هووفی کشیدم و از روی تخت بلند شدم .

ساعت تقریبا یازده صبح بود و من گرسنه شده بودم . بابا اکبرم خانه نبود و من مطابق تمام روزهایی که تنها بودم ، حوصله ام نمی کشید برای فقط خودم آشپزی کنم .

به آشپزخانه رفتم و در یخچال را باز کردم … هیچ چیزی برای خوردن نبود ! ناچار یک تخم مرغ از توی سبد فلزی برداشتم و در یخچال را بستم .

تازه تخم مرغ را در ماهیتابه ی کوچک شکسته بودم … که تلفن خانه زنگ خورد . همینطور که حواسم به جلز و ولز تخم مرغ در روغن داغ بود … تلفن بیسیم را از روی کانتر برداشتم و پاسخ دادم :

– الو ؟

– الو بلوبری ! خوبی ؟ خونه ای ؟!

هستی بود ! شعله ی گاز را خاموش کردم و پاسخ دادم :

– مگه به تلفنِ خونه زنگ نزدی اسکل ؟!

– واقعا ؟ … فکر می کردم به موبایلت زنگ زدم !

نفس عمیقی کشید . خنده ام گرفته بود … معلوم بود حسابی له و لورده است !

– حالا حالت چطوره ؟ … به نظر رو به راه نیستی !

– نیستم ! اعصابم خرابه !

– کی به اعصابت ری…ده باز ؟!

– نمی دونم … به گمونم خودم ! … میای بریم بیرون ؟

نگاهی به ساعت دیواری توی سالن انداختم و ماهیتابه را روی اوپن آشپزخانه گذاشتم .

– الان ؟ …

– الان مگه چشه ؟

– دیر وقته … من دارم ناهار می خورم !

صدایش حالتی بی حوصله گرفت :

– بمیر بلوبری ! اینقدر توی خونه نشستی و از آدم به دور شدی که ساعتای زندگیت بهم ریخته ! … آخه الان وقت ناهار خوردنه ؟

به گمانم راست می گفت ! … ساعت یازده نه وقت صبحانه بود و نه وقت ناهار ! فقط آدم هایی که خیلی تنها و بیکار بودند این ساعت غذا می خوردند !

– راستش رو بخوای من خودمم دلم خیلی گرفته ! … حالا کجا بریم ؟

– نمی دونم بلوبری … هر جا ! هر جایی که خونه نباشه !

پووفی کشیدم و نگاهم را دوختم به نیمرویی که کم کم داشت سرد می شد .

– باشه ! … بذار این تخم مرغو کوفت کنم جون بگیرم … بعدش زنگ می زنم باهات هماهنگ می کنم !

***

***

بی علاقه پیراهن های مردانه ای که فروشنده برایم روی پیشخوان باز کرده بود را زیر و رو کردم و یک قدمی به عقب برداشتم .

– ممنون آقا … وقتتون بخیر !

فروشنده چشم غره ای به سمتم رفت ، ولی من بی اعتنا دست هستی را گرفتم و با همدیگر از مغازه بیرون زدیم .

هستی گفت :

– بدبخت صد مدل پیرهن برات باز کرد ! واقعا هیچ کدوم رو پسند نکردی ؟

شانه ای بالا انداختم و خیلی عادی گفتم :

– واقعا هیچ کدومشون برازنده ی هیکلِ جذاب و سکسیِ شهاب نبودن !

خودم هم به خاطر تعریف مبالغه آمیزم خنده ام گرفت ! هستی چشم هایش را برایم گرد کرد :

– اوه اوه … نه بابا ! جانی سینزِ زمانه ات را بشناس ! هیکل سکسی ؟! اینهمه تحویلش می گیری نچاد یه وقت !

خندیدم و هم زمان به او چشم غره رفتم . هستی پرسید :

– حالا به چه مناسبتی میخوای براش لباس بخری ؟

_ مگه مناسبت می خواد ؟!

چشمم به کافی شاپی افتاد که در طبقه ی همکف پاساژ بود … گفتم :

– بریم یه گلویی تازه کنیم ؟

هستی هوومی گفت و آن وقت هر دو وارد کافی شاپ شدیم .

آن ساعت ظهر اکثر میزهای چوبی کافه خالی بود . منو را جلوی صورتم گرفتم و نگاهی به آن انداختم .

این یکی منو بر خلاف کافه ی هتل شاهید قیمت داشت و قیمت هایش هم معقول بود !

گفتم :

– من یک فنجون چای ماسالا می خوام !

و رفتم و پشت میزی که نزدیک به آکواریومی بزرگ بود نشستم .

تا هستی سفارش بدهد یک بار دیگر اینستاگرامم را چک کردم . آن زن دوباره یک عکس از نمونه کارهایم را به دایرکت من فرستاده بود : این یکی چند ؟

این بار حتی به خودم زحمت ندادم جوابش را بدهم . از اینستاگرام خارج شدم و موبایل را انداختم توی کیفم .

هم زمان هستی آمد و آن طرف میز نشست. گفتم :

– جای فافا خالیه ! کاش اون طفلک رو هم می گفتیم بیاد !

هستی نگاهی به من انداخت که تلفیقی از خشم و تمسخر بود … گفت :

– دوستان به جای فافا جونت ! … الان خداییش کجا جاش خالیه ؟ … بعد از عمری دو نفری نشستیم داریم حرف می زنیم … همیشه باید یه عنتری دنبالمون باشه ؟!

به او چشم غره ای رفتم ، ولی چیزی نگفتم . شاید حق با او بود !

من تقریبا دوستان زیادی داشتم ، ولی با هیچ کسی به اندازه ی هستی راحت و صمیمی نبودم . ما تقریبا هم سن و سال بودیم و تا دیپلم گرفتیم ، با هم به یک مدرسه می رفتیم !

– خب … بلوبری ! نگفتی به چه مناسبتی می خوای برای جانی سینز کادو بخری ؟

– گفتم بهت ! مناسبت نداره … همینطوری !

نفس خسته ای کشیدم و نگاهم را به جا شمعیِ عجیب و غریب روی میز دادم .

– می دونی ؟ … احساس می کنم این مدت خیلی خسته شده !

– بهش بگو توی باشگاه وزنه سنگین نزنه !

او شوخی کرده بود … ولی من خنده ام نگرفت .

– منظورم اینه که … از نظر روانی خیلی خسته شده ! منم خسته شدم !

– برای چی ؟

مکث کوتاهی کردم . نزدیک بود خر بشوم و در مورد عماد شاهید و کار جدید شهاب به او بگویم و تمام دل نگرانی هایم را به زبان بیاورم . ولی خیلی به موقع جلوی خودم را گرفتم .

– مادر و پدرش خیلی آزارش می دن … مخصوصا  زن عمو ! … گیر داده که یا باید بریم واحد مامانت اینا رو بگیریم یا نمی ذاره عمو رضا ازمون حمایت مالی کنه ! … شهاب رو هم که می شناسی … خیلی غدّ و مغروره ! بهش بر خورده !

چهره ی هستی حالتی گرفت … انگار از چیزی چندشش شده بود ! با غیظ گفت :

– اینقدر بدم میاد از این سوده ! یکی نیست بهش بگه آخه زن ناحسابی … شهاب الان دیگه بیست و پنج سالش شده ! از شیر بگیرش خب !

نفس خسته ای کشیدم و دستم را زیر چانه ام غلاب کردم .

– توی فکرم … که برم دنبال یک کار درست و حسابی ! … آخه روی چه حسابی باید همه ی بار زندگیمون روی شونه ی شهاب باشه ؟

– چه کاری ؟ تو که کار داری !

– منظورت اون پیجِ ریقونمه ؟! … به درد نمی خوره ! …

حرفم با آمدن باریستا بر سر میزمان … نیمه تمام باقی ماند .

باریستا چای ماسالای من و هات چاکلت هستی را روی میز گذاشت و رفت .

قاشق کوچک کنار نعلبکی را برداشتم و همانطور که محتویات فنجانم را بی هدف هم می زدم … گفتم :

– یک کار درست و حسابی می خوام ! … که حقوق و مزایا و بیمه داشته باشه ! … راستش …

باز مکثی کردم … زیاد مطمئن نبودم به حرف هایم ، ولی نیاز داشتم با کسی هم فکری کنم . هستی با تمام لوده بازی هایش همیشه رازدار من بود .

جرعه ای از نوشیدنی ام را خوردم و کمی روی میز خم شدم .

– یه فکرایی توی سرمه !

– میخوای چیکار کنی ؟

– من صبر می کنم … اگه زن عمو از حرفش کوتاه نیومد … اون وقت داغ شهاب رو به دلش میذارم !

هستی با چشم های گرد شده نگاهم کرد … ادامه دادم :

– می خوام برم سر کار … شهاب هم که سر کار می ره ! … با بابا اکبرم حرف می زنم که برامون وام بگیره … وام ازدواجمون هم هست !

– خب !

– با واممون می ریم یه جایی دور از سوده خونه رهن می کنیم … من جهیزیه ام رو می چینم و زندگیمون رو شروع می کنیم ! حقوق شهاب بره برام اقساط وام … حقوق منم بمونه برای مخارج زندگیمون !

– اون وقت … برای پول عروسیتون می خوای چیکار کنی ؟!

چند ثانیه ای مکث کردم و نگاهم را از هستی دزدیدم … نمی خواستم ناراحتی ام را از چشم هایم بخواند :

– اگه چاره ای نداشته باشیم ، خب … مجبوریم قید مراسم و عروسی رو بزنیم !

هستی صدایش کمی بالا رفت :

– چی ؟ دیوونه شدی ؟!

با حرص انگشت اشاره ام را روی بینی ام گذاشتم :

– هیش ! چه خبرته ؟!

– ولی آخه آیدا … بدون عروسی که نمی شه ! می فهمی چی رو از دست می دی ؟!

می دانستم ! مراسم عروسی چیزی نبود که برای من اهمیتی نداشته باشد !

بارها با هستی در مورد جزئیات عروسی ام حرف زده بودیم … در مورد باغ تالاری که دوست داشتم در آن مراسم بگیریم … در مورد مدل لباس عروسم … در مورد آتلیه و سالن آرایشگاه … .

نادیده گرفتن تمام این چیزها واقعا دشوار بود . ولی من شهاب را دوست داشتم … نمی خواستم به قیمتِ برآورده کردن آرزوی من مقابل پدر و مادرش سر خم کند .

غول چراغ جادوی من که نبود … عشقم بود !

– می دونم ، ولی … اگه چاره ی دیگه ای نداشته باشم …

هستی از لحنم و تلگرافی حرف زدنم پی به ناراحتی درونم برده بود که دستش را جلو آورد و روی دستم گذاشت :

– تو فقط باید قوی باشی عزیزم … همه چی درست می شه ! مراسم عروسی هم اصلا مهم نیست ! … حتی شاید بتونید دو سه سال دیگه برای خودتون مراسم بگیرید !

نگاهش کردم و لبخند زدم …

– ممنونم !

– ولی آیدا … اگه واقعا این کارو کردی … این سوده ی حسود و اون شادی دم بریده رو توی خونه ات راه نده !

– چی ؟ عمرا !

– من مطمئنم شهاب هم اون وقت ازشون کلا دل می کنه !

شهاب همان وقت هم از خانواده اش دل کنده بود … این را می توانستم بفهمم !

باز دستم را زیر چانه ام گذاشتم و نگاه خیره ام را به انتهای کافی شاپ دوختم … جایی که سه مرد جوان پشت میز نشسته بودند و نوشیدنی می خوردند .

یکی از آنها پیراهنِ اسپرت سورمه ای و بسیار جذابی به تن داشت . در ذهنم آن پیراهن را روی تن شهاب تصور کردم و دلم غنج رفت !

شهاب … همیشه شهاب ! شاید خوب نبود اینهمه وابستگی ام به یک آدم دیگر … ولی من تک به تک لحظات آینده ام را فقط با شهاب تصور می کردم !

خانه ی مشترکم با او … که با مبلمان رنگارنگ کاملش می کردم … گلدان های کاشی که پشت پنجره ها می گذاشتم … اتاق خواب مشترکمان و تختخوابی که می توانستیم مدام و مدام به رویش عشقبازی کنیم و نگران نباشیم که کسی مچمان را بگیرد … .

غرق در رویاهایم بودم که هستی دستش را جلوی صورتم تکان داد :

– بلوبری … کجایی ؟! … فکر رها شدن از سوده و شادی اینقدر رویاییه ؟!

سرم را تکان دادم و لبخند زدم :

– نه ، فقط فکر می کردم که … اون پیرهن سورمه ای خیلی قشنگه ! ای کاش می دونستم از کجا خریده !

هستی رد نگاهم را گرفت و به سمت میز انتهای کافی شاپ سر چرخاند .

– تو باز رنگ آبی دیدی نئشه کردی ؟! … بعضی وقتا فکر می کنم اگه آبی یک آدم بود ، حتما باهاش به ولیعهد خیانت می کردی !

خندیدم و از ته دلم گفتم :

– آبی برای من شهابه !

هستی هوومی کشید و ته لیوان هات چاکلتش را هم نوشید .

– حرفای عشقولی می زنی ! … خب … اگه واقعا کارت گیره ، می رم می پرسم ازش !

و واقعا از روی صندلی بلند شد و به سمت میز آن مردها رفت … .

***