آریا تند میگه : جاش رو تخم چشامه !
سمتش برمیگردم … اولین باریه این مدلی اونم جلو جمع داره از دوست داشتن حرف میزنه … بابا چوفی میکشه و درمونده روی مبل میشینه … مامان ولی بغض کرده بهم زل میزنه و میگه :
_ میتونی کنار بیای باهاش ؟ … یه بار دیگه اینطوری بدزدنت ….
تند میگم : زنش نبودم و باز دزدیدن … پس فرقی هم نداره … همه جا خطر هست …
ساکت میشن و این بار آریا میگه : به شرفم قسم می خوامش … براش کم نمی ذارم …
بابا جواب میده : بهتره ما فکرامونو بکنیم …. نه ؟؟ …
کمی آرومتره … فهمیده کرم از دخترشه … دوست داشتن از دخترشه … کوتاه اومده … مامان دیگه حرفی نمیزنه و آریا سری تکون میده …
لب میزنه : رفع زحمت میکنم … البته فعلا !
این فعلا گفتنش یعنی بیخیال نمیشه … زودتر از بین ما میگذره و بیرون میره که دنبالش میرم … از ساختمون بیرون میزنیم و توی حیاط کتش رو میگیرم … برمی گرده سمتم که اخم کرده میگم :
_ لزوم داشت بگی ؟ …
زل میزنه بهم و میگه : عذاب وجدان یقه م کرده بود ، راحت شدم … الان مردونه می برمت !
جواب میدم : نمیدن بهت که ببری !
لبخند کجی میزنه :
_ اونقدر می مونم تا بدن !
ساکت نگاهش میکنم … بغض کرده ..‌ همون فاصله رو خم میشه تا رسیدن لباش به پیشونیم و میگه : ترست از چیه ؟ … بفهمن جون میدم برا دخترشون نمیگن نه … بدِ دخترشونو که نمی خوان !

بدِ دخترشونو که نمی خوان !
نگاش میکنم … دلواپس … لبخند میزنه و بی حرف بیرون میره … پوفی میکشم و می خوام خونسردیم رو حفظ کنم … می رم تا خونه و در خونه رو که باز میکنم میبینم جفتشون اخم کزده سرجاشون موندن و زل زدن به من …
ساکت سر پا می مونم که مامان میگه :
_ این همه وقت الان باید بفهمیم ؟!
_ دعوام میکردین !
بابا _ طلاق گرفته بودی …
_ یهویی شد !
مامان _ تنها بودی … چطور دووم اوردی ؟
_ حواسش بهم بود …
هر دو بهم چشم غره میرن که میگم : دست خودم نیست … دوسش دارم … شکل بابا که مامان رو دوست داره یا برعکس … شما ها با هم تا حالا دعواتون نشده !؟
بابا تشر میزنه : خیلی ، ولی طلاق نه … من هیچوقت با خودم فکر نکردم بهار رو طلاق میدم !
_ اگه با خودت فکر کنی بودن باهاش بهش صدمه میزنه چی ؟!
بابا ساکت میشه که باز خودم به حرف میام :
_ به طلاق فکر میکردی … حتی به مردنه خودت برای راحتیه مامان … من می شناسمت بابا …
مامان تند میگه : زبونت رو گاز بگیر !
من تند تر جواب میدم : لال شم ، خوبه !؟
مامان اخم کرده میگه : تو زده به سرت !
پررو میشم … بی حیا … میگم : دووسش دارم فقط … اصلا همچین که نگام میکنه … ازدست میرم … خب اگه دوست داشتن نیست چیه ؟ …
مامان _ منو بابات راضی نیستیم !
بغضم میگیره … لب میزنم : اونقدر صبر میکنم راضی بشید … صبر میکنیم !

صبر میکنیم …
هر دو بهم نگاه میکنن که بی محل میرم تا اتاقی که معلوم نیست تا کی جام اونجاست …
اینکه دوسش دارم دست خودم نیست … حتی شک میکنم مامان بابا واقعا عاشق شده باشن وقتی نمی تونن منو … حسم رو … حالم رو درک کنن …
شب از نیمه می گذره و گوشیم رو دستم میگیرم … دو دلم برای پیام دادن به آریا و تهش دل به دریا میزنم …
_ خوابی ؟!
به ثانیه نمیکشه تا جواب بده و جواب میده : نه !
همین … دلگیر میشم … که این همه خشک و سرد فقط نوشته نه ! …
اصلا انگاری بچه شدم … زیاد طول نمیکشه که پیام میده : بخواب بچه … نیمه شبه !
میگم :
_ خوابم نمی بره !
با مکث دوباره پیام میاد : این بار زمین رو دوخته اسمون کنن نمی ذارم از دستم بری … بذا ۱۰۰ سال بگذره …
دلم گرم میشه … یهویی … نیشم شل میشه و مینویسم : دلم برات تنگ شده !
راستشو میگم … اصلا دلتنگ شدنم داره ! … طول میکشه تا بگه : خونه جات خالیه !
_ خونه ای مگه؟!
_ کجا رو دارم برم ؟ … آیدا دهن لقی کرده … حاج حسین راهم نمیده خونه !
دلم غنج میره برا باباش … ینیااا عاشقشم … نیشم شل میشه و میگم : حقته !
دوست دارم کلنجار بره اما … اما می نویسه : حقمه !
تایید میکنه … لبخند از روی لبام پاک میشه و چقدر این بار بودنش جدیه !
_ من بخشیدم !
اینو میگم تا کمی راحت باشه و سخت نگیره به خودش … من یه چیزی بیشتر از عاشقم … اینو میگم و میگه : نبخش … ببخشی سخت تره !
می نویسم : آخه خیلی دوستت دارم !