بازیگر خوبی بود اما ذاتش دستش رو، رو میکرد!
مشخص بود از اون هفتخطهای روزگاره.
شهره دستش رو گرفت و نگهش داشت.
مظلومانه گفت:

-بزارید برم و نمونم تو خونه ای که همچین آدم حسودی هست!

وقتی حسود خطابم میکرد دلم میخواست بلند بلند بزنم زیر خنده!
حسود ! هه !
درو رها کردم و یک قدم از قاب فاصله گرفتم و پرسیدم:

-میشه بهم بگی من چرا باید به دختری که سر چهار راه سوار ماشین یه غریبه میشه تا پول بگیره و ترتیبش داده بشه و بعد برای اینکه خودشو به اون غریبه بچسونه ازش باردار میشه حسادت کنم !؟

چون اینو گفتم گر گرفت از خشم.
اما قبل از اینکه خودش واکنشی نشون بده این شهره بود که داد زد:

-دهنتو ببند دختره ی آسمون جُل یه لاقبا! مثل اینکه یادت رفته خودت کی هستی هااان؟
یادت رفته دختر مستانه ی مرد بازی و تو فلاکت زندگی میکردی !؟
باید حتما یهت یاداوری کنم تا دست از اراجیف گفتن برداری؟
مگه بهت نگفتم کسی تو این خونه حق نداره به مادر بچه ی من توهین کنه هاااان ؟
خوب گوش کن ببین چی بهت میگم…ما میریم بیرون که عصرونه بخوریم و وقتی اومدیم بالا میخوام اتاق رو خالی کرده باشی.وسلام…

با گفتن این حرفها از م رو برگردوند و با عجله سمت پله ها رفت.
خدمتکارها هم پشت سرش رفتن و من موندم و اون دختره.
لبخندی زهر دار روی صورت خودش نشوند تا اثبات کنه گریه ها و مظلوم نمایی هاش همه محض بیگناه نشون دادن خودش بوده و بعد هم گفت:

-اگه تورو از این خونه ننداختم بیرون دختر بابام نیستم.
کاری میکنم محل سگ هم بهت ندن…اینجا جای یه نفره اون یه نفر هم منم!

مثل جادوگرها بود.
جادوگرها و سحرگرها…
پشت چشمی نازک کرد و با عجله ازم دور شد تا به شهره ملحق بشه.
نفس عمیقی کشیدم و برگشتم تو اتاق و درو محکم پشت سر خودم بستم…