_ چی میگی داریوش…چرت و پرت چرا سر هم میکنی….

_ کری مگه!….میگم خودم شنیدم…با جفت گوشام…هر دوشون داشتن حرف میزدن..به خیالشون من رفته بودم…طلوع اصلا دختر اصلان نیست‌….خودش با زبون خودش گفت…خودشون بودن فقط…دیگه به خودشون که دروغ نمیگن….

با دندونای کلید شده میگه: نمیفهمم چی میگی…لعنتی مثل آدم بگو چی شنیدی….

داریوش پوف کلافه ای میکشه و چند قدم نزدیکترش میشه….

_ میگم آدم نفهم، اصلانی که به دروغ گفت طلوع دخترشه،ممکنه خیلی چیزای دیگه رو هم دروغ گفته باشه…مگه نمیگی طلوع گفته فیلم داره که پدر تو هم تجاوز کرده به ساره….خب شاید راست بگه….خود اصلان هم همین رو میگفت…میگفت سه نفری زدیم ولی انگاری برا اردشیر فقط بگیر بوده….این یعنی دختری که تو اون اتاق داره زجه میزنه ممکنه خواهرت باشه، دخترعموی من….هر چقدر هم اصلان نامرد باشه دیگه راضی به کشتن دختر خودش که نیست…

گیج و با مکث از داریوش چشم میگیره…حرفاش تو سرش چرخ چرخ میخوره و ذهنش پرت میشه به اولین شبی که طلوع رو دیده….به شب های بعدش و بلاهایی که وقتی زن امیرعلی بود سرش آورد….به حرفایی که از روی شهوت بهش زده بود….خاطرات تو ذهنش میچرخه و به یکباره نعره ی بلندش میون درختای سر به فلک کشیده ی باغ میپیچه…..

با خشم و عصبانیت سمت میز و صندلی چوبی میره و با ناله های از سر خشم شروع میکنه به خرد کردنشون….

داریوش چند قدم عقب میره و به پسر عمویی که انگار واقعا دیوونه شده نگاه میکنه…هر چیزی که دم دستش باشه زمین میزنه و در نهایت تند و به سرعت سمت اتاق میره….

طولی نمیکشه که با طلوعی که روی دستهاش قرار داره بیرون میزنه و سمت ماشین میره….

دنبالش میره و وقتی نگاهش به شلوار خونی و چشمای نیمه باز طلوع میفته تند میگه: ببرش بیمارستان کامران….زود ببرش….اگه واقعا خواهرت باشه و چیزیش بشه نمیتونی خودتو ببخشی…ببرش بعدش با هم حساب اون حرومزاده ها رو میرسیم…..

کامران طلوع رو رو صندلی های عقب ماشین میذاره و به سرعت پشت فرمون میشینه و رو به داریوش میگه: اتاق رو آتیش بزن و ازش فیلم و عکس براشون بفرست….

_ از جنازه عکس میخوان، نه از اتاق خالی….

_ نیم ساعت که دور شدم شروع کن به آتیش زدن…خوب که همه جا سوخت عکس بفرست…یه دو روز بپیچن به خودشون کافیه…رسوندمش بیمارستان زنگ میزنم شوهرش…..فقط دعا کنن چیزی که گفتی اشتباه باشه وگرنه فاتحه ی همشون خوندست….

میگه و با سرعت زیاد شروع میکنه به رانندگی..

نگاهش مدام بین طلوع و جاده در گردشه…..

_ وای به حالشون….بی شرفا…کثافتا….تکه تکه تون میکنم….کاری میکنم برا یه لحظه نفس کشیدن التماسم کنین….

از آینه به طلوعی که بی جون دراز به دراز افتاده نگاه میکنه…..صورت بی روح و لب های سفیدش وقتی بلندش کرد جلو چشماش نقش میبنده….

فکر اینکه ممکنه واقعا خواهرش بوده باشه داره از پا درش میاره…..

حرصش رو با مشتهای محکمش رو فرمون خالی میکنه…..

_ نمیتونی خواهرم باشی….نباید باشی….نباید…نباید….

*

_ کجای این شهری طلوع….کجایی دختر….دیوونم کردی تو آخه…..

سرش رو رو فرمون میذاره…..چند روزه نه درست و حسابی خوابیده و نه چیزی خورده….برا پیدا کردنش هر راهی رو رفته ولی دریغ از کوچکترین خبری….

ساعت دو نیم شبه و هنوزم آواره ی خیابوناست…

با شنیدن زنگ موبایلش متعجب دست میبره و از جیبش درش میاره….

دیدن شماره ی ناشناس تعجبش رو چند برابر میکنه…

فورا جواب میده: بله….

صدای چند نفر که با هم حرف میزنن رو میشنوه و بلندتر میگه: الو….بله؟…

_ الو…سلام…آقای رستایی؟…

با شنیدن صدای دختر جوون ناشناسی با سردرگمی جواب میده: خودمم….بفرمایین….

_ آقای رستایی…من از بیمارستان باهاتون تماس میگیرم…یه خانمی به اسم طلوع مشعوف رو آوردن اینجا و شماره ی شما رو…

با شنیدن اسم طلوع هیجان همه ی وجودش رو میگیره و میپره وسط حرفش…..

_ کدوم بیمارستان؟….حالش چطوره؟….

_ شما لطف کنین هر چه سریعتر تشریف بیارین.‌.برا یه سری کارهای اداری حتما حضورتو واجبه…..

دست خودش نیست که با صدای بلندی میگه: آدرس رو بگو خانوم….کدوم بیمارستان؟….

یه ساعتی هست که تو راهه….ذهن درهمش هیچ جوره نمیتونه بپذیره طلوع چطوری سر از کرج درآورده….

چشماش از بی خوابی های این چند روز میسوزه و نگرانی دیدن طلوع حال بدش رو چند برابر میکنه‌…..

با دیدن بیمارستانی که آدرسش رو از پرستار گرفته بود با سرعت بیشتری شروع میکنه به رانندگی کردن….

ماشین رو بی دقت پارک میکنه و بی توجه به داد و فریاد نگهبان وارد بیمارستان میشه….

تند سمت پذیرش اورژانس میره و با دیدن چند نفری که تو صف ایستادن و مشغول حرف زدنن از بینشون رد میشه و رو به پرستار میگه: یه ساعت پیش زنگ زدین…گفتین خانمی به اسم طلوع مشعوف رو اینجا اوردن…الان کجاست؟…

پرستار نگاهی به چهره ی آشفته ی بارمان میندازه و میگه: باردار بودن…درسته؟…

_ بله…..

نگاهی به سیستم میندازه و با مکثی که آشفتگی بارمان رو بیشتر میکنه میگه: وقتی آوردنش حالش نرمال نبود….الانم فک کنم بردنش برا عمل‌…‌‌

_ اینجا رو هم امضا کنین…

اخرین امضا رو هم میزنه و رو به پرستار میگه: میخوام ببینمش…

_ وقتی برا دیدن نیست آقای رستایی….خانمتون اوضاع خوبی ندارن…باید هر چه سریعتر عمل شن….

پرستار که دور میشه رو صندلی ها ولو میشه….تموم این چند روز یه طرف و حال یکی دو ساعت الانش یه طرف…. وجودش پر میشه از تشویش و نگرانی….

چهره ای که از پشت شیشه اونم فقط برا چند دقیقه دیده هیچ شباهتی به چهره ی چند روز پیشش نداشته….

یادآوری زخم های رو صورتش و دستاش باعث میشه سرش رو محکم بکوبه به دیوار پشت سرش….

_ چه بلایی سرت اومده آخه….لعنت بهم…لعنت به من که معلوم نیست چه بلایی سرت آوردن..