی شادی اش را کنترل کند . با خودم فکر می کردم اگر بداند چه اتفاقی برای دست شهاب افتاده …

– قرار نیست پلک بزنی، شهاب دود بشه بره هوا … ندید بدید ! … یه نظر به من و فافا هم بنداز !

نفسی کشیدم و نگاه خیره ام را از شهاب گرفتم . با هستی و فافا کمی دورتر ایستاده بودیم . گفتم :

– دست خودم نیست ! دل تنگیم کم نمیشه ! باورم نمیشه داشتم از دست می دادمش !

فافا گفت :

– وای بلا به دور !

و جایی میان انگشت شصت و اشاره اش را گاز گرفت . به این کارش لبخند زدم و هم زمان دندان هایم را روی هم فشردم . گلویم از فشار بغضو ناراحتی ورم کرده بود . وقتی به دیشب فکر می کردم … و به دیدارم با عماد شاهید …

من رفته بودم با او حرف بزنم … کاملاً مسالمت آمیز ! حتی اگر لازم میشد عذر خواهی کنم … اگر این چیزی بود که او را آرام می کرد … .

نمی دانستم آن انفجارِ بغض و خشم و گلایه از کجا آمد . نمی فهمیدم در آینده قرار بود به چه صورتی تاوانش را پس بدهم ! … تجربه ثابت کرده بود عماد شاهید هیچ گذشتی ندارد و به هر عملی پاسخ می دهد . من چیزی به جز شهاب نداشتم و از جانِ شهاب می ترسیدم ! …

شهاب انگار می توانست حس کند دارم به او فکر می کنم … که به من نگاه کرد و لبخند زد … .

– در مورد دستش هنوز چیزی بهش نگ

#سال_بد ❄️

#پارت_568

هستی پرسید !

بزاق دهانم را قورت دادم و پاسخ دادم :

– هنوز نگفتیم ! با عمو رضا توافق کردیم که اول شهاب رو در جریان بذاریم … که وقتی به مادرش گفتیم، واکنش بدی نشون نده ! اینطوری شاید برای سوده قابل تحمل تر بشه …

– خب چرا نگفتین ؟!

– مگه این سوده یه لحظه دور میشه از شهاب که بهش چیزی بگم ؟! همیشه یا خودش اینجاست یا شادی … یا هر دوشون !

هستی پووفی کشید و شالِ سورمه ای رنگش را روی موهایش کشید .

– چیکارت کنیم ؟ … یه جوری از سرت بازشون می کنیم دیگه !

پوزخند تنبلی زدم و گفتم :

– آره ! ببینم می تونی یا نه !

شلوغی و سر و صدا در سرم پیچیده بود و عذابم می داد . حوصله ی حضور در جمع را نداشتم . دستی پشت پلکم کشیدم و گفتم :

– من میرم دستشویی !

هستی یک مدلی به سوده زل زده بود، انگار در سرش هزار نقشه می کشید … سری آهسته جنباند و پاسخ داد :

– خدا پشت و پناهت !

فافا ریز ریز خندید . اما من لحظه ای مکث کردم . تعجب می کردم از اینکه هیچ چیزی به ذهنم نمی رسید تا در پاسخش بگویم . از همان جواب های چندش و زیادی خودمانی که همیشه بینمان رد و بدل می شد و آخر هم به غش غشِ خنده یمان می رسید !

تعجب می کردم که نه پاسخی برای گفتن داشتم … نه حال خندیدن .

پووفی کشیدم و از کنارش عبور کردم و از اتاق بیرون رفتم .

***

چند مشت آب سرد توی صورتم ریختم و بعد کمر صاف کردم … در آینه ی کثیف و پر از لک به چهره ی خودم نگاهی انداختم .

چقدر رنگ پریده و بیمار به نظر می رسیدم . انگار جانم ذره ذره داشت بدنم را ترک می کرد ! … گاهی حس می کردم این آیدا را نمی شناسم … این آیدای غریبه و نزار را ! … کِی قرار بود زندگی به من برگردد ؟ … آن دختر شاد و سرخوشی که موهایش را آبی کرده بود و زیورآلاتِ رزین درست می کرد و تنها دغدغه ی زندگی اش اختلافاتش با سوده بود، کِی به من باز می گشت ؟ …

🔤🔤🔤

#سال_بد ❄️

#پارت_569

آهی کشیدم و شیر آب را بستم . شالم را روی موهایم مرتب کردم و از دستشویی خارج شدم .

می خواستم برگردم به اتاق شهاب … که صدایی پشت سرم شنیدم :

– آیدا خانم ! … عجب تصادفی ! سلام عرض شد !

چرخیدم به پشت سرم … و با دیدن صابر با حیرت پاسخ دادم :

– آقا صابر ! … حالتون چطوره ؟! انتظار دیدنتون رو نداشتم !

سعی کردم لبخند بزنم . دیدنِ دوست پسر روشنک در بیمارستان کمی برایم سوال برانگیز شده بود . قبلاً گفته بود او در این شهر تنهاست و خانواده ای ندارد . پس فکر نمی کردم برای ملاقات کسی آمده باشد !

سوالم را از نگاهم خواند … که گفت :

– من اینجا کار داشتم … در واقع برای انجام آزمایش خون اومدم بیمارستان ! خدا بد نده … شما اینجا چیکار می کنید ؟!

قبل از اینکه پاسخی به او بدهم … به یاد آوردم یک بار هستی به من گفت شاید صابر جاسوس و خبر چینِ عماد باشد ! … روشنک گفته بود دوست پسرش در مورد من کنجکاو است و سوال می پرسد ! …

با فکر اینکه او از نزدیکان عماد است و برای جاسوسی به بیمارستان آمده … مردمک هایم یخ بست ! به سردی گفتم :

– خدا هیچوقت بد نمیده ! این کارِ بنده های ناخلفیه که خودشونو جای خدا جا زدن !

آهانی گفت … اما پیدا بود از حرفم سر در نیاورده ! نفس عمیقی کشیدم و باز با لحنی رسمی ادامه دادم :

– ببخشید من باید برم ! به روشنک جان سلام برسونید !

با احترام سری تکان داد :

– بزرگواریتون رو می رسونم !

***

انگار هستی واقعاً موفق شده و سوده و شادی را از اتاق بیرون برده بود .

شهاب در اتاقش تنها بود … وقتی دوباره به او ملحق شدم . نیمه دراز کش روی تختخوابش … با آن نگاهِ منتظر و مهربان … و آن دست نازنین …

سعی می کردم به دستش نگاه نکنم … می ترسیدم به گریه بیفتم :

– حالت چطوره ؟

– من خوبم ! بیا اینجا نزدیکم بشین ! خیلی وقته دو تایی کنار هم خلوت نکردیم !

🔤🔤🔤