***

ساعت یازده صبح … دیر کرده بودم !

این هم از اولین بد بیاری آن روزم !

نفس عمیقی کشیدم و دامنم را مرتب کردم و با قدم هایی آرام و با وقار پیش رفتم . حالا که دیر رسیده بودم نمی خواستم با چهره ی آشفته و نفس نفس زنانم پرتره ی جذابِ یک دختر شلخته را به نمایش عموم بگذارم !

از درهای شیشه ای عبور کردم و وارد قسمت اداری شرکت شدم .

دو میز بهم چسبیده در انتهای سالن قرار داشت که پشت آنها دو زن سانتی مانتال نشسته بودند و مشغول کار … به گمانم منشی بودند .

چند صندلی هم در اطراف سالن چیده شده بود و پنج متقاضی کار … در انتظار نشسته بودند .

دو نفر آنها زن و سه نفرشان مرد بودند .

نگاهم را بین چهره ها و لباس ها چرخاندم و بزاق دهانم را قورت دادم ! لعنتی !

یکی از زن ها مانتو و شلوار کاملاً رسمی و اداری به تن داشت و دیگری بر عکس او ، پانچِ سفید و شال نارنجی پوشیده بود و حداقل یکی دو کیلو کرم و لوازم ارایشی به صورتش مالیده بود !

هر کدامشان به نوعی تکلیف خود را مشخص کرده بودند ، ولی من …

نگاهی زیر زیرکی به لباس هایم انداختم … پیراهنِ بلندِ طرح شلوغ با رنگ های غالبِ گرم و مانتوی کتیِ کوتاه و ان همه دست بندهای چوبی و رنگی رنگی دور مچ هایم … انگار آمده بودم برای تماشای گالری نقاشی !

یک لحظه چشم هایم را بستم و سعی کردم خشمم را نسبت به گندبازی های خودم کنترل کنم ! بعد لبخندِ مصنوعی بر لب نشاندم و تا مقابل میزهای بهم چسبیده ، پیش رفتم .

– سلام !

زن منشی سرش را از روی لپ تاپ بلند نکرد !

– من تماس گرفته بودم باهاتون … بابت استخدام بخش حسابداری …

زن باز هم سرش را بلند نکرد :

– بفرمایید بنشینید ! صداتون می کنم !

با خودم فکر کردم وقتی حتی به خودش زحمت نداده نگاهم کند یا اسمم را بپرسد ، جطور می خواست صدایم کند ؟! …

بزاق دهانم را قورت دادم و از او رو چرخاندم و رفتم تا مثل بقیه ی متقاضیان ، چند ساعتی سماق بمکم !

کنار زنِ رسمی پوش یک صندلی خالی بود که همان جا را انتخاب کردم و نشستم .

پای راستم را روی پای چپم گرداندم ، کیفم را کنار گذاشتم و دست هایم را خیلی با وقار روی هم قرار دادم .

دختر کناری ام داشت کتاب می خواند . زیر چشمی نگاهش کردم … دنیای سوفی بود ! فکر کردم چقدر خونسرد است که می تواند چنین جایی روی کتاب تمرکز کند !

– قشنگه ؟!

دختر با مکث کوتاهی سرش را از روی کتاب بلند کرد و به سمت من چرخید :

– ببخشید ؟!

– کتابتون رو می گم ! … قشنگه ؟!

ظاهراً از سوالم تعجب کرده بود ، ولی به روی خودش نیاورد و با لبخند کمرنگی پاسخ داد :

– بله ، من خیلی دوستش دارم !

– خوش به حالتون که توی این موقعیت می تونید مطالعه کنید ! … من که اینقدر استرس دارم که …

پِی جمله ام را نگرفتم … هر چه فکر کردم نتوانستم معادلِ مودبانه ای برای “بالا آوردن” پیدا کنم !

– خب به هر حال آدم باید از تمام تایم های روزش استفاده ی بهینه کنه !

در ذهنم گفتم اولالا ! چقدر هدف دار و قانونمند !

دختر دومی که آرایش سنگینی داشت کمی به سمت ما متمایل شد و خود را وارد بحث کرد :

– منم اگه می دونستم قراره اینقدر علاف بشم حتماً فکری بر می داشتم !

فوری پرسیدم :

– مگه چند وقته منتظرید ؟

– بیشتر از یک ساعت و نیمه !

جفت ابروهایم هم زمان بالا پریدند ! پس خوب شد که دیر کرده بودم !

دخترک ادامه داد :

– اول که خودِ جناب مدیر عامل دیر کردن … بعدم مهمون براشون اومد و هنوز هم هست ! … نمی دونم کِی قراره کارمون راه بیفته ! … حالا اگه نتیجه ای داشته باشه این صبرم ، دلم نمی سوزه !

دخترِ رسمی پوش خیلی جدی گفت :

– چرا نتیجه نداشته باشه ؟ … آدم اگه همیشه تلاش کنه تا بهترینِ خودش رو ارائه بده ، هر کاری ممکنه !

انگار خیلی به خودش مطمئن بود و این یک جورایی من را می ترساند و متزلزل می کرد ! لبخندی بر لب نشاندم که تلاش می کردم دوستانه باشد … گفتم :

– درسته ، ولی شرایطشون یه مقدار سخته ! مدرکِ لیسانس یا بالاتر می خوان !

دختر لبخندی از خود راضی زد :

– خدا رو شکر مشکلی در این زمینه ندارم ! من فوق لیسانس گرفتم !

ته دلم خالی شد !

دخترِ آرایش کرده انگار خیلی از این فیس و افاده زورش گرفت که گفت :

– منم فوق دارم عزیزم … این که خیلی مهم نیست ! مهم سابقه کاره !

دختر رسمی پوش باز هم با اعتماد به نفس پاسخ داد :

– من سابقه کار هم دارم !

با احساس ناامیدی مطلق سرم را بالا و پایین کردم … تا وقتی این زنِ با دیسیپلین و کار بلد با مدرک فوق لیسانس و سابقه کارش وجود داشت … من انجا چه غلطی می کردم ؟!

دختر آرایش کرده تصمیم گرفت او را کاملاً نادیده بگیرد … از من پرسید :

– شما مدرکت چیه عزیزم ؟

بزاق دهانم را قورت دادم و صادقانه گفتم :

– من فوق دیپلم دارم !

نتوانست جلوی تعجب نگاهش را بگیرد … چند ثانیه ای مکث کرد ، و باز پرسید :

– سابقه ی کار چی ؟ داری ؟!

سرم را به چپ و راست تکان دادم … نداشتم ! هیچ چیزی نداشتم و اصلاً نمی دانستم آنجا ماندنم چه فایده ای داشت !

دختر رسمی پوش از گوشه ی چشم نگاهی به من انداخت که انگار سخت جلوی خنده اش را گرفته بود ! … خب ، انگار آنجا ماندم چندان هم بی فایده نبود … باعث می شد دیگران حس بهتری به خودشان بگیرند و امیدوارتر شوند !

دختر آرایش کرده صدایش را حتی پایین تر آورد و به گمانم برای تسلی دل من گفت :

– فرقی هم نمی کنه عزیزم ! بهر حال اینجا آشنای خودشون رو استخدام می کنن !

– اِه ؟!

– اون پسره رو می بینی ؟!

و با انگشت به مردی جوان اشاره کرد که کت و شلوارِ سورمه ای پوشیده و کیف چرمی کنار دستش داشت و کمی دورتر از ما … با حالتی صاف و شق و رق نشسته بود … .

– می گن از آشناهای مدیر عامله !

– جدی ؟!

دختر شانه ای بالا انداخت :

– حالا به نظرت تا اون هست … کسی ما رو استخدام می کنه ؟ … حالا بخواد هر چی مدرک یا سابقه کار داشته باشیم !

و نگاهی خصمانه حواله ی دختر رسمی پوش کرد !

آه غمباری کشیدم و روی صندلی ام صاف نشستم … پاک ناامید شده بودم ! دلم می خواست همان لحظه از انجا بروم !

صدای دینگ دینگِ تلگرامِ موبایلم همزمان شد با صدای زنگ تلفن منشی . منشی تلفن روی میزش را پاسخ داد … و من نگاهی به موبایلم انداختم .

هستی بود :

– شیری یا روباه ؟!

از خوش خیالی اش خنده ام گرفت … پاسخ دادم :

– شغالم ! شغال !

هستی استیکر خنده برام فرستاد … بعد ایز تایپینگ شد … که صدای منشی را شنیدم :

– شما خانم …

سرم را بلند کردم … مستقیم به من نگاه می کرد .

– من ؟!

– بله عزیزم ! اسمِ شریفتون چی بود ؟!

بلاخره یادش آمده بود اسمم را بپرسد ! موبیلم را خاموش کردم و همانطور که آن را ته کیفم می انداختم ، گفتم :

– آیدا سلطانی !

– خانم سلطانی … شما استخدامید ! تشریف بیارید فرم رو بدم خدمتتون تا پر کنید !

***

***

– مثل اینکه عرضِ بنده رو اشتباه به شما رسوندن ، شاهید جان ! … من اگه گفته بودم نمی تونم بار شما رو به مقصد برسونم … منطورم این نبوده که نمی خوام ! … من هیچوقت خدایی نکرده حرف شما رو زمین نمی ندازم ! ولی قضیه اینه که … تواناییشو ندارم !

لحن مرد عجیب بود ! احساسی مابین دوستی و گریز … ترس و شهامت … و احتیاط !

عماد لبخندی زد که در انحنای آن هزاران تهدید و تطمیع نهفته بود ! انگشتانش را درهم گره زد و همانطور که کمرش را به تکیه گاهِ چرمِ صندلی ریاست می فشرد ، گفت :

– من نمی فهمم .. فرق نمی خوام و نمی تونم چیه ؟ … وقتی تو به هر حال قراره به من نه بگی ! …

– خدا شاهده که …

– اسم خدا رو وسط کار ما نیار !

لحنش آرام بود … ولی سیبک گلوی سمیعی به سختی بالا و پایین غلتید . انکار هزار حرف را ناگفته و به سختی فرو بلعیده بود !

مجتبی پشت صندلی عماد ایستاده بود … نگاه از بالا به پایینی به سمیعی انداخت و اظهار نظر کرد :

– باید بدونید که … رئیس از نه شنیدن بدشون میاد !

عماد گفت :

– می دونه ! … سمیعی جان خودش می دونه !

کف دستانش را روی شیشه ی میز گذاشت و از روی صندلی ریاست ، که در واقع متعلق به سمیعی بود ، برخاست . با قدم های آرام و با وقار میز را دور زد و بعد درست رخ به رخ سمیعی ایستاد :

– فکر کردی … روزی که اومدی و گفتی پسرت با یک مامور درگیر شده و شرفت در خطره ، برای من ساده بود که از لجن درت بیارم ؟!

سمیعی خواست چیزی بگوید … عماد سرش را به چپ و راست تکان داد :

– نبود ! … سمیعی جان … از لجن در آوردن هیچوقت کار ساده ای نیست ! … ولی در عوض ، به لجن کشیدن دیگران … خیلی راحته !

دستش را گذاشت روی شانه ی او … با همان لحن عادی خود … ادامه داد :

– و اتفاقاً … کار مورد علاقه ی منه !

لبخند کمرنگی زد و بعد از کنار او عبور کرد … .

سمیعی نفس تندی کشید و بعد به سمت او چرخید :

– به من تضمینی بدید که کسی جلوی کانتینر رو نمی گیره …

– هیچ تضمینی نیست !

عماد گفت … بعد پشت پنجره ی بزرگ اتاق که رو به فضای اداری شرکت باز می شد ، ایستاد .

می توانست از بین کرکره ی چوبی ، سالن وسیع مقابل را ببیند … . میزهای دو منشی … تابلوهای بزرگی از تصاویرِ مبلها و میزها و صندلی های مدرن … و چند جوانکی که این طرف و آن طرف پخش و پلا بودند و احتمالاً متقاضی کار .

در بین آنها … نگاهش قفل چهره ای شد … .

خیزش ناگهانی خون را در شریان هایش احساس کرد … .

دستش را بالا برد و کمی بین چوبهای کرکره فاصله انداخت … و با چشم های ریز شده … خیره به تصویر آشنای مقابل … .

مجتبی که پشت سر او بود … بی اختیار گفت :

– اه … اینکه آیداست !

آیدا … همان اسم آشنا !

ضربان قلب عماد بی اختیار اوج گرفت … سر چرخاند و از روی شانه نگاهی به مجتبی انداخت . نفهمید مجتبی در نگاهش چه خواند که اندکی دستپاچه … شروع کرد به توضیح دادن :

– آیدا خانم ! … دوست دختر شهابه ! …

– شهاب ؟!

– شهاب خودمون … همون رفیقمو می گم ! زنشه …

– کی زنشه ؟ درست حرف بزن ببینم !

لحنش بدون اینکه دست خودش باشد ، تند شده بود . مجتبی حرفش را تصحیح کرد :

– زنشم نیست ! قراره بعداً بشه … نامزدشه !

مجتبی علناً رنگش پریده بود … و پشیمان شده بود از تمام چیزهایی که گفته بود . عماد با چشم هایی باریک شده لحظاتی به او نگاه کرد … آنچنان سخت و سنگی که انگار می خواست توی دهان مجتبی بکوبد .

مجتبی دلیل این ولکنش او را نمی فهمید … گیج شده بود !

عماد باز هم به سمت پنجره برگشت و به آن دختر نگاه کرد .

روی صندلی نشسته و با ظرافت پا روی پا انداخته بود و با دیگران حرف می زد ! آن مدل خاص لباس پوشیدنش … پیراهن بلندی که به تن داشت … مچِ پای ظریفش که از لبه ی دامن پیدا بود … و موهایش !

داشت به دخترک فکر می کرد … که صدای سمیعی را شنید :

– من نگران خودم نیستم … ولی اگه مشکلی پیش بیاد ، حیثیت برندمون به باد می ره ! نون اینهمه کارگر و کارمند و جیره خور آجر میشه !

عماد یک لحظه ی کوتاه با بی حوصلگی چشم هایش را بست … پاک بحثش با سمیعی را از یاد برده بود ! بعد یک دفعه برگشت به سمت او … .

– اینا برای چی جمع شدن بیرون ؟

و به پنجره اشاره کرد .

سمیعی آشکارا جا خورده بود از این تغییر بحث ناگهانی … با مکث کوتاهی پاسخ داد :

– احتمالاً برای استخدام ! … بخش حسابداری نیروی کار لازم داره …

عماد نفس عمیقی کشید و گردنش را صاف گرفت … نگاه خیره اش به سمیعی ، بدون هیچ پلک زدنی … نشان می داد مشغول سبک سنگین کردن افکارش است . بعد به بیرون اشاره کرد :

– بیا اون دختره رو ببین …

سمیعی جلو رفت و از لای کرکره ها به سالن نگاه دوخت … .

عماد گفت :

– همونی که زیر تابلوی رنگ روغن نشسته ! … دامن رنگی تنشه ! اسمش آیدا … امم …

به مجتبی نگاهی انداخت … مجتبی به سرعت گفت :

– سلطانی !

– آیدا سلطانی ! … زنگ بزن بگو همین الان آیدا سلطانی رو استخدام کنن !

سمیعی یک مدلی به او نگاه کرد … انگار عماد جک گفته بود و انتظار داشت طرف مقابلش بخندد !

– همین الان ؟!

– آره !

– بدون مصاحبه ؟!

– آره !

– ولی ممکنه شرایطش …

نگاه اخطار دهنده و رک عماد …

سمیعی نفس عمیقی کشید :

– در واقع … این کمترین کاریه که می تونم برات انجام بدم ، شاهید جان !

به سمت میزش رفت تا به منشی تماس بگیرد … .

عماد باز هم چرخید به سمت پنجره و به آیدا چشم دوخت … .

تپش شدید قلبش … عجیب و غریب بود !

***