شهاب داغی چندش آور و عذاب دهنده ای زیر پوستش احساس می کرد :

– نه ! معلومه که نه !

با چنان لحنی گفت … نگاه عماد حتی عمیق تر و سنگین تر شد . باز درون صندلی اش با حالتی راحتیِ تکبر آلود فرو رفت … .

– گفتم اگه می خوایش … به عنوان جایزه برات نگهش دارم ! آخر شب که کارت رو انجام دادی … .

دانه های درشت عرق روی صورت شهاب راه گرفته بودند … . عماد نگاه کوتاهی به مجتبی انداخت .

– دوستت خجالتیه مجتبی ! حوصله ی آدم رو سر می بره !

مجتبی جواب داد :

– خجالتی نیست … نامزد داره !

به خیال خودش می خواست وجه ی شهاب را پیش رئیس حفظ کند … ولی شهاب خشمگین تر شد . دوست نداشت حتی اسم آیدا در چنین مکانِ کثافتی برده شود ! به غیرتش بر می خورد !

عماد درون صندلی اش فرو رفت و نگاهش دقیق شد روی صورت غرق در شرم شهاب … و با لحن عجیب و سنگینی گفت :

– پس یک مرد خانواده داره ! … من به مردهای خانواده دار احترام می ذارم !

شهاب نفس عمیقی کشید … و نفس عمیق دیگری . خدا را شکر می کرد که سرش پایین بود و عماد شعله های خشم را در چشم هایش نمی دید !

همایون باز به جمعشان پیوست و کیف برزنتیِ مشکی رنگی را روی میز وسط گذاشت .

عماد به او نیم نگاهی انداخت :

– متشکرم ! حالا زنت رو جمع کن و ببر ! باید چند دقیقه ای با این دوستمون تنها حرف بزنم !

ستاره از جا برخاست … قبل از رفتن ، باسنِ بزرگش را به شهاب کرد و گونه ی عماد را بوسید … عماد تقریبا به سختی او را تحمل کرد … و وقتی که رفت ، زیر لب غر زد :

– تحمل زن های شوهر دار رو ندارم ! حتی در حد یک بوسه ی معمولی !

شهاب کمی تعجب کرد . نمی دانست چرا فکر می کرد عماد با این زن رابطه ی جنسی دارد ! … ولی بعد با خودش فکر کرد امکان نداشت مردی مثل عماد شریک رختخوابش را به زیر دستش پیشکش کند .

در افکارش غرق بود که متوجه شد عماد دستش را مقابل صورت او تکان می دهد :

– هی … کجایی ؟! … من لخت نیستم … می تونی راحت باشی و نگاهم کنی !

شهاب به سرعت برق سرش را بالا گرفت … و نگاهش میخکوب شد در چشم های سیاه و براق عماد … .

– معذرت می خوام ! داشتم فکر می کردم که …

– فکر می کردی که چی ؟!

شهاب مکثی کرد … همین فقط مانده بود که به عماد در مورد افکارش حرف بزند !

– مهم نیست ! شما امرتون رو بفرمایید !

عماد با تاخیر نگاهش را از او گرفت و کیف را روی میز … به سمت او هل داد .

– این کیف رو بر می داری و می بری … به آدرسی که بهت می گم !

مردمک های چشم های شهاب از ترسی نا شناخته لرزید … . عماد ادامه داد :

– ازت می خوام که داخل کیف رو نگاه نکنی ! … وقتی هم که به مقصد رسیدی … صبر می کنی تا با من تماس بگیرن و بگن که کیف رو تحویل دادی ! مفهومه ؟!

شهاب پرسید :

– توی کیف چیه ؟

صدایش ارتعاش خفیفی داشت . عماد خیلی جدی پاسخش را داد :

– پاستیل خرسیه !

لعنت بر او ! معلوم بود که داشت شهاب را دست می انداخت !

شهاب حس خشم می کرد و در عین حال … حس ترس ! … ترس از مخمصه ای که در آن گیر افتاده بود …

مجتبی به عنوان دلگرمی اطهار نظر کرد :

– نگران نباش ، مشکلی پیش نمیاد ! … مطمئنم این راحت ترین پولیه که توی زندگیت در میاری !

و کثیف ترین !

شهاب با خشم در دلش این کلمه را تکرار کرد . عماد هنوز نگاهش می کرد . شهاب به سختی روی پاهایش ایستاد و کیف را با انگشتانی که سِر و بی حس شده بودند ، برداشت .

– من … پس … با … با اجازه تون …

حالا علنا به لکنت افتاده بود ! عماد سیگاری برای خودش گیراند :

– مرخصی !

و مجتبی آرنج شهاب را گرفت و او را دنبال خودش از مقابل عماد دور کرد .

هر دو راه رفته را باز گشتند … شهاب با هر دو دستش بند کیف را به چنگ گرفته بود و با نگاهی مستقیم و رو به جلو سالن را طی می کرد … .

مجتبی به او توپید :

– برای چی عین پخمه ها رفتار می کنی ؟! مگه نمی خوای بهت اعتماد کنه ؟!

شهاب هیستریک وار زیر لب تکرار کرد :

– گندش بزنن ! گندش بزنن !

و واقعا هم گندش می زدند ! او حالا باید در شب نشینیِ خانه ی عمه آشا می بود … کنار آیدای عزیزش ، پشت میز شام … نه در آن ویلای نفرت انگیز و لجن … .

مجتبی پرسید :

– چی می گی ؟!

به حیاط رسیده بودند … شهاب به خودش اجازه داد از کوره در برود .

– اینا مواد مخدره ! … مواد مخدره ! می فهمی ؟!

و به کیف اشاره کرد . مجتبی شانه ای بالا انداخت و حق به جانب گفت :

– خب باشه ! سرِ بُریده نیست که !

واقعا حرف شهاب را نمی فهمید ؟ از سیاره ی دیگری بود ؟!

– می دونی اگه ازم بگیرن ، چی می شه ؟ حکمش اعدامه !

– برای چی بگیرن ؟ … تو عین آدم رفتار کن هیچی نمی شه !

– من نمی تونم !

– هان ؟!

– همین الان می رم بهش می گم … من نمی تونم !  من مال این کارا نیستم !

و واقعا هم می خواست برگردد توی ویلا … ولی مجتبی وحشت زده مقابلش قد علم کرد .

– زده به سرت ؟ بری بهش بگی نمی تونی ؟! … خشتکت رو می کشه روی سرت !

شهاب احساس خستگی بی پایانی می کرد … کیف میان انگشتانش آنقدر برایش سنگینی می کرد که می توانست کمرش را بشکند !

– نمی تونم مجتبی ! مال این حرفا نیستم ! … می خوام ول کنم این کارو !

– ول کردنیه مگه ؟ نمی دونی عماد خان کسی رو ول نمی کنه ؟!

شهاب چیزی نگفت که مجتبی صورتش را به او نزدیک کرد … و با خوف انگیز ترین لحنی که می توانست ، ادامه داد :

– یا ازت خوشش میاد و می رسونتت به قله … یا خوشش نمیاد و پرتت می کنه ته درّه ! حد وسط نداره شهاب ! … حالا تو می خوای برسی به قلّه یا درّه ؟!

***

بدترین چهل و پنج دقیقه ی زندگی اش را گذراند … .

از وقتی کیف را روی دوشش انداخت و از ویلای سفید خارج شد … تا وقتی که به آن آلونکِ کثیف ته شهر رسید … .

قلبش در گلویش می کوبید و پوستش به طرز زجر آوری داغ بود .

حس می کرد مریض شده ! … حضور عماد شاهید در زندگی اش و استرسی که به او وارد می کرد ، مریضش کرده بود !

هیچ چیزی نمی خواست … فقط می خواست زودتر آن کیف شوم را برساند و برگردد به خانه … باز نزدیک آیدای عزیزش …

به آدرس مورد نظر رسید … خانه ی کوچک و چرک گرفته ای در حومه ی شهر پر زرق و برقشان که تا قبل از آن شب هرگز گذرش به آنجا نیفتاده بود .

زنگ را فشرد و منتظر ماند . از آن طرف در صدایی جوابش را داد :

– کیه ؟

– از طرف آقا اومدم !

خیلی زود در باز شد و پیرزنی کثیف با موهای سرخ و چانه ای خالکوبی شده … مقابلش قرار گرفت .

– بیا تو !

شهاب دنبالش به داخل رفت . زیر نور زرد و بد رنگ چراغ ، دو مرد میانسال را دید که داشتند سیگار می کشیدند .

– کیف رو بده من بچه جون !

از یک جایی به بعد دیگر شهاب حس می کرد خودش نیست … فقط عروسکی است که کوک شده و طبق برنامه های از پیش تعیین شده حرف می زند و عمل می کند !

– رئیس گفتن باهاشون تماس بگیرید !

– ای به چشم !

مرد تلفن را برداشت و شماره گیری کرد و هم زمان زیپ کیف را گشود … چشم های از حدقه در افتاده ی شهاب خیره به کیف بود … .

– سلام عماد خان … احوالِ شریف ؟ … بله همین الان رسید !

نگاه کرد به شهاب … پوزخند زد .

– نخیر … انگار نگاه نکرده داخل کیف رو ! پسر خوبیه !

بسته ی مشما پیچ را از کیف در آورد و انگشتانش را نوازش وار روی آن کشید … .

– بله قربان … چشم ! شما صاحب اختیارید !

و بعد مشما را پاره کرد و آن وقت … صدها پاستیل رنگارنگ و میوه ای روی زمین ریخت !

شهاب مات شد !

باور نمی کرد ، ولی … داخل بسته واقعا پاستیل بود !

– بیا پسر جون … آقا می خوان حرف بزنن باهات !

شهاب گوشی تلفن را گرفت … .

– الو ؟

– کارت خوب بود پسرم … آفرین ! امشب منو خوشحال کردی !

شهاب نتوانست چیزی بگوید … احساسی قوی راه گلویش را درهم می فشرد . عماد باز گفت :

– حالا برو به زندگیت برس !

و تماس را قطع کرد … .

مرد میانسال به صورت هاج و واج شهاب خندید .

– چی انتظار داشتی ؟ … برای دفعه ی اول چهار کیلو شیشه بده دستت ؟!

شهاب چیزی نگفت و از ان ها رو چرخاند و از خانه خارج شد . هنوز چند قدمی بیشتر نرفته بود که احساس تهوع شدیدی … وادارش کرد کف زمین زانو بزند و عق بزند … و بالا بیاورد تمام استرس و ترسی که به او تحمیل شده بود !

همان وقت صدای زنگ اس ام اس موبایلش … به خیال اینکه آیداست ، با انگشتانی لرزان گوشی را از جیبش در آورد … .

ولی آیدا نبود ! اس ام اس واریز بانک بود !

ده میلیون تومان به حسابش واریز شده بود ! … ده میلیون تومان بابت سالم به مقصد رساندن پاستیل ها !

***

***

دو هفته تعطیلات نوروز گذشته بود … و فروردینِ همیشه طولانی و کشدار هم داشت تمام می شد !

روی تختخوابم سر و ته دراز کشیده بودم و در حالیکه کف پاهایم را به دیوارِ خنک چسبانده بودم ، پاسخ دایرکت هایم را می دادم !

زنی یکی از ست های دستبند و گوشواره ی رزینم را که استوری کرده بودم را ریپلای کرده بود :

– قیمت ؟

نه سلامی … نه علیکی ! حرصم گرفته بود از ادبیات طلبکارانه اش ! … مثل خودش پاسخ دادم :

– دویست و پنجاه و هزینه ی ارسال رایگان !

خیلی طول نکشید که پاسخم را داد :

– چه خبره بابا ؟ آب طلا کار می کنی ؟

این هم از طعنه و توهینش !

خیلی به سختی جلوی خودم را گرفتم که فحشی برایش نفرستم !

سوالش را بی پاسخ گذاشتم ، از اینستاگرام بیرون آمدم و موبایلم را روی تخت رها کردم .

پیجم روز به روز داشت پیشرفت می کرد ! بازدیدهایم بیشتر می شد و لایک های پای عکس هایم هم داشت رفته رفته زیاد تر می شد ! … ولی کار و کاسبی کساد بود !

کمتر کسانی بودند که قدر هنرم را بدانند . یک عده ای هم که کارهایم را دوست داشتند … خیلی سخت برای این مدل خنزر پنزرها پول پرداخت می کردند !

کم کم داشتم قبول می کردم که هنر برایم نان و آب نمی شود !